WINO I HERBATA

Gdyby nie Kinga, nie sięgnęłabym po następną książkę Dario Castagno. W "Za dużo słońca w Toskanii" jakoś odrzucał mnie kontrast między wrażliwością na Chianti a opisami przygód ze swoimi klientami. Nie za bardzo rozumiałam, po co to zrobił. Skoro jednak wpadła w moje ręce pozycja "Za dużo wina w Toskanii", to przeczytałam. Przeczytałam i zachwyciłam się. Czytając i śmiałam się w głos i łzy cicho uroniłam.  Dario Castagno wciągnął mnie w świat, którego nigdy nie poznam, ukazał codzienność właściwie niedostępną obcokrajowcom. Swoje wspomnienia okrasił olbrzymią ilością przysłów związanych tylko z winem. Mimo, że nieznany jest mi stan upojenia alkoholowego, że nie podzielam jego stylu życia, z wielką przyjemnością czułam autentyczność przygód. A nawet gdyby były wytworem wyobraźni autora, to stworzył bardzo przekonujący świat.
dopisane 12 października:
Iwonka w komentarzu słusznie zauważyła, że przed tą książką wyszła "Osteria w Chianti". Zapomniałam zupełnie, co zresztą wyjaśniłam w komentarzu.
Drugi napój w tytule prowadzi do filmu Franco Zeffirellego "Herbatka z Mussolinim". W końcu obejrzałam! Już nawet nie pamiętam, skąd było we mnie przekonanie, że mam znaleźć dzieło i, oczywiście, obejrzeć. Przypomniałam sobie o tym podczas zwiedzania wystawy poświęconej Vasariemu. Tam pokazano fragmenty filmów z Uffizi jako bohaterem tła. Nie miałam wyjścia, film został zakupiony w sierpniu, ale ciągle coś się działo, że stał się mini półkownikiem. No bo Krzysztof też chciał obejrzeć film, poza tym, wolę wloskojęzyczne produkcje oglądać razem z nim, gdyż w razie wątpliwości językowych, nie muszę wrzucać pauzy. Czekałam więc na taką okazję, gdy spokojnie zasiądziemy i obejrzymy "Herbatkę z Mussolinim". Warto było czekać! Dzieło opowiada o ciekawym fragmencie historii Florencji i San Gimignano, a w niej dużej enklawy obcokrajowców, zwłaszcza Anglików (tych ponoć było wtedy 18 tysięcy). Myślałam, że oglądam historię wyobrażoną, dopiero potem dotarłam do wywiadu z reżyserem, gdzie wyjaśnia oparcie o autobiografię, własne przeżycia z dzieciństwa i dojrzewania. Nie obawiajcie się, nie opiszę historii, więc gdy kiedyś będzie Wam dane obejrzeć film, będziecie mogli rozkoszować się nie tylko fabułą, ale rewelacyjną obsadą oraz bliskimi memu sercu miejscami we Florencji i San Gimignano.

Dwa różne dzieła zakorzenione w jednym regionie, dwie różne osobowości i biografie, dwa okresy historyczne - razem: wzbogacenie spojrzenia na Toskanię.