Z ŻYCIA PODGLĄDACZA

Okna to dobre miejsce do obserwacji wszelakich.
W minioną niedzielę szykowałam się do podglądania ślubu przez tajne okienko. Właściwie, to chodziło mi tylko o stroje młodych i odrobinę zachowań.
Oczywiście, jak to dotąd było przy każdym ślubie w parafii, panna młoda znacznie się spóźniła. A ciekawe, bo nie Włoszka - tylko Słowenka.
W oczekiwaniu patrzyłam przez zwyczajne okno, czy nie nadciąga. Z lekkim zaskoczeniem odkryłam śpiocha  rozciągniętego pod naszymi cyprysami;. nie przerywając mu sjesty, szybko pstryknęłam fotkę.

To narzeczony organistki - Japonki :)
Przypomniałam sobie Bogusia, który z upodobaniem zalega na trawniku w ogrodzie, oraz Druso tarzającego się wśród nagrzanych kamieni, co można zobaczyć przez inne okno, z drugiej strony domu.

Niektórzy goście wcale nie pokwapili się z wejściem nawet, gdy już wszyscy byli w środku kościoła. Że też im się chciało w taki skwar stać na dworze całą Mszę :)

Ja całej liturgii nie podglądałam, wyczekałam tylko na moment wejścia Młodego. Potem Młodej, współgrającej sukienką z chodnikiem pokrytym płatkami róż, oraz brokatem, który tak intensywnie był wysypany na podłogę i na jej twarz, że kościół dotąd mieni się drobinkami złapanego i odbitego światła. Nawet proboszcz po uroczystości lśnił dodatkowo, przy czym od razu stawiałam na złożone przez niego Młodej życzenia, a nie "twarzowy" kontakt z chodnikiem.
Patrząc na typy urody, prędzej bym się spodziewała, że on jest obcokrajowcem, a ona Włoszką.

Przyznam, że podglądanie jest bardzo atrakcyjne w upalne dni, nie angażuje zbyt wielkiej aktywności, da się więc przebrnąć od okna do okna, w chłodzie grubościennej plebanii :)