5 LAT

Nie będę pisać podsumowań dotyczących mojego życia w Toskanii. Jestem bardzo zadowolona z podjętej decyzji, mam nadzieję, że to widać i na blogu.
Dzisiaj chciałam w końcu napisać choć trochę o samym blogu i efektach jego prowadzenia.
5 lat funkcjonowania takiej formy pozwala na kilka wniosków.
Zaczęłam od "zapiśnika" na własnej stronie, bo nie miałam pojęcia o czymś takim, jak blog. Kiedy zaprzyjaźniłam się z platformą bloggera, przerzuciłam początki moich notek i dzięki temu, blog jest w całości dostępny pod jednym adresem.
    Pisanie bloga daje mi wielką przyjemność zdobywania wiedzy, pracy nad językiem (i polskim i włoskim), zbierania własnych doświadczeń, porządkowania myśli. To miejsce, do którego sama wracam, by wspomóc pamięć.
To także borykanie się z nowym narzędziem, cierpliwe i niecierpliwe znoszenie jego mankamentów. Radosne odkrywanie nowych funkcji.
Kto pamięta moje pytanie puszczone w eter, jak wstawić własny obrazek w tle? Teraz platforma dostarcza narzędzia pozwalające na zindywidualizowanie wyglądu bloga, co jest dla mnie ważne. Nigdy nie lubiłam mundurków, więc i blog chciałam mieć swój jedyny, niepowtarzalny.
Jego typowo pamiętnikarska część wyrobiła we mnie nawyk zapisywania i doprowadziła do części, w której koncentruję się na zainteresowaniach. Gdyby nie zapiski "dzień po dniu", nie doszłabym do Toskanii grającej mi w duszy. Te codzienne notatki, czasami rozliczenia z dniem, robię nadal, ale już w zeszycie.
     Jak wielu z Was zapewne wie, zaczęłam pisać czysto informacyjnie dla rodziny i przyjaciół, oraz emocjonalnie, z chęci dzielenia się radością, która mnie ciągle rozpiera. Postanowiłam zarzucić zwyczajne notatki, w momencie gdy już pewne rzeczy stały się dla mnie normalne oraz, gdy zauważyłam niebezpieczną tendencję patrzenia na swoje życie przez pryzmat bloga. To zaczynało się robić zniewalające, gdy wraz ze wzrostem liczby czytelników zaczynałam czuć się zobowiązana do zapisania czegoś, więc rozglądałam się wokół siebie, i od razu myślałam, co ja o tym napiszę. Właściwie ruszyć się nie mogłam bez aparatu fotograficznego.
      Przytłaczały mnie też oczekiwania innych. Dotąd, zresztą, nie przepadam za tym, gdy ktoś mi podsuwa tematy do pisania, często mocno odbiegające od profilu bloga. Męczy mnie ciągłe tłumaczenie ludziom, że to jest mój blog, że coś mnie nie interesuje, że chcę położyć akcent na coś innego, że tu nie ma miejsca na  obce wypracowania. Szczególnie trudne są apele o pomoc, o zaprotestowanie w słusznej sprawie. Każdy, kto o to prosi, patrzy ze swojego punktu widzenia, ale nie wie, ile osób w takiej, czy innej sprawie do mnie napisało. Był czas, że nawet myślałam, by stworzyć na to osobną zakładkę, ale postanowiłam jednak tego nie robić. Trudność wynika z tego, że w pierwszym odruchu myślę źle o samej sobie, że może ktoś to odebrać jako nieczułość, brak wrażliwości na ludzką niedolę. Powoli tłumaczę sobie, że przecież ja chciałam pokazywać tutaj pozytywne i piękne aspekty życia, pisać o spełnianych marzeniach. I wcale to nie oznacza, że nie dostrzegam zła, że nie pomagam, że mam kamień w miejscu serca.
      Ludzie to w ogóle fenomen bloga. Poznawanie nowych, interesujących osób. zawieranie przyjaźni, to coś, czego zupełnie się nie spodziewałam, gdy zaczynałam pisać. Statystycznie rzecz biorąc przysłowiowe polskie piekło nie ma tu racji bytu. Zadziwiająco mało osób pisze negatywnie, zadziwiająco mało tu zawiści. Ciekawe, że wszyscy, ale to dokładnie wszyscy, którzy chcieli mi dokuczyć, nigdy się nie podpisali. Mnie to zawsze będzie bolało, nie będę udawać, że spływa to po mnie jak woda po kaczce. Ale nie znaczy, że mnie to męczy. Porusza mnie bezinteresowna złość i agresja, ale nie pozwalam jej się zakorzenić w moich emocjach. Zawsze myślę wtedy, że to ten ktoś ma większy problem, że to jego coś zżera. Przestałam się zgadzać na zaśmiecanie mojego bloga, więc nauczyłam się wycinać takie komentarze, co, uwierzcie, nie było łatwe. Naiwnie myślałam, że można się dogadać, że można coś wytłumaczyć, że kogoś interesuje prawda.
Raz zdarzyła mi się ciekawa sytuacja, którą traktuję w ramach anegdotki. Krzysztof gdzieś w sieci, nie anonimowo i nie za moją namową, odniósł się mocno krytycznie (według mnie zbyt mocno) do słów pewnej osoby, z którą się znamy. Dziwnym zbiegiem okoliczności u mnie na blogu zraz pojawił się niewybredny atak, oczywiście anonimowy, lecz w stylu kogoś, kto stanął w agresywnej obronie po stronie autorki tekstu. Ciekawe pojęcie o odrębności personalnej mają ludzie. Wtedy nawet mnie to nie zabolało, co najwyżej szeroko otworzyłam oczy ze zdziwienia. Czyżby jakaś mała zbiorowa odpowiedzialność?
      Niestety, chyba przez to pisanie urwała mi się jedna bardzo ważna relacja. Piszę "chyba", bo to tylko moje przypuszczenia, bez konkretnych wyjaśnień z drugiej strony, choć usiłowałam wiele razy rzecz wyjaśnić. Boleję nad tym, gdyż ta osoba jest mi bardzo bliska i nigdy nie pogodzę się z tą stratą.
     Ponieważ lubię się koncentrować na pozytywach, wracam szybko do dobrych stron pisania bloga. Z jednej strony to, co za chwilę opiszę, jest na pewno ze wszech miar dobre, ale z drugiej strony czasami jestem aż porażona siłą oddziaływania własnych słów. Chodzi mi o te wszystkie osoby, które wyciągnęły z zapisków jakieś własne wnioski, podjęły działania, coś zmieniły w swoim życiu. Czasami płakałam ze wzruszenia, ile dobrego ludzie wyczytują w niepozornych literkach. Zawsze wtedy jednak budzi się we mnie poczucie odpowiedzialności i niepokój: "a jeśli ktoś podejmie złą decyzję, jeśli źle odczyta moje intencje?"  Listy traktujące nie tylko o Toskanii, ale i o życiu zupełnie obcych mi osób są poruszające, nie sposób przejść nad nimi obojętnie.
    Nigdy nie policzyłam listów i tego nie zrobię. Nie mam nawet pojęcia, jakiego rzędu to są liczby. Mam jednak wrażenie dość sporej korespondencji. Chyba tylko raz świadomie nie odpisałam na maile, które zaczęły się niepozornie od zachwytu, szybko przeszły w propozycję przyjaźni, by zaraz w następnym liście już wspomnieć o chęci przeprowadzki i oczekiwaniu ode mnie pomocy w szukaniu pracy. Najbardziej zaniepokoiła mnie ta gotowość przyjaźni, bo ja wielce ostrożna jestem z używaniem tego określenia na łączące mnie z ludźmi relacje. Jestem przekonana, że powstawanie przyjaźni to proces, a nie stan z nagła osiągnięty, czy wręcz zaproponowany.
    Zazwyczaj trafiają mi się mili korespondenci, lecz jest niewielka grupka, która pisze z jakimś pytaniem, prośbą o pomoc, najczęściej jest to sprawa niecierpiąca zwłoki, albo "na wczoraj". No i ja przejęta, staram się odpowiedzieć, szukam rozwiązań, a potem ani słowa odzewu, ani podziękowania ani ... Czy to tak trudno odpisać?  Przecież wypada napisać, że się dziękuje za podsunięty pomysł, że cena za wysoka, że nie tym razem, że jednak znalazło się inne rozwiązanie, że skorzystało się z linku, itp.
     Blog zainteresował też dziennikarzy. I tutaj doświadczenia są o wiele bardziej zróżnicowane i częściej zgodne z popularną opinią o zawodzie dziennikarskim. Zdarzyło mi się kilka miłych osób, dobrze się z nimi współpracowało, ale niestety bywały osoby przekręcające znaczenie mojej wypowiedzi, musiałam odwoływać zgodę na publikację wywiadów. Bywało, że odwołano wizytę, nagranie, ale ja o tym dowiadywałam się poniekąd na końcu, a nawet po uzgodnionym terminie.  Cieszę się, że teraz już się to uspokoiło, bo nie mam "parcia na szkło" i dobrze mi bez medialnej otoczki.
     Zastanawiam się, czy pisałabym bloga nie mając żadnych komentarzy, żadnego odzewu? Mam nadzieję, że tak. Choć to wcale nie oznacza, że nie cieszą mnie Wasze wpisy, że mnie nie motywują,  że nie zaglądam do statystyk,  że nie uśmiecham się, gdy wzrasta liczba zalogowanych czytelników, że chyba, jak na tego typu blog, jest Was bardzo dużo. Że to mnie dowartościowuje.
     Mechanizm statystyczny bloggera nie jest w pełni wiarygodny i czytelny. Nie wiem też, od kiedy zlicza wejścia, bo przecież nie od razu w panelu administracyjnym można było zobaczyć jakieś podsumowania ruchu. W starszej wersji nie było statystyk.
Biorąc więc margines błędu i nie popadając w zbytnie samozadowolenie, zrobię teraz liczbowe podsumowanie:
735 tysięcy wyświetleń stron, cokolwiek miałoby to oznaczać
ale ostatnio miesięcznie to około 30 tysięcy wyświetleń
     Kiedyś uruchomiłam google analitycs i już wieki tam nie zaglądałam, a z tego programu wynika, że
od wejścia na blogger, pod koniec 2007 roku sprawy mają się tak:
Odwiedziny: 577.360
Unikalni użytkownicy: 219.256
Odsłony: 1.036.947
     Być może do tego przyczyniło się też stanięcie w szrankach onetowskiego konkursu. Dwa razy za namową znajomych i przyjaciół wzięłam udział w konkursie na bloga roku. Za pierwszym razem prosiłam o głosowanie na mnie, gdzie się da. Zrozumiałam jednak, że nie tędy droga, miałam poczucie pewnej nieklarowności postawy. Więc w następnym roku po prostu powiesiłam tylko na blogu informację o udziale w konkursie. Ciekawa byłam, jak się rzecz rozwinie. Ku mojej radości uplasowałam się w pierwszej dziesiątce, a potem zostałam wybrana przez jurora mojej kategorii do pierwszej trójki wchodzącej do finału. I tyle mi wystarczyło.
   Myślę, że mam powód do zadowolenia, można to chyba nazwać sukcesem? Bez większej reklamy, bez szerokiej kampanii promocyjnej książek, bez profesjonalnego pozycjonowania, podczas wyszukiwania słowa "Toskania" w googlach, mój blog pojawia się raczej na pierwszej stronie wyników.
    Dziękuję wszystkim za 5 lat ciekawej przygody zwanej blogowaniem. Za motywowanie mnie do pisania, za wiele ciepła, które mi okazaliście. Cieszę się z każdego maila choćby ze słowami podziękowania, czy podziwu. Bardzo lubię, gdy piszecie o sobie coś więcej, by zasypać tę przepaść dzielącej nas wiedzy o sobie nawzajem. Dziękuję, ale oczywiście nie żegnam się. Do następnego wpisu! Pozdrawiam bardzo słonecznie.