WIEŃCE, ŚWIECE I CO TYLKO

Padam ze zmęczenia i z zadowolenia.
Tylko dwa dni, ale wypełnione po każdą minutkę.
Siadłam szybko napisać ten artykuł, żebym nie padła jeszcze od zaległości blogowych :) A już mam spore i zapowiada się na ich zwiększenie.
W czwartek wyruszyliśmy po ostrokrzew do posiadłości naszej parafianki. Coroczny skład wyprawy wzbogaciła jeszcze Joanna.
Dobry początek intensywnych godzin. Chwila oddechu, słońce z lekko mroźnym wiatrem, z osnieżonymi górami w tle.
Zaufawszy oliwnemu wsparciu, Krzysztof ścinał gałęzie ostrokrzewu. Niestety, rośnie na skarpie, więc jeśli kolce go nie obronią przed ogołoceniem, to skutecznie zrobi to stromizna.
Na dole Joanna zbierała do worów ucięte gałęzie, a ja snułam się z aparatem, od czasu do czasu wołając psy, które swobodnie buszowały po gaju oliwnym.

Potem akcja przeniosła się do mojej pracowni i, z niewielkimi wyjątkami, pozostała tam niemal do piątkowego wieczoru.
Jeszcze w czwartek przygotowałam cztery wieńce. Częściowo towarzyszyła mi Joanna, wyplatająca własny wieniec i jej córeczki wyplatające ślady pędzla na kartkach. Przyznacie, że fotogeniczne z nich artystki?

Wieńce gotowe!

Musiałam wczoraj je skończyć, gdyż dzisiaj szykowałam pracownię na przyjęcie gości. Najpierw przygotowałam stanowiska pracy, bo wszak motywem przewodnim miały być świece.
Doplotłam jeszcze wianuszki z oliwnych gałązek, rozwiesiłam choinkowe lampki, upiekłam drożdżówki i w skąpanej zachodzącym słońcem pracowni czekałam na zaproszone znajome, tym razem nie tylko Polki.

Dołączyła do nas Lisa i Michiko.
Zaproponowałam wykonanie świec w piaskowych pojemnikach.
Beatka przyniosła kruche ciasto makowe i dla kontrastu pyszne paszteciki z grzybami.
Małgosia rozgrzała towarzystwo duńskim grzańcem z rodzynkami i migdałami, chociaż właściwie nie trzeba było podgrzewać atmosfery. Nad palnikami kuchenki było tak gorąco, że pracowałyśmy przy otwartym oknie.
Kocham tę atmosferę swobodnych pogaduszek z jednoczesnym zaangażowaniem uczestników warsztatów.

A już dziką satysfakcję sprawia mi widok wychodzących zawsze z uśmiechem, a tym razem i z torbą papierową ozdobioną oliwnymi wianuszkami, wypełnioną pracami moich gości.