SOBOTA JAK SOBOTA, ALE NIEDZIELA ROBACZYWA

Choć właściwie i sobota zupełnie taka zwyczajna nie była. Miałam rano pojechać po zakupy, ale najpierw wezwano Krzysztofa do zmarłego, a potem jeszcze miał parę spraw do załatwienia w Pistoi. Przejęłam więc auto w najgorszej porze na robienie zakupów, czyli po 11.00. Tłumy, ledwie wcisnęłam się w akurat zwolnione miejsce na parkingu. A w samym sklepie to już trauma. Przejechanie wózkiem na zakupy wymagało ode mnie anielskiej cierpliwości oraz umiejętności manewrowania, jaką nigdy nie musiałam się popisać nawet a najwęższych uliczkach Italii. Całe szczęście wzięłam czytnik "salva tempo", więc przynajmniej nie stałam w kolejce do kasy, choć nie poszło to tak szybko, bo akurat losowo zostałam wyrana do kontrolnego wyładowania wózka. Uff! Perfetto!
Potem w tempie przyśpieszonym obiad. Następnie ułożenie kwiatów w kościele oraz malowanie plakatów zapowiadających zabawę karnawałową dla dzieci. Pozostały czas spędziłam z dręczącym mnie znikaniem plików komputerem. Długa droga przede mną, ale jakieś światło w tunelu się jarzy.
O deszczu chyba nie mam co pisać? Ponoć zapowiedzi w Polsce zapowiedziały przejęcie na siebie tutejszych chmur. No, tego nikomu nie życzę, ale fatycznie tych chmur nad Toskanią za dużo, oj za dużo!
A niedziela robaczywa bo... na obiad były "robale", czyli owoce morza. Dwie z potraw już wcześniej gotowałam, czyli makaron z sosem krewetkowym oraz omułki. Nowością była sepia. Kupiłam umytą, bo raczej nie wiedziałabym, jak się za nią zabrać. Pokroiłam stwora na paski, posoliła, obtoczyłam w mące i wrzuciłam na gorący tłuszcz. To było to! No i koniecznie białe wino, absolutnie nie wyobrażam sobie czerwonego, zbyt intensywny smak do wyrazistych morskich stworów.