ROZSYPANE KORALIKI

Czasami mam wrażenie, że to moje pisanie jest nawlekaniem koralików.
Najprostszym schematem, według którego je gromadzę, jest chronologia.
Ale ... bywa, że się koraliki rozsypią i znajduję je w różnych zakamarkach pamięci, tej na twardym dysku i tej mojej, w miękkim mózgu.
Posprzątałam dzisiaj w kuchni, usiadłam zmęczona i upocona (za oknem bardzo ciepło, choć i tak już znośniej), siadłam przed komputerem i odkryłam pięć koralików, pięć, jak Pięć Ziem, do których się wybraliśmy z siostrą Krzysztofa i jej rodziną.

Dzieci i upał wyznaczyły plan wycieczki:
- dojechać do Riomaggiore,
- przejść pierwszy odcinek,
- w Manaroli wsiąść do pociągu,
- podjechać do Cornigli na rybę, bo tam mamy wypróbowany lokal,
- zakończyć plażowaniem w Monterosso,
- powrót do Riomaggiore statkiem.
Włoskie koleje jednak miały swój plan, a raczej rozkład jazdy. Ten rozkład przewidywał, że najbliższy pociąg do Cornigli mamy za godzinę. Z tym, z kolei, nie chciały się zgodzić nasze głodne żołądki. Piesza wersja też odpadała, zajęłaby jeszcze więcej czasu, niż oczekiwanie na następny pociąg.

Trzeba było rozejrzeć się więc za posiłkiem w Manaroli. Przyjemne niebieskie odcienie wystroju zachęciły nas do zatrzymania się w Trattorii "Il Porticciolo". Świetnie się stało, pyszne potrawy, a ceny wcale tak mocno nie drążą kieszeni. Jedynie desery wyglądały piękniej, niż smakowały. No i trochę ciasno było. Wujek Krzysztof odniósł sukces w zachęceniu swojej siostrzenicy do polubienia owoców morza. Może nie tak całkowity, ale krewetki zostały oswojone.

Lubię jeździć do Cinque Terre, lubię ich dynamiczny, skalisty brzeg, 

kwiaty agawy,

inną roślinność,

struktury, 

rytmy, 

morskie klimaty, 

widok na miasteczka od strony morza

To był przemiły rodzinny wypad, na który i ja na przyczepkę się załapałam.
A ten wpis to moje pięć zagubionych koralików.
A może kamyczków?