DALLA PAOLA - po toskańsku: "U Pauli"

Kilka domów ode mnie mieszka Paula, świetna krawcowa, ale też i świetna kucharka. Bardzo lubię, gdy nas zaprasza do siebie na pizzę, gdyż atmosfera takiego wieczoru jest absolutnie nie do odtworzenia w żadnym lokalu.

Wieczoru?
Tak, bo jeśli pizza, to tylko wtedy, gdy się uda zebrać wszystkich domowników, no i gdy się rozpala drewno w piecu. A piec u Pauli to obiekt mojej zazdrości, mimo niewielkiej kuchni, otwór do niego jest właśnie w tym pomieszczeniu.

Kiedy tym razem zostaliśmy zaproszeni na pizzę, postanowiłam w końcu poprosić ją o możliwość fotografowania swoistego przedstawienia.
Bohaterem są ręce gospodyni wyciskające nieregularne placki,

wałek przypominający raczej gruby kij,

szuflada pełna poporcjowanego i już wyrośniętego ciasta (na własnym zaczynie, z mąki prosto z młyna), 

dodatki do schiacciaty (białej pizzy)  i to, co nakłada się na samą pizzę.

Zadziwiające, bo nie jestem wielką miłośniczką pizzy, a u Pauli zupełnie o tym zapominam.
Najpierw jem samo ciasto z aromatyczną mortadelą lub pyszną kiełbasą ze sieneńskiej świni. A potem usiłuję (bo wieczór, a ja przecież nie jem kolacji) zmieścić jeszcze chociaż pizzę z kiełbasą i stracchino oraz mój przebój absolutny - z gorgonzolą i gruszką. Wszędzie pojawia się jeszcze sardyńska suszona mozarella. Sardyńska, bo Paula pochodzi z Sardynii. Tata daje jeszcze radę pizzy ze świeżym prawdziwkiem zebranym w okolicach Abetone, pokrojonym tuż przed włożeniem do pieca. Mimo, że się wzdraga przed zjedzeniem czegoś o imieniu własnej córki, kusi się jednak na aromatyczny czerwony sos parujący z margherity.

Nikt już nie miał ochoty na pizzę z nutellą, jako deser, gdyż przyniosłam moje imieninowe ciasta.

Wszystko przegadane, zagadane, więc nie dziwi jeden zapomniany placek. Wystarczy przecież kilka minut, a w miejsce pachnącej pizzy pojawia się węgielek. Nie do końca zrozumiałam też relację między sposobem ugniatania ciasta a jego poduszkowymi efektami. Chyba (?) wałkowanie więzi pęcherze powietrza, a ugniatanie palcami nie, a może na odwrót?

Do domu wracałam z pełnym żołądkiem i małymi baletnicami. No bo jak nazwać pewne przedziwne papryczki? Dobrze, że jestem ciekawska i zapytałam Paulę, co też się suszy na tarasie. Pomidorów to nie przypominało. Zostałam odesłana do rośliny z przeciwległego kąta tarasu i zwariowałam.

Takie małe czerwone patisonki. Paula namówiła mnie, bym sobie zerwała, ile chcę. Nie śmiałam ogołocić całego krzaczka, ale z tego, co wzięłam, mam mocne postanowienie wyprodukowania nasionek.
Żebym tylko nie zapomniała o rękawiczkach, bo ponoć piekielne to peperoncino.
A jak bardzo spodobała mi się ich forma, niech świadczy sesja zdjęciowa z papryczkami.

A teraz kończę wpis i w brzuchu mi burczy na widok wszystkich pyszności. Czy ja w ogóle powinnam pisać o jedzeniu?