WSPOMNIENIE - z cyklu "Galeria jednej fotografii"

Wśród setek zdjęć zrobionych czasami podczas jednej wyprawy są takie, które nijak nie łączą się z treścią wpisu. Robię je, bo ...
No właśnie, takie zdjęcia mają swoją własną opowieść, powód, dla którego zostały zrobione,  wiążą się z jakimś wspomnieniem, mogą być w mojej ocenie piękne, albo ważniejsza jest ich treść, bez względu na jakość.

Zacznę od fotografii zrobionej w Pienzy.
Siedziałam pod Palazzo Piccolomini i zobaczyłam chłopca  z wielkim skupieniem fotografującego plac i budynki wokół niego. 

Ta sytuacja przeniosła mnie do własnego dzieciństwa, gdy nie było aparatów cyfrowych, a  zdjęcia, oczywiście czarno-białe, wywoływałam z Tatą w domu, za co jestem mu wdzięczna, bo zaraził mnie bakcylem fotografowania.
Owo wywoływanie stanowi moje ukochane wspomnienie. Mieszkaliśmy w bloku, w dwupokojowym mieszkaniu z maluśką łazienką, która stawała się naszą ciemnią. Wymienialiśmy żarówkę na czerwoną albo zieloną. Na wannie kładliśmy dechę, a na niej powiększalnik. W zlewie cisnęły się kuwety z odczynnikami, a wannę napełnialiśmy wodą, by płukać papiery. Mojej siostry to nie bawiło, więc dla mnie był to taki ekskluzywny czas, ja i mój Rodzic. No i czar wyłaniających się obrazów na białej powierzchni.
Po latach na studiach, podczas rocznego kursu fotografii, gdy nadal nie było fotografii cyfrowej, w ciemni właściwie robiłam za asystentkę, pomagałam mojej grupie, która wcześniej nie miała do czynienia z niezwykłym procesem wywoływania zdjęć.
Czas znowu popłynął, dotarł do mojej pracy zawodowej. W ramach artystycznego projektu wyjechałam do Finlandii z grupą młodzieży. Chyba najbardziej niezwykłe były zajęcia, podczas których skonstruowaliśmy własne camera obscura (z pudełek po butach) i nimi robiliśmy zdjęcia. Tu znowu przydała się umiejętność nabyta w dzieciństwie. Czarno-białe zdjęcie wykonane zwykłym pudełkiem przechowuję z wielkim pietyzmem. Nic to, że mało ostre, ale wykonane tak prosto, bez skomplikowanego układu optycznego. Ot, na kilkanaście sekund odsłaniało się misternie wypracowaną dziurkę.
Myślicie, że to już najprostszy sposób na fotografię?
Otóż mój Tata w swoim dzieciństwie wywoływał zdjęcia bez użycia prądu! Siedział z kuzynem w zaciemnionym pokoju. Najpierw układał na szybie kliszę, potem światłoczuły papier i zamykał to w ramce. Tabliczkę chował pod pazuchę i wyskakiwał na dwór, tam ją odsłaniał i naświetlał słońcem.
Ileż pięknych zdjęć można byłoby wywołać w ten sposób w Toskanii, gdzie klimat obdarza nas wieloma słonecznymi dniami!
Fotografia cyfrowa ma swoje wielkie zalety, ale czy wspomnienia z robienia zdjęć i, co najwyżej ich drukowania, mają tyle magii?