Bardzo pomocnym środkiem była substancja do czyszczenia platerów - wyczyściłam nią stelaż i chwosty (bo metalową nitkę mają).
Nie starałam się ukryć pęknięć farby - te pozostały, ale wszelkie szpary, pozbawione już barwy, uzupełniłam i zabezpieczyłam medium.
Podczas malowania usiłowałam wyobrazić sobie osobę, która zamawiała sztandar i tę, która go wykonała. A może to była jedna i ta sama osoba? W miejscu namalowanej daty materiał jest przetarty, ale rzecz powstała chyba w 1950 roku. Może więc znajdą się parafianie pamiętający ten sztandar? Może znajdę malarza i dowiem się, dlaczego nie namalował drugiej stopy? Widać dosyć amatorską pracę, ale nie chciałam zmieniać stylu wykonawcy. Ta stopa jednak mnie męczyła, bo przez jej brak nieczytelne były fałdy na sukience, które delikatnie "naprostowałam", żeby nie wyszło, że MB ma złamane udo. Nieśmiało domalowałam chociaż kawałeczek stopy wystający spod sukni.
Ciekawostką są dwa różańce oraz ich przedziwna budowa. Środkowa część, trzymana w dłoniach, i Maryi i Dzieciątka, ma stanowczo za dużo paciorków.
Po wielu latach zapomnienia w tym roku sztandar wróci na procesję.
A tutaj moje ulubione "przed i po":
Urocze Małgosiu :)Ma w sobie dużo gracji Święta Panienka,odświeżyłaś to mistrzowsko !Mój ulubiony fragment ten właśnie ze stopami i jak fajnie zaświeciła biała szatka Pana Jezusa-sciskam ciepło
OdpowiedzUsuńNo musiałam "uprać" Jezuskowi szatkę, bo nie pasował do wykwintności Mamusi - brudas jeden :)
UsuńFryzura i kolczyki MB jak prosto od Diora z lat 50-tych:)
OdpowiedzUsuńJakie czasy, taki kanon :)
UsuńJa również zwróciłam uwagę na wytworność i elegancję Maryji. Interesujące. Ściskam z nad filiżanki kawki zbożowej.
OdpowiedzUsuńZbożowej??? Po wakacjach w Toskanii?
UsuńW tym miejscu również wyrażam swoje wielkie zdumienie :))))
UsuńKinga
Jesienny wieczór z filiżanką Inki jest naprawdę miły... chociaż, na samą myśl o pachnącym cappuccino w ciepły wieczór (nie jeden) w Pistoi czy Empoli ślinka cieknie, oj cieknie :D
UsuńPiękny jest.Warto pochylić się nad takim preciozum /nie wiem czy to poprawny zwrot językowo/ ale jest to coś osobliwie cennego; ktoś to zamówił, ktoś wykonał. Moja Babcia jeszcze przed wojną, a potem z córkami haftowała sztandary dla parafii. Kiedyś nawet ktoś pokazywał mi,że to jej praca. Ciekawe czy jeszcze "żyją"...
OdpowiedzUsuńTutaj problemem jest to, że sztandary są najczęściej malowane, jak to wyprać? Gdyby były haftowane, można by je było wyczyścić, a tak to niektóre są już nie do odzyskania. Szkoda.
UsuńJesteś wielka!
OdpowiedzUsuńA nowa stópka Najświętszej Panienki jest o wiele lepiej narysowana niż ta już wcześniej istniejąca. Nie marnowało się czasu na zajęciach z anatomii dla plastyków, co? :)))
Brawo!
Kinga
A skąd Ty masz takie legendarne wieści o anatomii dla plastyków? Zero! Do wszystkiego musiałam dochodzić samodzielnie. U nas nawet techniki malarskie leżały odłogiem. Raptem poucieraliśmy sobie pigment z żółtkiem, żeby temperę uzyskać. Ponoć teraz na amerykańskich uczelniach plastycznych wprowadza się obowiązek rysunku klasycznego, bo wypuszczali za dużo hochsztaplerów konceptualnych :)
UsuńTaaaaa.... takich, co to plamę jak z testu Rorschacha nazywają wielkim dziełem...
UsuńJeśli nie miałaś anatomii, to tym większy szacun (mnie kiedyś trochę podkształcano w tej dziedzinie przy okazji zajęć z rysunku). Stópka naprawdę prima sort! :))
Kinga