NIEDZIELA Z TATĄ

Dobrze brzmi, nieprawdaż?
I dobra była ta niedziela :)
Poranek zwyczajny ze Mszą św., jak to w niedzielę, potem obiad, potem odwiozłam Krzysztofa do drugiej parafii, gdzie uhonorowano Matkę Bożą Różańcową, a że u nas ta sama festa za tydzień, to z Tatą popołudnie zostawiliśmy sobie na bardziej świeckie przyjemności.
Ku mojemu zdziwieniu, to co było pewną przyjemnością, taką się nie okazało, a to co było ...
Zresztą, co będę wyprzedzać fakty.
Najpierw należało wybrać miejsce akcji, zadecydowało auto z jednym oczkiem bardziej, czyli z przepaloną żarówką. Lepiej nie wyruszać tam, gdzie obowiązuje zapalenie lamp. Pozostała więc Pistoia, która tego dnia szczodrze obdarowała tubylców i turystów.
Na głównym Piazza Duomo już trzeci dzień propagowano turystykę średniowieczną. I nie chodzi wcale o sposób zwiedzania z dawnych czasów, bo jakoś o turystach to wtedy chyba nikt nie pomyślał, co najwyżej o pielgrzymach. lecz o współczesnych turystach, których jak magnes przyciągają klimaty z dawnych epok.
Podczas trzech dni prezentowano między innymi okoliczne atrakcje średniowieczne, dla zaproszonych tour operatorów zorganizowano objazd po takich zabytkach, a dla gawiedzi, w niedzielę, zorganizowano mały kiermasz oraz paradę historyczną, czyli to, co misie lubią najbardziej.
Kiermasz, usadowiony w podcieniach oraz na wewnętrznym dziedzińcu Palazzo Comunale, to kilka typowych stoisk z prezentacją charakterystycznych wyrobów, a także ich sposobu wytwarzania. Zapewne nie muszę nawet pisać, gdzie zatrzymałam się najdłużej, ręce aż świerzbiły do działania.

Dużo do zwiedzania nie było, czasu mieliśmy nadmiar, bo na stronie internetowej błędnie wpisano godzinę rozpoczęcia parady. Nie ma sprawy, pospacerujemy.

Pójdziemy na lody :)

A po lodach usiedliśmy na schodach okalających Piazza Duomo i obserwowaliśmy spacerowiczów.
Ja to właściwie obserwowałam Włoszki i ciągle zadziwiające mnie na ich nogach kozaczki. Pora roku niby jesienna, ale pogoda była  przeprzyjemnie letnia. Dobrze, że niektóre kobiety miały jeszcze sandały na nogach, to się jakoś bardziej swojsko czułam.

Ja to taki podglądacz jestem, że nie pogniewałabym się na posiadanie okna z widokiem na Piazza Duomo. Ułożyłabym sobie na parapecie kocyk, albo i poduszeczkę, i gapiłabym się zapominając o przypalonym obiedzie :)

A jeśli jeszcze czasami pod moim oknem przeszliby średniowieczni przebierańcy, to bym zupełnie przestała robić posiłki.

Nie wiem, co za siła tkwi w dawnym ubiorze, że każe mi portretować niemal każdego uczestnika, że żal we mnie kiełkuje, bo Rembrandtem to ja nie jestem, a chciałabym takimi portretami ściany pozawieszać:

Zapominam, że powinni być bardziej szczerbaci, pewnie mniej ogoleni, z krostami, bez okularów na nosie. Myślę zawsze przy takich okazjach, że żyjący tak dawno temu, a kochali, śmiali się, płakali, bali się, tęsknili,  zupełnie jak my.
Sbandieratori - żonglerzy flagami - to moja słabość wielka. Kocham ich miłością szczerą, pełną podziwu dla umiejętności zdobytych ćwiczeniami. Tego się nie da osiągnąć przy pomocy słów. Żaden żongler nie wyjdzie i nie powie, wyobraźcie sobie, że rzucam. On po prostu to robi. I tylko wiatr złośliwy może usprawiedliwić jego błędy.

Moja ręka ścierpłaby już po chwili trzymania flagi, a tu 10 letni smyk wybiega na olbrzymi plac i nic sobie z tłumów nie robi. On początkujący, więc mu jedną flagę dali, zaawansowani szaleli nawet z pięcioma!
Pokaz swoistej szermierki dla mnie może niekoniecznie, bo jakoś nie ciągną mnie żadne walki, nawet udawane.

Tańcom wystarczy kilka słów, bo zbyt kameralne na Piazza Duomo i nie ta muzyka, w stylu Enya.

Za to werble i fanfary! Ciarki mam zawsze. Zapominam, że to imprezka niemal komercyjna, bo oni tak mi jakoś po wnętrzach grają tym rytmem i zawodzeniem trąb.

Wszystko podkreślają jeszcze rytmy dzwonnicy i baptysterium.

Niedzielna uczta.
Potem zakamarkami wędrujemy z powrotem do samochodu.

Jeszcze zaglądamy na Piazza San Francesco, gdzie rozłożyły się kramy z pysznościami z Sycylii.

No właśnie, czy pysznościami?
Wszystko wyglądało nad wyraz apetycznie, więc ja wyrodna córka żałująca ojcu cukrzykowi słodkiego, odpuściłam i połakomiłam się na cannoli. Wszystko przez to, że kiedyś u koleżanki napaść się nimi nie mogłam i tylko zdrowy rozsądek oderwał mnie od smakowitych rur pełnych nadzienia.
O ja, głupia!
Nawet Tatko, znany miłośnik słodkiego, nie sprostał nadmiarowi cukru w zakupionych cannoli. Nadzienie sprawiało wrażenie podreperowanego jakimś chemicznym ulepszaczem. Tfuj!
Porażka na całego, bo wiedziona sympatią do Zibbibio, traktowanego przeze mnie jako ambrozja, rozczarowałam się czymś dziwnie zalatującą słodyczą. Było zabrać okulary i przyjrzeć się drukowanej na domowej drukarce etykiecie. Strata pieniędzy.
Mogłam kupić jakąś ceramikę. No, może nie kiczowatego Jezuska, ale jakaś miska, patera?

Bo takiego bajecznego wózka, na którym kiedyś wożono towary, nie pozwolono by mi zabrać?

Nie zaspokoiłam apetytu rodzica na słodkie, będę musiała wykupić się wypiekami własnymi. Na szczęście niebawem nadciągnie okazja :)
Chciałam tylko jeszcze napisać, że owe sycylijskie "przysmaki" zostały poddane degustacji w domu, więc samą wyprawę do Pistoi zapamiętaliśmy wraz z Tatą jako cudownie przyjemną :)