SIERPNIOWE WOJAŻE cz.1

Trudno mi wejść w jakikolwiek rytm pisania.  Mam dość dużo zleceń  i zapominam o blogu. Śpieszę, by zdążyć na koniec miesiąca, gdyż, dzięki uprzejmości Maszki, będę mogła ominąć pocztową drogę dla moich prac, a wszystkie zamówienia są z Polski.

Szkoda mi jednak zapomnieć pewnych obrazów, wrażeń, miejsc, ludzi. 

W końcu mogę przejść do następnego miesiąca, nie bacząc na jeden wpis, ale ten może poczekać.

Sierpień, niesamowicie intensywny, był istnym przekładańcem spotkań, wspólnych posiłków, wycieczek, malowania i ... sama nie wiem, czego jeszcze.  

Ze względu na gości, nie byłam właściwie w żadnym nowym miejscu. Ale, przecież wracając do tych samych miast i miasteczek można zobaczyć coś nowego, inne światło, nowy detal.

Jedna wyprawa rozłożyła się na dwa dni, gdyż jechaliśmy z naszymi gośćmi w odwiedziny z noclegiem do znajomych za Sieną. 

Wymyśliłam trasę niemal oczywistą, zwłaszcza w tamtą stronę. Nasi goście szybko zrozumieli, skąd taki pomysł, by jechać nie najkrótszą drogą. 

Najpierw był bardzo niespodziewany dla nich zjazd z autostrady i hołd oddany Orianie Fallaci pochowanej na Cimitero degli Allori we Florencji.

Pierwszy dłuższy przystanek ulokował się w Pienzy, zwiedziliśmy katedrę, ogród w Palazzo Piccolomini, obeszliśmy miasteczko, podziwiając, oczywiście, panoramę rozciągającą się poza miastem.

Pierwszy raz spostrzegłam, że wieża ratuszowa jest kopią tej florenckiej z Palazzo Vecchio. 

W czasie "wolnym", który goście zamienili głównie na serowe szaleństwo, weszłam do stojącego po drugiej stronie Palazzo Piccolomini kościoła  pod wezwaniem św. Franciszka z XIII wieku.

Dużo tu gotyku, takiego z toskańskim zabarwieniem, czyli mało strzelistego, prostego.

Zachwyciłam się zachowanymi freskami i zastanawiałam, dlaczego ja tu nigdy wcześniej nie zajrzałam?

Zbliżała się pora obiadowa, ale chcieliśmy zjeść bliżej następnego punktu wycieczki. 

Po drodze podziwaliśmy zawsze zachwycającą Val d'Orcię. 

A posiłek, pyszny, którego przebojem były flaki z szafranem (brrr!, ja wolałam królika - mniam!), zjedliśmy w Montalcino. Tym razem nie było żadnego zwiedzania, tylko krótki spacer, bo przed dotarciem do naszych gospodarzy koniecznie chciałam pokazać gościom Sant'Antimo. 

Chyba się domyślacie, że to był dobry wybór. Ja widziałam to po minach gości i potem po ociąganiu się z wyjazdem. Ale czas płynął nieubłaganie. 

Zresztą czekała nas wspaniała uczta, i ta dosłowna i słowna. Mądrym rozmowom Polaków nie było końca, byłam jedną z pierwszych, która nie wytrzymała  walki z sennością. A po równie rozciągniętym śniadaniu ruszyliśmy w drogę powrotną. 

Tym razem pokazaliśmy naszym szacownym gościom trzy toskańskie atrakcje.

Zaczęliśmy od niedalekiego San Galgano (obecnie wstęp płatny, 2 euro). Nie odpuściliśmy też Kaplicy Montesiepi, tej w której wyeksponowany jest miecz wbity w skałę.

Potem klucząc zwyczajnymi drogami dojechaliśmy do Colle di Val d'Elsa. Na razie mało mi znane, tylko z jednej wizyty. 

Dzięki GPS i źle ustawionym znakom zajechaliśmy nie na znany mi parking, z którego wyjeżdża się windą, ale od strony wcześniej niewidzianej przeze mnie bramy otwierającej Via Gracco del Secco.

Dzięki temu zobaczyliśmy też kościół Św. Katarzyny. 

Zadbany, spokojny, wyważony w proporcjach, ale wszystkie wrażenia przeważyło oratorium przyległe do świątyni, a w nim rzeźbiona grupa Opłakiwania Chrystusa z XVI wieku, to polichromowana terakota. Weszliśmy w momencie spektakularnym dla rzeźby, promienie słońca padające przez okno oświetlały właśnie figurę Zbawiciela.

Nie mogłam oczu oderwać od tych rzeźb, muszę tam jeszcze wrócić!

Spacer po Colle zakończyliśmy w katedrze.

Przedziwnym trafem znowu skoncentrowałam się nie na świątyni, ale na oratorium, tym razem nie tyle przyległym do kościoła, co umieszczonym w podziemiach z osobnym wejściem po prawej stronie budynku. 

Zaskakujące miejsce. Znane jest pod nazwą Krypta Misericordii. 

W czasach, gdy Cole di Val d'Elsa stało się siedzibą biskupstwa, trzeba było wybudować katedrę. W wyznaczonym miejscu znajdował się cmentarz. Po uporządkowaniu terenu powstały podziemne  pomieszczenia, którymi zajęła się Misericordia - rodzaj przedsiębiorstwa pogrzebowego, choć nie tylko. Pisałam o tym już kiedyś, Misericordia jest bractwem zajmującym się najkrócej mówiąc uczynkami miłosiernymi co do ciała.  Obecnie jest to instytucja świecka, lecz działa w wielu miejscach nieprzerwanie od kilkuset lat. Kaplica w podziemiach katedry jest XVII i XVIII wieczną wersją realizacji nakazu, by zmarłych pochować.

Łudzi wzrok, na początku wydaje się, że mamy do czynienia z późnobarokową dekoracją, w której dominują wszelkiego rodzaju anioły. Taaa, tylko, że to czaszki, kościotrupy, albo ludzie w ogniach piekielnych wołający pomocy anielskiej.

Nawet pięknie zdobiona kapa nie pozostawia żadnej wątpliwości, do czego służyła. Okrywano nią trumny. 

Z Colle wyruszyliśmy do Certaldo na obowiązkowe cappuccino, bez względu na porę dnia. 

Tym razem poprosiliśmy barmana, by uhonorował naszych gości i umieścił na piance znaki ich profesji, inicjały, czy też podkreślił romatyczny charakter najmłodszej części ekipy.

Oto, jak wywiązał się z zadania:

Na kolację zatrzymaliśmy się u Chichibio. Jak zwykle, jedzenie bez zarzutu i przemiła obsługa. Po skosztowaniu na deser sera z marmoladą z czerownej cebuli, uprawianej w okolicy, nie mogliśmy się oprzeć i kupiliśmy do domu świeżo wyprodukowaną marmoladę. Nieśliśmy jeszcze ciepłe słoiczki, a ja postanowienie: muszę w końcu sama zrobić taką marmoladę!

Kiedyś ...

Całą wycieczkę zakończyliśmy spacerem po Certaldo, oświetlonym zachodzącym słońcem, a potem już tylko lampami.

Drugi  sierpniowy wypad, który chcę zapamiętać, był poza Toskanię, więc opiszę go w osobnym artykule.