PRZEKRZYWIENIE

Takiej przyczyny wyjazdu turystycznego to chyba jeszcze nie miałam. Otóż mam pewne, na szczęście na razie niewielkie, problemy z tarczycą i trzeba sprawdzić, kto ona zacz. Także i tutaj czas oczekiwania na wizytę u specjalisty graniczy z absurdem, więc padło na Pizę. Po pierwsze jest to silny ośrodek akademicki i moja lekarka rodzinna polecała udanie się w tamtym kierunku. A po drugie, tam termin był bliższy. Nie jest to jednak już nasz okręg ubezpieczeniowy i trzeba było pojechać dokonać płatności, gdyż jak już kiedyś wspominałam, za każdą wizytę płaci się niewielkie sumy. No i po trzecie, uważam, że do Pizy zawsze warto jechać :) A miałam niecny plan do zrealizowania. O tym jednak za chwilę.

Najpierw wizyta w szpitalu,w punkcie rejestracji. Kolejka - uff! elektronicznie numerowana - zapowiadała się na co najmniej kilkunastominutowe oczekiwanie, przede mną było 50 osób. Postanowiliśmy przyjrzeć się choć trochę szpitalowi. Ciasno, ale za to jakie widoki za murem!

Krzysztof udał się w jedynym słusznym kierunku - do baru, a ja w jeszcze słuszniejszym - do kiosku, pogrzebać w gazetkach hobbystycznych. Po powrocie do kolejki okazało się, że mój numer już wywoływano. No to biorę następny i cierpliwie czekamy, usiadłszy pod resztkami starego muru.

Gdy już przyszła moja kolej, dokładnie w tym momencie pojawiła się jakaś babcia, której numer też już wywołano. Ech! że też my tak nie potrafimy. No wepchała się :)

Sprawy medyczne załatwione. Tzn. na razie wniesione opłaty. Wizyty w przyszłości. Za tydzień USG a za trzy miesiące endokrynolog.

Można iść i w końcu spokojnie przyjrzeć się Krzywej Wieży. Już od dłuższego czasu męczyło mnie, że dotąd tak niewiele uwagi jej poświęciłam oraz to, że parokrotnie spotkałam się, z opinią iż do Pizy nie warto jechać. Mój toskański fioł nie może się z tym pogodzić i dzisiejszy wpis chcę głównie dedykować przechylonej budowli.

O wejściu latem to tylko pomarzyć można, bardzo długi jest czas oczekiwania, chyba że ktoś zarezerwuje bilet przez internet (co najmniej dwa tygodnie wcześniej plus 2€). A dzisiaj? Za dwadzieścia minut wejście!

Przez ten czas przyjrzyjmy się jej z zewnątrz. Faktycznie krzywa niemożebnie.

Plac, na którym stoi, zwie się Placem Cudów i jednym z cudów niewątpliwie jest przetrwanie tej budowli. Poczynając od czasów powstawania a na współczesności kończąc. Nazywa się ją "kolumną wszystkich kolumn". I coś w tym jest, gdyż nawet jej kształt jest niezwykły, jak na romańską dzwonnicę. Ponoć naroża wież o przekroju czworokątnym są bardziej zagrożone w przypadku obsunięć terenu. Czyżby projektant wieży zdawał sobie sprawę z tego, gdzie stawia budynek i wymyślił okrągłą dzwonnicę?

Wybudowana jako ostatni element wspaniałego zespołu sakralnego czasami tak odciąga uwagę turystów, że ci staną, zagapią się i niewiele zapamiętają z wizyty. Nie umniejszając wielkości i wspaniałości pozostałych budynków skieruję Wasze oczy na przekrzywioną dzwonnicę.

Nie chcę się zbytnio rozpisywać na temat jej przechyłu i sposobów ratowania, ale trudno nie wspomnieć ostatniej interwencji pod kierunkiem turyńskiego inżyniera, urodzonego we Lwowie, Michała Jamiołkowskiego. Zastrzyki z cementu i wybranie ziemi spod części północnej zatrzymały, a nawet w 46 centymetrach odwróciły, proces przechylania się wieży. Choć po drodze, w trakcie tego procesu, bywało groźnie i trzeba było ratować się doraźnymi środkami. Włoska wikipedia pokazuje interesujące zdjęcie z obłożenia campanili ołowiem.

Nieopodal rozstawiono tablice skrótowo dostarczające informacji o campanili i jej konserwacji.

Ciekawe, że tak mało na wieży rzeźbiarskich zdobień, innych niż arkady w swoim układzie o wybitnie orientalnych korzeniach. Musimy zadowolić się niewielkimi, ledwie zauważalnymi trzema płaskorzeźbionymi ornamentami umieszczonymi po bokach wejścia. Dwa są natury zoomorficznej a jeden prezentuje port pizański z dwoma statkami i latarnia morską.

Reszta rzeźbiarska to kapitalne kapitele. Uczta! Misterne liście akantu, maski i cymes nad cymesy - grupa, niestety nieczytelnych dla mnie, postaci. Kim są te ogoniaste stwory? Czemu coś orłopodobnego trzyma je na uwięzi?

Koloru tu niewiele, biel marmuru i delikatne szare wstawki w arkadach oraz subtelny wzór nad samym wejściem.

Wchodzimy!

Mój błędnik wariuje już na samym początku i nie odpuszcza aż na sam szczyt gdzie zostaje dobity lękiem wysokości. Żal jednak byłoby zrezygnować z takiego doświadczenia. Kręta klatka schodowa prowadząca po obwodzie rzuca mnie raz na ścianę zewnętrzną raz na wewnętrzną wieży. Całe szczęście, że korytarz wąski, więc wychodzę z tego niepoobijana. Nieostre zdjęcie bardzo dobrze oddaje stan mej równowagi :)

Schody (294) noszą na sobie znamię wielu ludzkich stóp.

Już sama nie wiem czy chęć spojrzenia na zewnątrz, a może chwila odpoczynku od wspinaczki, zatrzymuje mnie niemal przy każdym oknie.

Zwiedzającym udostępniono szczyt dzwonnicy, a szkoda, bo czytałam, że w jej wnętrzu można było nawet za dnia oglądać gwiazdy na niebie. Ponoć w zamiarach jest wprowadzenie tej niezwykłej atrakcji, ale na razie nie doszła do skutku. "Brzuch" budynku wypełniają jakieś maszyny. Nie wiem, czy to są te mierzące kiedyś przechył, czy jest to składowisko urządzeń dla konserwatorów drogocennego marmuru pokrywającego wieżę.

Im bliżej góry, gębula śmieje mi się coraz radośniej.

Widoki nasuwają kilka spostrzeżeń: Pierwsze, że Piza nie jest wielkim miastem (ok. 90 tys. mieszkańców). Drugie, że ma dzielnice dość nowoczesne - czytaj dla mnie nieatrakcyjne).

Bliższe oku budowle na Placu Cudów stapiają się w jedną formę. Mam wrażenie, że tylko wcześniej zdobyta wiedza pozwala mi oddzielić katedrę od baptysterium czy camposanto.

Dachy to osobna historia, mogłabym by się w nie wpatrywać godzinami.

Oczywiście nie byłoby to możliwe, gdyby przed nami słała się równa powierzchnia jakiejś hali fabrycznej. A tak to odkrywam drzwi prowadzące na dach i schody przenikające strop. Tam to już by mnie za żadne skarby nie zaciągnięto. A może jednak?

Zupełnie inaczej jawią mi się zwieńczenia kopuł. Nagle jestem niemal na ich wysokości i wyraźnie widzę krzyż na katedrze oraz postać św. Jana Chrzciciela, oczywiście na baptysterium.

Zagadką jest dla mnie uskrzydlony niczym pegaz kogut o lwich łapach.

Ten sam wazon neoattycki stojący przy apsydzie duomo zdaje się być malutkim naczyniem i miejscem odpoczynku dla strudzonych gołębi.

Wilczyca na trawniku przypomina przycisk na biurko.

Lubie taką zmianę skali.

Z dołu przywołuje do zwiedzania katedralne muzeum.

Za to dzwony nie przywołują naturalnym wychyleniem. Dozwolono jedynie na uderzenia młotków w wewnętrzną ścianę ich czasz. Wszelki duży ruch stanowi zagrożenie dla kosztownie odratowanego budynku.

I to już koniec. Obsługa nawołuje do powrotu. Szkoda, pewnie jeszcze wiele rzeczy można byłoby wypatrzeć.

To świetne miejsce obserwacyjne. A obserwacjom służyło też i w wiekach dawnych. Ponoć Krzywa Wieża była swoistym, balkonem podczas uroczystości religijnych. Nie można zapomnieć też o przypuszczalnych eksperymentach Galileusza, badającego swobodne spadanie ciał.

Jeszcze wstępujemy do ulubionego sklepiku papierniczego, by nabyć lak do pieczęci a przy okazji jakieś ładne papiery, może do dekupażu, może do czegoś innego, kto wie?
Na obiad zatrzymujemy się w pobliżu, gdyż nie chcemy się oddalać zbytnio od samochodu, więc niefortunnie wchodzimy do trattorii "Toscana" serwującej wątpliwej jakości smakowej posiłki.
Na szczęście jakość zwiedzonego obiektu przeważa wszelkie doznania i zaspokojona estetycznie z chęcią wracam do domu.