URODZINY PUPILKA

Już wiadomo o kim będzie wpis. 

Ale zanim ...

W sobotę miałam niewątpliwą przyjemność gościć dotąd osobiście niewidzianą Małgosię, najstarszą stażem czytelniczkę moich internetowych wypocin. Znamy się mailowo jeszcze z czasów, gdy opisywałam swoje podróże po Włoszech na domowej stronie, zapiśnika nie było ani śladu, a o blogu pisanym z punktu widzenia mieszkanki Toskanii to moja wyobraźnia nie była w stanie pomarzyć. Nie dziwota więc, że tak długo oczekiwane spotkanie poprzedziły porządki, nawet pracownia musiała ustąpić pola. Z gotowego ciasta francuskiego ukręciłam rogaliki z dżemami wiśniowym i pigwowym. Musiałam pilnować, żeby Krzysztof mi ich nie spałaszował przed przybyciem gościa.

A w niedzielę rozpoczęłam w końcu sezon karczocha. Zrobiłam nadziewane mięsem, a że nadzienia mi zostało to zrobiłam eksperyment i wykorzystałam łodygi selera naciowego. Pyszne!A po południu wróciłam do ... świeczek, ale tym razem nie dla zarobku. Poczyniłam pierwsze próby realizacji pomysłu na Boże Narodzenie. Powiedzmy, że się wykluwa. A wieczorem, tak bez aparatu, bo czasami trzeba spojrzeć na świat własnymi oczami, pojechaliśmy w odwiedziny do Giaccherino. Oczywiście wzięłam ze sobą egzemplarz autorski z dedykacją dla jego mieszkańców. I dopiero podczas gdy przeglądali, uświadomiłam sobie, że w książce jest jedynie szkic studni z Giaccherino i nic więcej. Wielkie moje niedopatrzenie! No to tutaj chociaż dzisiejszy widok:

A dzisiaj od rana mamy w domu dostojnego pięcioletniego jubilata. W prezencie dostał twardą piłkę - może nie zgryzie jej choć przez tydzień.

Smakołykami musiał podzielić się z Bogusiem, bo jak wytłumaczyć zazdrosnemu psu pojęcie urodzin? 

 

Przecież nawet sesja fotograficzna na krześle typu Savonarola zakończyła się wskoczeniem drugiego modela.

  

Po obiedzie nastąpiła wspaniała koincydencja pięknej pogody i wolnego czasu właścicieli, więc w końcu poszliśmy na  oczekiwany i zawsze radośnie przez smoki witany spacer. Ponieważ w ogrodzie teraz cienko w zielsko, psy oszalały zamieniając się w krowy. Jadły zachłannie wielkie ilości trawy. 

Równie chętnie, a może i nawet z większą ochotą, okazywały zainteresowanie jedzonymi przeze mnie mandarynkami.

Co było robić? Podzieliłam się. 

 
Po skokach wzwyż i susach w dal zachciało się stworom pić.

W rzeczce "La Stella" jest teraz dużo czystej wody, z czego osiem łap z chęcią skorzystało.

 

Krzysztof scedował na mnie opiekowanie się psami, a sam rozglądał się po okolicy z aparatem.

Tak więc mamy dalszy ciąg toskańskiej jesieni, ale tym razem głównie w odmianie "vivaista".

A wracając do Druso.

Jego drugie imię to wszystkożerca. W pracowni znalazł sobie takie przysmaki jak zużyte kawałki papieru ściernego, gałązki suchej wikliny, klamerki do bielizny czy grudki parafiny. Ciągle tylko nie mogę rozgryźć, czemu gryzie własną tylną łapę?

Skoro już o jedzeniu mowa, to myśmy też uczcili urodziny Druso i zjedliśmy krem z brokułów na modłę kremu ze szparagów oraz jak zawsze pyszny zestaw bresaola z rukolą. Mniam!

Dzięki DoReMiemu można obejrzeć kolaż klikając na zielony link lub prawym przyciskiem na samo zdjęcie - wdzięczna pozostaję!