PENELOPE FIORENITINA z serii "Florencka włóczęga"

W dawnych czasach pewna piękna młoda kobieta zaślubiona została młodzieńcowi z rodu Grifoni. Po ślubie przeprowadziła się do domu swojego ukochanego, który mieści się w jednym z narożników Piazza Santissima Annunziata. Szczęście małżonków nie trwało długo, niespełna rok, gdy nadeszło wezwanie do udziału w wojnie.
Dziewczyna stojąc w oknie cała we łzach żegnała swego męża , który w pełnym rynsztunku oddalał się od palazzo. Od tego smutnego dnia młoda żona większość czasu spędzała w oknie, siedząc na kamiennej ławce tam ustawionej. Monotonne dni płynęły nieubłaganie, przynoszone przez kupców i pielgrzymów wieści z pola walki były niejasne. Kobieta nie popadała w rozpacz i cierpliwie czekała.
Mijały miesiące, mijały lata i stało się oczywiste dla żony, że jej mąż nie wróci.
Żona, już niemłoda, ciągle jednak przesiadywała w oknie. Staruszką będąc obserwowała świat z tej jednej perspektywy, widziała dzieci bawiące się na placu, kupców zachwalających swój towar, wieśniaków przywożących plony swojej pracy. Pod powiekami jednak miała obraz bogato uzbrojonego rycerza, który pod sztandarem z gryfonem odjeżdża na wojnę.
Tak jak większość swego życia spędziła w oknie tak i tam umarła. Gdy zabierano jej ciało, ktoś zamknął okno i wtedy zaczęły dziać się rzeczy nadzwyczajne, książki fruwały, meble tańczyły, światła gasły, obrazy spadały; silny, zimny wiatr wył w pokoju.
Krewni wielce się przestraszyli, ale gdy tylko otworzyli okno na nowo, wszystko ustało.
Od tego czasu okno na pierwszym piętrze Palazzo Budini-Gattai zwanego Grifoni, w samym prawym rogu, obok marmurowej stemmy, pozostaje zawsze otwarte, znak wielkiej miłości kobiety, która nie doczekała, jak mityczna Penelopa, powrotu swojego męża.