SEKRETNE ŻYCIE CUDÓW

Trzeba było się pożegnać z Tatą. Skoro jednak samolot odlatywał popołudniem, to nie ma co czekać w domu, lepiej wcześniej pojechać do Pizy i spełnić jego marzenie o wspięciu się na Krzywą Wieżę.

W połowie października oczekiwanie na godzinę wejścia nie jest znacząco długie i udało nam się w ciągu dwóch godzin przeznaczonych na Plac Cudów zakupić bilet na sensowną godzinę i zdążyć zobaczyć od wnętrza najsłynniejsze na świecie przekrzywienie.
Do wyznaczonej godziny mieliśmy około 45 minut, oddaliliśmy się więc poza plac, by zobaczyć inny plac. 

Tak sobie gapiąc po drodze:

Zajrzeliśmy na dziedziniec Pałacu Arcybiskupiego. Ależ wymuskany! Niewiele barw, ale bardzo zgrabnie wraz z rytmami tworzą ujmującą kompozycję. Ciekawy pomysł popiersi kolejnych arcybiskupów. Świetnie "siedzą" na ścianach. 

Potem wyruszyliśmy na poszukiwanie placu, który gdzieś mi się kołatał w pamięci, że przechodziłam, że zdjęcia widziałam, że ...trafiliśmy. 

Nie tak daleko od Pola Cudów. 

Okazuje się, że chodziło mi o Piazza dei Cavalieri. Przedziwny,  bardzo nieregularny plac. Ponoć rozplanowaniem budynków przy nim zajął się sam Giorgio Vasari. I on też jest autorem projektu Palazzo della Carovana. To sgraffito zawsze miałam gdzieś pod powiekami, trudno zapomnieć taką grę dwóch barw tynku układającą się w skomplikowane wzory. 

Wyobrażacie sobie studiować w takim budynku? Jest on siedzibą założonej przez Napoleona Scuola Normale Superiore.  

Niespotykana bryła Palazzo dell'Orologio jest wynikiem połączenia ze sobą dwóch wież mieszkalnych. Dobudowany łącznik stanowi efektowne wejście na plac. 

Zaraz obok Palazzo stoi kościół Santo Stefano dei Cavalieri, także według projektu Vasariego. Jeszcze nie mogę nie wspomnieć o pomniku Cosimo I - dumnego Medyceusza, u którego stóp umieszczono fontannę zwaną Fontanną Z Garbusem.

Czas wejścia na Krzywą Wieżę powoli przyzywał nas z powrotem. Trudno jednak się oprzeć zajrzeniu do otwartego kościoła San Sisto. 

Pobieżnie przyjrzałam się wnętrzu XII wiecznej świątyni. 

Od razu w oczy wchodzą majestatyczne starożytne kolumny. O ich "recyclingu" świadczy zwłaszcza jedna - sztukowana. Zastanawiam się, gdzie jeszcze widziałam takie marmurowe obramowania dla niszowych konfesjonałów? Trochę droczyłam się z czasem, ale jeszcze chwilkę, jeszcze obejrzę prawą nawę do końca. Ooo! Chrystus Arcykapłan na krzyżu, olbrzymi, rozciągnięty pomiędzy światłem a światłem, wypełniający swoją sylwetką cały kształt krzyża. Nie znalazłam o nim zbyt wielu informacji, poza tą, że to rzeźba z XIV wieku.

Idziemy, idziemy, już na nas czeka Krzywa Wieża. 

Gdy tak sobie powoli na nią wchodziliśmy, gdy tak sobie z niej spoglądaliśmy zaczęłam widzieć inaczej rozpościerające się u jej stóp widoki. 

Opracowując zdjęcia przyszło mi potem jeszcze na myśl, że pozbawione kontekstu detale a nawet większe fragmenty architektury zaczynają żyć zupełnie samoistnie, czasami na granicy czytelności.

Zobaczcie np. cały zespól budynków katedra + baptysterium + cmentarz, a potem zbliżenie: 

Myśli zaczynają się błąkać wokół kubizmu.

W związku z tym powstał pomysł, by nie zdradzić miejsca ulokowania niektórych detali z Placu Cudów. Jeśli zawitacie kiedyś w pobliże, proponuję zabawę w odkrycie, gdzie też sobie sekretnie żyją owe fragmenciki:

Kto zgłosi się do mnie z "odczytanym" całym kolażem dam nagrodę. Jaką? Nie wiem, ale pomyślę nad czymś godnym. Czekam parę lat :) Do skutku.

Tymczasem zdradzę Wam, że wszystko, z jednym bliskim wyjątkiem, znajduje się tutaj:

A na koniec urocza w swojej prostocie scenka rodzajowa: karmiąca matka pod pomnikiem karmiącej wilczycy. Zauważcie, że berbecie też są dwa, tylko że jeden nie spożywał.