DOBRZE ZACZĄĆ, A POTEM BĘDZIE TYLKO LEPIEJ

Od czego zacząć jakiekolwiek warsztaty we Włoszech? Od jedzenia! Oczywiście, od jedzenia.
Agriturismo, w którym Joanna ulokowała uczestniczki zajęć wraz z rodzinami, nadaje się idealnie nie tylko na miejsce noclegowe, mają tam wyśmienitą kuchnię. Wiedziałam, że będzie smacznie i dużo, więc tego dnia odpuściłam sobie obiad, a już podczas samego posiłku mocno pilnowałam, by raczej skubać potrawy niż jeść. No bo się nie da zjeść przystawek w postaci kuleczek warzywnych (mogłabym się nimi zajadać), crostini wątróbkowych i grzybowych, chleba z philadelphią i szynką oraz zestawu wędlin i serów. Na pierwsze były wstążki z ragu z jelenia oraz risotto grzybowe a na drugie bistecca alla fiorentina (kość po niej widać na jednym ze zdjęć), schab, królik, ziemniaki, a na deser ciepluśkie pączki, niektóre z nutellą. No i wino, a potem słodkie vinsanto własnej produkcji.

Menu przedstawiam Wam tak dokładnie, żebyście wiedzieli, na jaki poziom wywindowano mi warsztaty. Poza tym trawienie pokarmu jest dość ciężkie, więc następnego dnia podeszliśmy elastycznie oraz ostrożnie do programu warsztatów. Także ze względu na niepewną pogodę.
Ale zanim ...
Było już niemal pod koniec pory obiadowej, wszystkim nam burczało w brzuchach. Ale co znaleźć w miarę sensownego o tej porze?
Trafiliśmy do "Piccolo Mondo Self Service Pizzeria Rosticceria". Właściciel szybko zareagował i polecił obsłudze nakryć stoliki. Gdy usłyszał nas mówiących do siebie po polsku spytał, czy jesteśmy Polakami, po czym poinformował, że jego żona jest Polką, ale on nie mówi w tym języku. Mało tego, zawołał żonę, Beatę, która serdecznie się z nami przywitała i bardzo mile podjęła stawiając całej dziewięciosoobowej grupie kawę i tartę warzywną na słodko, lokalny lukkański przepis. Tarta nas powaliła, warzywa a słodka, okazała się bardzo smaczna, wcale nie było w niej czuć np liści buraczanych, podstawowego składnika. Nazywa się ją tartą z dziobami ze względu na charakterystyczne wykończenie brzegu.
Nie wypróbowałam przepisu (znowu sięgnęłam do Wielkiej Księgi Prawdziwej Kuchni Toskańskiej), ale lepiej go podać w tym miejscu, skoro jest okazja.
WARZYWNA TARTA Z DZIOBAMI:
ciasto:
250 g mąki
2 jajka
100 g cukru
skórka z połowy cytryny
2 łyżki oleju
1  łyżka likieru sassolino albo maraschino 
szczypta soli
Przygotować ciasto ucierając wszystkie składniki ze sobą. Zrobić to szybko, uformować kulę i wstawić do lodówki na pół godziny.
farsz:
100 g ryżu
200 g buraka liściowego
2 jaja
1 garść bułki tartej
1 łyżka parmezanu
100 g cukru
szczypta cynamonu
50 g rodzynek 
50 g orzeszków piniowych
w niektórych odmianach jest 50 g kakao
szczypta soli i pieprzu

Ugotować ryż. Wymieszać go z osuszonymi i cienko posiekanymi liśćmi buraczanymi oraz jajkami, bułką tartą wcześniej zamoczoną w wodzie albo mleku, także namoczonymi rodzynkami oraz pozostałymi składnikami. 
Wyłożyć papierem do pieczenia, albo nasmarować masłem.okrągłą formę z wyjmowalnym dnem, ok 25 cm średnicy. Rękami ułożyć ciasto, formując na brzegach owe dzioby. Wypełnić nadzieniem i piec w temperaturze 180 stopni przez 40 minut.
Górę można ozdobić wzorem według własnego pomysłu, chociażby kratką. Wygląda to mniej więcej tak:

http://aifornelliconlaceliachia.blogspot.it/2011/03/torta-co-bischeri-pisana-senza-glutine.html

Wróćmy do warsztatów. Popołudniową niedzielę spędziliśmy w Lukce. Miałam nadzieję, że przed ewentualnym deszczem uchroni nas loggia nieopodal San Michele in Foro, ale była ogrodzona. Za to gościnnie podjął nas pomnik XVI wiecznego włoskiego polityka Burlamacchiego. Nie padało więc zaczęłyśmy pierwsze ćwiczenia, wyjaśnienia i eksperymenty. Jak to u dorosłych bywa, największym problemem są nawyki obserwacyjne i rysunkowe utrwalone jeszcze w dzieciństwie. Powoli burzyłam więc skorupkę przeszkadzającą Marylce, Lucynce i Danusi w dochodzeniu do prawidłowego rysunku. Uczennice z nich zacne i pojętne, wiem, że będzie dobrze.

Po rysowaniu reszta czekającej na nas ekipy pytała się kobietki, czy nie bolą je palce od rysowania, a im głównie parowały głowy od wysiłku wymuszającego inne postrzeganie świata.
Ruszyliśmy więc na zasłużony spacer po Lukce.
Na Piazza dell"Anfiteatro zwariowałam, bo z okazji patronalnej festy Św. Zity całą powierzchnię placu wypełniły kramy z kwiatami. Szaleństwo, któremu trudno się oprzeć.

Kupiłam sobie chociaż malutki wilczomlecz zwany po polsku koroną cierniową (Euphorbia milii).
Spacerem po mieście i jego murach zakończyliśmy pierwszy warsztatowy wypad.

Rzutem na taśmę udało mi się zrobić ten wpis, zaraz wyjeżdżamy, więc cierpliwości proszę, cdn.