TYLKO I AŻ

Znowu zaczęłyśmy od zajęć w pracowni.

Czas było nauczyć się czegoś o świetle i cieniu, a następnie ruszyć w światło i cień Chianti.

Nikt z ekipy nie był jeszcze w Greve in Chianti, więc tam wyznaczyłam cel wyprawy. 

Oczywiście zaczęliśmy od ... posiłku. Tym razem już nie ryzykowaliśmy i pomyśleliśmy o obiedzie w słusznej porze. Najpierw weszłam do jakiegoś sklepu, zobaczyłam ekspedientkę żegnającą się serdecznie z klientką, więc zaczepiłam wychodzącą, pytając, czy jest z Greve. Skoro usłyszałam odpowiedź twierdzącą, przypuściłam  od razu atak pytając, gdzie tu się dobrze zje. Mieszkanka Greve zadała najpierw kluczowe pytanie: pizza czy mięso? Co oznaczało mniej więcej, czy interesuje nas fast food czy lokalna wyżerka. Wiadomo co!

Tak trafiliśmy do położonego przy placu hotelu z restauracją "Giovanni da Verrazzano".  Przyznam, że miałam lekkie obawy, bo taki wyszynk na placu tłumnie zazwyczaj odwiedzanym przez turystów nie wróży nic dobrego. Ale zaufałam doradczyni, a wraz ze mną cała ekipa. 

To dopiero była uczta! 

W dobry humor wprawił nas nie tylko posiłek z winem, ale i zachowanie restauratorki. Podeszła i usłyszawszy nas rozmawiających ze sobą, zapytała, czy jesteśmy Rosjanami. Z uśmiechem odpowiedziałam jej, że to okrutne mówić Polakowi, że jest Rosjaninem. Właścicielka w lot zrozumiała błąd i naszą awersję do bycia nacją ze wschodu. Zareagowała niezwykle spontanicznie i na przeprosiny ucałowała mnie w rękę. Było tak zaskakujące, że nikt nie zdążył uwiecznić tego gestu. Już było wesoło, ale po tej reakcji poczuliśmy się bardzo domowo. Znowu była dziczyzna, makarony, kaczka z porchettą, pieczone ziemniaki. Wszystko tak wyśmienite, że nie skusiliśmy się nawet na deser, choć nie wątpię, że i ten by nas rozpieścił.

Po obiedzie zasiadłyśmy na Piazza Matteotti, by tym razem stanąć przed zagadnieniem perspektywy i dominanty w rysunku.

Reszta ekipy, jak zawsze zajęła się zaglądaniem miasteczku w zakamarki, czytaniem, opalaniem, itd. 

W nagrodę za pilny udział w zajęciach a dla pozostałych za cierpliwe oczekiwanie wstąpiliśmy jeszcze do pobliskiego Montefioralle. Kilka spojrzeń wokół miasteczka, kilka wewnątrz.

Dalej już nie ruszyliśmy, bo się nie da każdego dnia wracać ok.23.00 do domu. Więc było tylko Greve i aż Greve in Chianti.

Mam nadzieję, że znowu rozjaśniłam kobietkom parę aspektów rysowania, sama jednak pozostałam w ciemnej niewiedzy, z jakimi dwiema roślinami spotkałam się tego dnia. Może ktoś z Was wie?