STANOWCZO ZA SZYBKO MINĄŁ TEN CZAS

Nadszedł ostatni dzień warsztatów. Ale bez żadnych ulg.
Najpierw były ćwiczenia w plenerze, a dokładniej na Piazza Duomo w Pistoi. Nie chciałam być aż tak okrutna, by nie pokazać miasta uczestniczkom kursu. Zaczęliśmy więc całą ekipą choć od krótkiego spaceru.

Krótkiego, nie dlatego, że w Pistoi nie ma czego pokazać, wręcz przeciwnie i wbrew temu, ile miejsca poświęcają miastu przewodniki. Krótkiego, bo chciałam zrealizować ostatnie ćwiczenie.
Było ono bardzo intensywne, stałam niemal z batem nad kobietkami, ale osiągnęłam zamierzony cel, by patrzyły bardziej całościowo na kompozycję i za szybko nie wchodziły w detal.
W tym czasie najpierw podszedł do nas starszy pan i zaczął mi mówić, jak one powinny rysować. Nie chciał wiedzieć, jakie ćwiczenie miały do wykonania, więc oparłam się o argument, że ja jestem ich nauczycielką. Na co usłyszałam, że pan też i że .. często jeździ do Auschwitz. No to faktycznie było istotne w rysunku.
Potem podszedł inny człowiek. Nic nie powiedział, ale wymownie otworzył mi przed nosem swój szkicownik, w którym piórkiem miał dobrze narysowany budynek, nad którym koncentrowała się jedna z pań. Porównał, dowartościował się, nie wiedząc też, na czym polegało ćwiczenie, i poszedł.
Dzięki uprzejmości Oli Koszałki mam mniej więcej tę chwilę uwiecznioną na zdjęciu.

fot. Ola Koszałka

A ja się cieszyłam, że im tak dobrze idzie, bo naprawdę szło tak, jak powinno.

Niestety trzeba było już iść z powrotem na parking, ale to, co czekało na wszystkich choć trochę wyrównało im niedosyt Pistoi.
Ostatnim punktem było Giaccherino.
Nie brakuje Wam w tym wpisie jedzenia?
Mimo, że Giaccherino w ofercie nie ma restauracji, w pobliżu trudno o jakąkolwiek trattorię czy osterię, to właśnie park przy klasztorze był miejscem ostatniego wspólnego posiłku.
Tym razem o nasze żołądki zadbała Joanna z Andreą z VisiToscana. Już z daleka scena wydała się surrealistyczna.

Długą aleją cyprysów szliśmy ku placowi pod piniami, pod którymi nierealnie wyglądał pięknie zastawiony stół.
Zapomnieliśmy o jedzeniu, długi czas syciliśmy wzrok.
Joanna przygotowała stół w czerwieniach, które wspaniale kontrastowały z zielonym tłem i błękitem ponad nim.

Andrea - jedyny Włoch w tym towarzystwie - oprócz przybyłych także włoskich psów - zajął się grillem. Joanna przy pomocy swojej mamy dzielnie tnącej pomidory podała pyszne bruschetty.
A ja przed posiłkiem użyłam pewnej rośliny zazwyczaj używanej jako przyprawa, tym razem miała dosłownie pokazać, kim jest laureat. Dla moich wspaniałych kursantek uplotłam wieńce laurowe, oczywiście z gałązek naciętych z plebanijnego żywopłotu.

Przebojem i nowinką dla absolutnej większości była sałatka panzanella (pancanella), według przepisu mamy Andrei:

chleb toskański og 0,70 (w Polsce pewnie można dać pszenny chleb, niekoniecznie też musi być czerstwy)
1 duża czerwona cebula
0,5 kg pomidorków (najlepsze małe koktajlowe czereśniowe - takie owalne)
2 świeże ogórki
pół pęczka bazylii
oliwa
winny ocet 
sól i pieprz

Chleb moczyć i wycisnąć. potem rozdrobnić na masę przypominającą kuskus. Dodać pokrojone na kawałki warzywa, w miarę drobno ale nie za cienko. Poszarpać bazylię i przyprawić według uznania.
Najlepiej zrobić ją wcześniej, na kilka godzin, żeby się przegryzła.


Trudno nam było oderwać się od stołu, ale to jeszcze nie był koniec warsztatów. Na koniec pozostała smakowitość samego klasztoru.  Po szybkim zapoznaniu się z tym niezwykłym miejscem, wręczyłam kobietkom większe kartki i dając dużo więcej swobody towarzyszyłam im w największym przedsięwzięciu warsztatów.
Atmosfera Giaccherino jest niezwykle sprzyjająca twórczości.

Marylka, Lucynka i Danusia nie bacząc na chłód panujący w chiostro pokazały, jak bardzo pilnymi uczestniczkami warsztatów były.
Ups! Zapomniałabym napisać, że o mały włos nie powstałby rysunek z włoskim modelem - Andreą.

Z dumą chcę Wam zaprezentować efekt końcowy warsztatów. Mogę teraz zdradzić, że sama nie spodziewałam się, iż po pięciu dniach nauki pojawią się takie rysunki. Wszak to oczywiste, że tego typu kursy dają głównie bazę pod długą pracę własną. Reszta należeć będzie już do tych, które przyjechały przekonane, że nie umieją rysować.

Podsumowaniu warsztatów  i wnioskom na przyszłość poświęcę jeszcze jeden wpis.