RZECZ O POWOŁANIU

Historyjka wydarzyła się w Bolonii, tego dnia, gdy dołączył do nas Krzysztof i to jego uchu ją zawdzięczamy. Wracam do baru, w którym była dziwnie niemiła właścicielka.
Dwa stoliki od nas siedziała niezwykle barwna staruszka z jakimś małym psiakiem (Kinga będzie wiedziała, jakim). Dziewczyny chciały nawet zrobić jej zdjęcie, ale po reprymendzie od właścicielki, tonowałam ich zapędy.
Babcinka wstała i zaczęła iść ku drzwiom, gdy zaczęła ją mijać inna, młoda, właścicielka innego małego czterołapa. Psy nie polubiły się od pierwszego wejrzenia, skoczyły ku sobie, ciągnąc za smycze, w które wplątała się babcia i bezwładnie gruchnęła o podłogę. Nie było chwili do zastanowienia, Krzysztof i Ela polecieli z pomocą. Krzysztof tym razem nie jako kapłan z posługą, tylko z usługą tłumacza, a Ela jako lekarz. Babcia okazała się z dobrego pokolenia, nie zaznała żadnego uszczerbku.
I tu na scenę wkracza trzecia osoba z powołaniem - kelner.

Pyta jeszcze oszołomioną staruszkę, czy podać wodę, a gdy słyszy twierdzącą odpowiedź, automatycznie uzupełnia pytanie: "naturalną czy gazowaną?"