STOPIEŃ I KIELISZEK

Czy na podstawie tych dwóch słów bylibyście w stanie zgadnąć, co zobaczyłam ostatnio? Późniejsza wersja tej samej zagadki miała odmianę: "stopień i dzbanek".
Zagadkę zadał mi Krzysztof, który wymyślił, co będziemy robić we Florencji
Wyszło mi, że będę pić wino na schodach. Hmm? A po zamianie na dzbanek z lekka się przeraziłam, tyle to ja nie dam rady :)
Pytanie pomocnicze, zadane przeze mnie, ograniczyło liczbę schodów do tych zadaszonych, gdyż zapytałam, czy będę potrzebować parasolkę?

Na tym skończyłam bycie Sherlockiem.

A rozwiązanie?
Od lata czekałam na to, by móc zobaczyć klatkę schodową projektu Michała Anioła w westybulu Biblioteca Medicea Laurenziana. W końcu utrwaliłam sobie wyobrażenie, że jest niedostepna. A Krzysztof jednak czuwał, wiedział, że istnieje możliwość, by iść tam na jakąś tymczasową wystawę.

Stopień odnosił się więc do klatki schodowej, ale kieliszek?
Krzysztof w zapowiedziach wystawy zobaczył jakiś tekst zapisany w kształcie dzbana, a to skojarzyło się jemu z moją grafiką do wiersza Moniki zamkniętego w formie kieliszka.

O tym za chwilę.

Najpierw klatka.
Przyznam się, że zaskoczyły mnie jej rozmiary. Zawsze miałam wyobrażenie długiego ciągu schodów, gdyż na zdjęciach nie było punktu odniesienia, chociażby w postaci ludzkiej sylwetki.
Rzadko kiedy zwracam baczniejszą uwagę na klatki schodowe. Szybko przebiegam pamięcią, znajduję te, które wywarły niezatarte wrażenie, jak chociażby wyjście z Muzeów Watykańskich, szalone schody na zamku w Poppi, albo ... bardzo długie schody ruchome w Barcelonie,  po drodze do Parku Güell.
Schody tym bardziej wydają się krótkie, gdy się spojrzy na całość, a zwłaszcza wysokość westybułu. Wyyyysoki!

Rytm jest bardzo przyjazny krokom wchodzącego. Szary kamień w obłych liniach sprawia wrażenie miękkości. Użycie pietra serena nie leżało w planach Michała Anioła, który zaprojektował schody z drewna orzechowego.
Obecne, niezbyt dobre oświetlenie westybułu, nie oddaje zamiaru przejścia z ciemnego pomieszczenia ku rozświetlonej czytelni, która od razu uderza swoim rozłożystym, horyzontalnym układem.
Niestety, pusta. Odarta z zaczytanych ludzi, bez szelestu przewracanych kartek.
Pozostały tylko ciasno ułożone ławki, z oznaczeniami odpowiednich działów literatury każda z bogatymi reliefami. Istnieje przypuszczenie, że i program rzeźbiarski jest projektu Michała Anioła.

Iść można tylko chodnikami po bokach, by nie zadeptać  mozaikowej podłogi, której ornamenty odpowiadają bogato rzeźbionemu lipowemu sufitowi, także rozrysowanemu przez florenckiego mistrza. Zastanawiałam się tylko, dlaczego musiały być to szkielety czaszek jakiegoś rogatego zwierza? W opisie istnieje informacja, że to aluzja do Medyceuszy, za mało jednak wiem, bym umiała rozszyfrować, jaka.

Światło wpada do pomieszczenia stonowanymi witrażami, pełnymi grotesek, z heraldycznym programem nawiązującym do panującego rodu. Tu autorstwo przypisuje się Vasariemu.

W połowie czytelni można zajrzeć do pomieszczenia zwanego trybuną. To nowsza struktura, z przełomu z XIX wieku, wybudowana dla kolekcji podarowanej przez  florenckiego literata i bibliofila Angelo Maria Elci. Niestety, zza liny odgradzającej nie można bliżej przyjrzeć się wnętrzu, księgom na półkach i isntrumentom astronomicznym, chociaż nie składają się one na podarowany zbiór, cenne  obiekty przeniesiono do magazynów przystosowanych do przechowywania tak delikatnych przedmiotów, jakimi są księgi.

Za to napatrzeć i nafotografować mogłam się na niewielkiej wystawie poświęceonej Boccaccio - jako autorowi i kopiście.

Powstała na zakończenie obchodów 700 lat narodzin pisarza. Wiem, wiem, zanudzam, ale tam były manuskrypty, więc każdy incjał, każdy rysunek był mój :)

Atrakcją dodatkową jest to, że rysunki w kopiowanych przez Boccaccio księgach były jego autorstwa. Czasami proste elementy, czasami dziwne twory, ciekawe.      

Osobno pokażę Wam dzbanek - rozwiązanie zagadki, co zobaczyłam we Florencji.

Za salami z wystawą znajduje się mały sklep z pamiątkami, mogłabym w nim stracić fortunę na książki, ale jakoś się powstrzymałam, jedyne, czemu nie mogłam odpuścić, to szafy z jakiejś drukarni. Marzenie! Zabrać ich nie mogłam, chociaż uwieczniłam je na zdjęciu.

Pogoda nie była zbyt atrakcyjna, ale nie mogłam nie sfotografować chiostro, przez który przechodzi się do Biblioteki Laurenziana.

To była dobra zagadka, więcej takich, poproszę :)