BUONA SERRA

Wczoraj we Włoszech dzień wolny od pracy. Świętowano powstanie republiki, czyli prościej mówiąc wypędzenie króla. Czy to dobrze, czy źle? Czasami trudno rozeznać. Może król swojego królestwa bardziej by pilnował? Tak czy siak, tym, którzy zrobili sobie długi weekend na pocieszenie wczoraj zapowiadany deszcz nie przyszedł i po błękitnym przejrzystym niebie pływały tylko białe obłoczki.
Grzechem byłoby siedzieć cały dzień w domu, nieprawdaż? Za wielokrotną już namową Ani podsunęłam pomysł, by zobaczyć malutką miejscowość, znowu w górach, Serra Pistoiese. Drugi człon nazwy wskazuje, że za daleko to nie mieliśmy. Ciekawym zbiegiem tuż przed obiadem zadzwoniła właśnie Ania z zaproszeniem na kawę i wycieczkę do… Serry. No to już nie było żadnych wątpliwości. Tak też uczyniliśmy.
Po krótkiej wizycie w domu Ani, wspięliśmy się autem na wysokość 850 m n.p.m. Miasteczko wyłania się z oddali, wyrasta ponad lasami kasztanowymi. Jęknęłam z zachwytu i potem jeszcze wiele razy dziwne dźwięki z siebie wydawałam. Wprost przepadam za takimi miejscami. Kilka razy już tu prezentowałam górskie miejscowości. Ich charakterystyczną cechą jest bogate zróżnicowanie poziomów, zaskakujące przejścia pod domami, wyrastanie i narastanie domu na domu.

W przeważającej większości domy pozostały kamienne a ażurowe okiennice zewnętrzne zastąpiły te solidniejsze, pełne, dobrze chroniące przed wiatrami.

Jedynym „wizytowalnym” budynkiem jest kościół San Leonardo. Powstały jako świątynia zamkowa, po zburzeniu zamku przekształca się w kościół parafialny z dzwonnicą utworzoną z dawnej wieży strażniczej.

Wnętrze proste, szlachetne w liniach i proporcjach, takie niewyszukane, z toskańskim zadaszeniem:

Ciekawie widać ślady tej przemiany z kaplicy przyzamkowej na kościół parafialny, nie ma głównego wejścia, wchodzi się doń od bocznej nawy, a w miejscu portalu frontalnego wewnątrz są piękne organy częściowo datowane na XVIII wiek.

Pod organami ciekawa chrzcielnica z podziałem misy na przechowywanie wody i czego jeszcze??

Obok niej malusieńkie tabernakula, prawdopodobnie służące przetrzymywaniu olei. Moim bezwzględnie najpiękniejszym elementem wystroju świątyni są kolumny z cudownymi romańskimi kapitelami.

Już mniej zachwycają barokowe intruzy wciśnięte po bokach prezbiterium.

Dziwaczny zupełnie wydał się żyrandol, jakiś zupełnie nie z tej bajki.

Krzysztof odkrył, że zawieszono go na długiej linie umocowanej na końcu na obrotowym wale.

Prawdopodobnie żyrandol przetworzono na elektryczny a kiedyś, by zapalić świece trzeba było go opuszczać. Ciekawie jest odkrywać takie ślady z przeszłości i wyobrazić sobie kogoś kto ostrożnie kręcił korbą i powoli opuszczał konstrukcję.
W oczy rażą dodatki współczesne, wśród których króluje „glutowata” Droga Krzyżowa. Nie umiałam jakoś inaczej jej określić i tego, że nie przypadła mi do gustu.

Za to dzwonek przy zakrystii rozczula

Jak to zwykle bywa jeden ze stada moich Aniołów Stróży wykazał się większą pracowitością. To był ten, który czuwa, by akurat pojawić się w danym miejscu o odpowiedniej porze. Tak nam się udało z parafią San Leonardo, człowiek który mógł otworzyć, w tym czasie pojawił się w okolicy kościoła. Zaznaczam, że nie był on księdzem. Ale wszak i w Montagnanie, drugiej parafii Krzysztofa, klucze do kościoła mają w barze naprzeciwko. Z tej działalności mego skrzydlatego opiekuna skorzystali i inni zabłąkani spacerowicze zaglądając do wnętrza.
Powolnym spacerkiem smakowaliśmy Serrę. Mimo małej ilości stałych mieszkańców, coś około 100 ludków, paese jest bardzo zadbane. Poczucie dbałości o detal burzyło jedynie co pewien czas wystawione przed domostwa plastikowe krzesło. No nie umiem się z tym pogodzić. Jednak inne smaczki szybko zacierały krześ lane zgrzyty.
Pamiętacie metalowe uchwyty do wiązania koni, te w Pienzy czy we Florencji? To co powiecie na toporne kamienne do uwiązania osła? Wzruszające!

Tylko czemu jeden z uchwytów był pośrodku muru, dla zmęczonych osłów?

Jak zwykle wyszukiwałam lampy do mojego albumu foto poświęconego temu detalowi. Kolekcja bardzo mi się tu powiększyła.

Drugą wdzięczną fotograficzne grupą są oczywiście okna. Na czoło listy wysunęło się to, w którym proporcje kamiennego obramowania do samego otworu okiennego są niezaprzeczalnie urocze.

O uwagę niecieprlwie dopominają się kapliczki:

Wiele osób już zauważyło, że cechą charakterystyczną tego kraju są wszędobylskie donice z kwiatami, ot tak, niby od niechcenia, dla zachwycenia się. A jak nie donice, to gdzieś pomiędzy kamieniami wyrastające pyszne hortensje, róże i lawendy.

Deserem niech będzie jeszcze parę drzwi, dzwonek do nich, ciekawy gzyms ceramiczny, maluśka maska kamienna w murze, zakończenie komina i … buty po robotnikach?

A jak by było mało to wystarczy rozejrzeć się po pobliskich wzgórzach wypatrzeć następne miasteczka do odwiedzenia. Ciekawe, czy życia na samą tylko Toskanię wystarczy?

My jeszcze wstąpiliśmy w drodze powrotnej zobaczyć moim zdaniem wyrzucanie pieniędzy. Otóż w ostojach leśnych, z dala od wszelkich szlaków, porastały kiedyś ruiny małego kościółka. Jakiś zapaleniec zebrał pieniądze, chyba w postaci dotacji gminnej i bankowej i postanowił coś z tymi kamulcami zrobić.

Tak jak jestem fascynatem zabytków, tak w tym przypadku aż żal mi było, że duża kwota 180tys. euro poszła na „zatrzymanie” dalszej dewastacji, zamiast na przykład na odnowienie kościółka w Serrze. Przecież, żeby do tej rudery trafić, to trzeba mieć niezłe zacięcie! To nie jest opactwo San Galgano porażające sowim brakiem dachu i wspomnieniem dawnej świetności.
Na osłodę, albo jako komentarz do tego, co zobaczyliśmy, na koniec spotkaliśmy … piękne oczy, miękuśkie chrapy i w całości … Nie mylić z proboszczem po cywilu, co się na fotkę załapał :)

Suplementem niech będzie wyjaśnienie tytułu. Popołudniem ludzie na przywitanie mówią tu do siebie "buonasera". I takie też słowa często słyszeliśmy w Serrze. Tytuł więc jest dość zbieżny brzmieniowo, z tym że należy lekko przetrzymać głoskę "r". Samego wyrazu "buona" chyba nie muszę tłumaczyć? Udowodniłam go, mam nadzieję, całym wpisem.