DZIŚ SĄ MOJE URODZINY

No nie da się napisać tego posta inaczej, niż się przyznać :) Choć w moim domu świętowało się dzień własnego patrona, co już mam za sobą, ale ponieważ mój chlebodawca akurat był dość daleko tego dnia i nie załapał się na imieninowe ciasto, wymyśliliśmy, że w ramach słodkiego zorganizujemy jakąś wycieczkę. Nie udało się. Deszcz i wiatr pozazdrościli pomysłu. Ale nic straconego! Co dwie głowy to nie jedna - obydwie zgodnie udały się w kierunku Lukki. Po drodze błogosławiłam asfalt drenażowy, dzięki któremu jadąc za tirem ma się normalną widoczność, nie chlapie spod kół. Tylko deszcz spadający z góry rozmywał obraz. 

Deszcz nie przeszkodził mieszkańcom Lukki w rowerowym pokonywaniu odległości. Wyglądali wybornie z parasolami w rękach na swoich dumnych rumakach. 

 

Głównym celem wyjazdu było odciążyć mnie dzisiaj w gotowaniu. Odwiedziliśmy polecaną "Dziurę św. Antoniego".

Hmm.

Co do jedzenia wyszłam z mieszanymi uczuciami, jadałam dużo smaczniej i dużo taniej. Może przestrogą powinno być, że nawet tutaj, w lokalu o tak starej tradycji, język włoski należał do rzadkości?  Za to samo miejsce bajkowe, warte wejścia, pełno miedzianych naczyń pod powałą, blaszanych instrumentów, a gdzieniegdzie niewinnie ukryła się cała prosciutto. 

  

Kelnerzy pod muchami, mili, eleganccy i ciągle wypatrujący potrzeb klientów. Nas obsługiwało co najmniej czterech. W zamówieniu kierowałam się chęcią spróbowania lokalnej kuchni. Wybrałam więc farinatę lucchese (zupę warzywną zagęszczaną kukurydzianym grysikiem) - tę zjadłam ze smakiem. Potem był grillowany dorsz z ciecierzycą. Ryba zupełnie mi nie podeszła. Zapomniałam, że nie lubię tak grillowanych ryb, w których jest posmak opalonego mięska, taki goryczkowaty. W dodatku mięso było twarde i przesolone. Musiałam się salwować deserem o nazwie piattoforte lucchese, tym razem forte to było że ho! ho! ho! Słodycz okazała się być nasączona alkoholem w takim stopniu, że ciasto wydawało się dodatkiem do trunku. Ogólnie smaczne i ładnie podane.

Jednak dla mnie najpiękniejszy był dodatek wręczony mi przez Krzysztofa - otóż od dzisiaj jestem prawną właścicielką Druso! Hip! hip! hurra! Oto dowód: 

Ponieważ wychodząc z restauracji okazywałam fotograficzne zainteresowanie miejscem, kelnerzy skierowali nas do piwnicy, gdzie okazało się być jeszcze wiele pomieszczeń z ciekawymi sprzętami, w tym z wielką kołyską pełną butelek. 

 

 

 

Po wyjściu aura okazała się ciut łaskawsza, więc przespacerowaliśmy się po... wystawach. W taką pogodę nie dziwi kram z parasolkami pod kościołem San Michele in Foro.

Rowery smętnie czekały pod absydą kościoła mając za towarzystwo misterne plecionki. 

 

Ale na co czekał dyndający kurczak?

Na osłodę jesieni zawsze można dać się skusić słodyczom. 

 

Tylko czy chciałabym spróbować wyrobu o nazwie "bajki umarłych"? (dodam po komentarzu od Pani Małgorzaty, że fatalnie przetłumaczyłam, w ramach przeprosin o ciasteczkach będzie osobny wpis. Tutaj jest to dziwna liczba mnoga poczciwego bobu, a nie bajki)

Lepiej pogapić się na zawsze budzące moje pożądanie artykuły domowe i uśmiechnąć do kubeczka, który zapewnia nas, że łyżka mu się nie zgubi.

 

Jeszcze jakieś dwa detale:

 

Wracamy do domu, gdzie czekał na mnie "mój" pies. Czyż i deszczowy dzień nie może być piękny?