MAKROFOTOGRAFIA PRZYJAŹNI

Tak sobie wczoraj przeczytałam wpis jednej osoby w księdze czytelników podpisanej jako "marzena" i zrobiło mi się przykro, ale potem pomyślałam, że czegoś nie dopatrzyłam. Że może to jest tak jak z dużym zbliżeniem w fotografii, kiedy choćby najpiękniejszy kwiat przestaje być czytelny? Staje się abstrakcyjną formą. Może ja Was, Drodzy Czytelnicy, pozbawiłam możliwości zobaczenia słonecznika najpierw w całości?

Ale z toskańskimi zapiskami przecież na początku było tak, że pisałam wyłącznie dla osób, które znały mnie i Krzysztofa i nie trzeba było im nic tłumaczyć. No i zobaczyliście detale przyjaźni a o niej samej za wiele nie napisałam. Za nami długa droga odkrywania, czym jest celibat, czym jest przyjaźń.
Ze stroną fizyczną nie było żadnego problemu, jest mocno przereklamowana. To co od razu ustawia człowieka w odpowiednich pasach startowych, to przede wszystkim szacunek do wspólnie wyznawanych wartości. Tylko czy w ogóle można było biec w kierunku takiej przyjaźni? Całe szczęście są przykłady wśród wielkich Kościoła, całe szczęście że nie uległam przekonaniu pewnego księdza, wyczytanym gdzieś w necie, że gdy pojawiają się znamiona przyjaźni, to od razu należy uciekać. Całe szczęście ... 
Smutne, że taki Pan Szymon Hołownia w programie o znamiennym tytule "Czy ksiądz może przyjaźnić się z kobietą?" sprowadza wszystko do poziomu fizyczności. To trochę jak Dorota Nieznalska sprowadziła człowieczeństwo Chrystusa do penisa na krzyżu. Mnie to jednak nie obraża, po prostu nie ma we mnie na to zgody. Jakże inaczej czyta się słowa Jana Andrzeja Kłoczowskiego OP. Ileż zrozumienia dla konstrukcji człowieka! Gdy sobie pomyślę, że mogłabym ulec medialnemu szumowi i zakłamaniu wokół relacji męsko-damskich, to straciłabym nie tylko piękną przyjaźń. Nie odnalazłabym być może szacunku dla samej siebie, nie odnalazłabym siebie dziękującej za każdy dzień życia. Co ta przyjaźń dała Krzysztofowi? Zapytajcie jego. Wspomnę jedynie, że dzięki niej uważa się za lepszego księdza.
Oczywiście punkt, do którego dotarliśmy, to wynik żmudnego procesu. Czasami bolesnego, jak pewnie większość głębokich relacji. O tym wspaniale pisze Jacek Prusak SJ.
Czy w takim świetle zrozumiałe jest, że przyjaciel pomaga nam, gdy nagle znajdujemy się bezbronni w nowej sytuacji? Że nie znając języka musiałam wszędzie na początku "targać" Krzysztofa jako tłumacza nie tylko włoskiego, ale i obyczajów tu panujących. Że nie wspomnę o koloratce, która bardzo ułatwiła mi przejście włoskich schodów biurokratycznych. Jak mam pisać w liczbie pojedynczej o czymś, co robimy razem? Jak mam udawać, że jestem tylko zwykłą gosposią-służącą (z całym szacunkiem dla takiej funkcji), Michałową z "Ranczo"? Chyba oczywiste jest, że przyjaciół łączy coś więcej? Wspólne wartości, zainteresowania, czas razem przeżyty.
Dlatego życzyłabym każdemu takich słoneczników, w całości i w szczegółach, jakie mnie spotkały w życiu; a Pani Marzenie cierpliwości i otwartości w wyciąganiu wniosków :)