SPACERKIEM PO FLORENCJI

Omal nie zabrałam parasola, zamiast okularów słonecznych. Ale mimo zwieszonych ciężko chmur wyruszyliśmy w trójkę pociągiem do Florencji (Wielki Tydzień pozostawił Krzysztofa w parafii). Tym razem miało to być podziwanie widoków plus "małe conieco".

Plan był prosty: pojechać autobusem linii 12 na Piazzale Michelangelo i tam najpierw doznać zachwytu. To drugie proste w realizacji, ale znajdźcie przystanek przed dworcem, akurat tej linii! Pan sprzedający bilety gestem wskazującym na oczy kazał mi patrzeć. No dobra, przeca nie nasłuchiwać! A kierowca z jednego autobusu, powiedział, że trochę dalej. No i idziemy te trochę dalej, a tu mija nas dostojnie zwalniający autobus z pożądanym numerem. Więc podbiegliśmy za nim i okazało się, że moje oczy nigdy nie spostrzegłyby tego przystanku (jak mi bileter zalecał), ani że przystanek był "piu avanti". Koniec końcem udało nam się wsiąść i dojechać, i podziwiać.

A taka panorama to tylko mrowienie w palcach powoduje i niespokojne poszukiwanie pędzla.

Tym bardziej, że słońce coraz śmielej zaczęło wyglądać spoza chmur. Pogapiliśmy się, pozachwycaliśmy...

Następnie spacerkiem skierowaliśmy się do pobliskiego San Miniato al Monte, który to kościół za pierwszym razem wywarł na mnie piorunująco-łzawe wzruszenie.

Tym razem obyło się bez łez, ale zachwyt i chęć powrotu pozostały. Najpierw zajrzeliśmy na otwarty cmentarz.

Obejrzeliśmy ciekawe rzeźby. Takiego "cmentarza z widokiem" to jeszcze nie spotkałam.

O kościele San Miniato pisałam po pierwszej w nim wizycie, w prowadzonym wcześniej zapiśniku. Tutaj więc parę zdjęć, ot takich zatrzymań wzroku.

Po wyjściu z kościoła chciałam wejść do sklepiku prowadzonego przez benedyktynów, ale moją uwagę zwrócili turyści udający się gdzieś przez bramę z lewej strony budynku. Oni raczej wychodzili jakimś bocznym wyjściem (rzecz do odkrycia), ale za bramą okazało się że jest tam jeszcze jedna brama, która prowadzi na olbrzymi cmentarz. Zaskoczona byłam niesamowicie, bo myślałam, że tylko kwatery przed kościołem stanowią tamtejszą nekropolię, a tutaj:

Ponieważ kupiłam potem, we wspomnianym sklepiku, książkę o paru florenckich cmentarzach, między innymi o tym, postaram się w najbliższym czasie napisać więcej, co zobaczyły moje oczy i obiektyw. Wbrew zakazowi, który dostrzegłam dopiero przy wyjściu.

Pieszo zeszliśmy do Centro Storico, rozglądając się po domach, uliczkach, i tarasach.

Czujne oko fana piłki nożnej wypatrzyło nietypowe boisko w nietypowym miejscu:

Oczywiście przeprawiliśmy się przez Arno najsłynniejszym florenckim mostem.

Zajrzeliśmy do Palazzo Davanzati. Porobiłam parę zdjęć, nadrabiając brak aparatu za pierwszego pobytu.

Oto więc papuzia sala:

Dawna ubikacja:

Prototyp prysznica z brodzikiem:

Mieszczańska sypialnia:

Przenośny sejf z kunsztownym zamkiem:

Tylko ilu chłopa trzeba było do jego przeniesienia?

Tatko z chęcią wpisał się do pamiątkowej księgi.

Gdzieś po drodze pokusa napicia się wody, bo słońce przygrzewało bardzo mocno, rozbierając co bardziej gorące Amerykanki.

Potem smaczny i tani obiad u "Leonardo", okrążenie katedry, zakupy siostrzeńca i powrót do domu.

Cudny spacer!