UZDROWIENIE ŚW.ALOJZEGO GONZAGI

Nie dało się go nie zauważyć, stał cały pożółkły na strychu. Czasami jakieś panie przecierały go z kurzu, lecz nikt już nie widział szans na poprawę.

Mogłam zostawić go dla towarzystwa, warto mieć pokorny przykład u boku, gdy człowiekowi roją się w głowie różne pomysły, a stał wszak w mojej przyszłej pracowni. Jednak Alojzy marzył, by wrócić do kościoła.
Myśleliśmy, że ustąpił miejsca innej figurze, która ewidentnie na siłę została wepchnięta do niszy.

Proboszcz zarządził, żeby Chrystus wraz z Maryją flankował prezbiterium, a Alojzy miał zająć miejsce w niszy.
A że żółtaczka jest chorobą zakaźną, postanowiłam zająć się uleczeniem figury, a przy okazji powiedzieć "dzień dobry" parafii.
Na powrót Luigiego wykorzystałam dzień, gdy nie było mnie w Tobbianie. Nie chciałam zabierać św. Alojzemu należnej mu uwagi. I tak oto, niespodziewanie dla nikogo, figura wróciła do świątyni.
Wtedy okazało się, że to nie jest ta nisza, statua została kiedyś "wypchnięta" przez św. Józefa, za którego też się w przyszłości zabiorę. Na razie dam mu spokój, a Gonzaga zadowolony stoi w niszy tuż przy wejściu, zawsze to już nisza kościelna, a nie poddasze plebanii.  Nie zdążyłam już go sfotografować z bliska, w tym samym oświetleniu, więc zdaje się być dużo łagodniejszy. Ścigałam się z czasem, bo miałam jeszcze inną pracę do wykonania, o czym już w następnym wpisie.

Gdyby ktoś z parafian nie wiedział, w jakim stanie był Alojzy, pod spodem chwilowo zawisła jego fotografia z okresu żółtego.

PS. Sprostowanie z 21 czerwca, dnia święta Alojzego:  Okazało się, że Ludwik, jak go wcześniej nazywałam, wcale nie jest Ludwikiem. Pomyłka wyniknęła z tego, że po włosku mówi się na niego Luigi i ma te same atrybuty, co św. Ludwik z Tuluzy. Proboszcz w końcu przyjrzał się mało czytelnym literom na bocznym ołtarzu, który kiedyś należał i znowu od dzisiaj należy do Alojzego. Okazało się, że chodzi o św. Alojzego Gonzagę.