DOBRZY LUDZIE

Ostatnie tygodnie były niezwykle intensywne,  najpierw przygotowania do targów, potem same targi, próba dojścia do siebie, ale zaraz trzeba było przygotować się na wyjazd do Polski. I gdy tak dni biegły szalenie inetnsywnie, w mojej głowie kołatał się wpis o ludziach, bez których ...

O Mostra dell'Artigianato jeszcze napiszę obiecany artykuł, ale absolutną niewdzięcznością byłoby nie podziękować za pomoc osobom, bez których to ja mogłabym jedynie sprawozdania z Florencji czytać.
Na pierwszym miejscu jest Krzysztof, wspierał mnie w pomyśle, nastawił do kwestii finansowych, przeżył 9 dni bez domowych obiadów, no i często zamieniał się w taksówkarza na trasie Pistoia - Florencja - Pistoia. Także dzięki niemu jeden z parafian nieodpłatnie przewiózł mi meble. Wspominałam już, że Tata cierpliwie ciął i składał moje materiały reklamowe?
Joanna towarzyszyła mi w najbardziej potrzebnych chwilach, a sama miała na głowie ogrom zajęć. I jeszcze moja koleżanka Ania z Florencji, która raz przyszła posiedzieć ze mną kilka godzin, by mi czas szybciej płynął oraz pojawiła się na zakończenie targów, by pomóc w pakowaniu świec.
Kochani! Dziękuję za całego serca!

Targi trwały w najlepsze, a ja już żyłam wyjazdem do Polski.
Wybierałam się na ślub i wesele na zaproszenie Karoliny, która ...

Dawno temu byłam jej wychowawczynią. Akurat studiowałam Reżyserię Teatru Dzieci i Młodzieży, gdy przyszło mi, jako wychowawczyni, skonfrontować się z dość trudną klasą. Na zajęciach we Wrocławiu ciagle nam powtarzano, jaki to terapeutyczny jest teatr. Skoro tak mówili, to spróbowałam, założyłam zespół teatralny złożony z całej klasy - bez wyjątku. No i moja Karolcia po trzech latach była już przekonana, że zostanie aktorką. Przeszła z zespołem do Ośrodka Kultury, gdy zaczęłam tam pracować, potem wybrała klasę teatralną w jednym z liceów, a następnie skończyła studia aktorskie w Londynie, w którym poznała swojego przyszłego męża. To oczywiście w olbrzymim skrócie.
Kontakt nigdy nam się nie urwał, więc z wielką radością poleciałam, by cieszyć się wraz z nią tym wielkim dniem zaślubin.
Wiozłam też ze sobą świecę chrzcielną, dla mojej innej kochanej teatralno-plastycznej podopiecznej - Tatiany. Na jej ślubie byłam dwa lata temu, a teraz udało mi się między targami a wyjazdem przygotować świecę na chrzest Jacusia.

Niemal do samego wyjazdu niepokoiłam się, czy Paola zdąży uszyć mi kreację z przecudnych jedwabi kupionych w hurtowni w Prato. Za to zupełnie spokojna byłam o biżuterię, która już wcześniej dotarła do mnie z Polski. Tak, tak - z Polski.
Moja krawcowa nie mogła się nadziwić, że bezinteresownie zrobiła ją dla mnie osoba, z którą nie znam się osobiście. To Kasia, której dzieła od dawna podziwiałam, i która zrobiła dla mnie subtelny komplet, idealnie wpasowujący się w cały jedwabny zamysł.
Zajrzyjcie koniecznie na jej stronę, może na coś się skusicie. Mnie tam kusi właściwie wszystko. No i zdjęcia biżuterii są o wiele ładniejsze, niż te z moją facjatą. Nie przepadam za własnymi fotografiami, ale obiecałam Kasi pokazanie jej pracy wraz z całością, pokornie więc zabawiłam się w modelkę, a zdjęcia robiła moja poznańska przyjaciółka - Aneczka.  Z lekka przejęty wyraz twarzy wynika z tego, że się zagadałyśmy i w ostatniej chwili zorientowałam się, iż najwyższy czas szykować się do wyjścia. Te baby!
Dodałam fotkę torebki, bo nią właśnie "złamałam"  elegancję stroju.

Kasiu! Bardzo dziękuję za Twoje dzieło, mam nadzieję, że zbytnio go nie oszpeciłam swoją osobą, hi hi hi.

Sam pobyt w Polsce, to mnóstwo spotkań i wielki trud wyboru: "Z kim tym razem się spotkać?" Dobrze mieć taki wybór, mimo, że żal wielki odmawiać pozostałym.

A na koniec chciałam podziękować wszystkim, który okazywali już zaniepokojenie moim milczeniem, jedynie blogowym, bo nagadałam się za wsze czasy.
Serdeczności ślę też tym, z którymi się spotkałam a także tym, którym nie mogłam poświęcić ani chwilki.