OCZEKUJĄC

Czekam na pewien materiał związany z wpisem o warsztatach w Perugii, ale nie chciałabym mieć zbyt wielu zaległości, więc zaproszę Was dzisiaj na dzwonnicę.
Chodzi o przykościelną wieżę w Montagnanie, drugiej parafii Krzysztofa.
Namówił moich przyjaciół do wspinaczki, a ja w końcu pokonałam opory i dołączyłam do nich.
Charakterystyczną cechą dzwonnicy jest jej przysadzistość, zupełnie oderwana stylem od dużo lżejszej bryły kościoła. Przyczyna tkwi w recyklingu architektonicznym, wykorzystano pozostałości po zamku, kiedyś stojącym w miejscu traktu schodzącego z gór. To właściwie jedyny świadek dawnej fortyfikacji.

Przez wiele lat dotarcie do dzwonów było nie lada wyczynem, gdyż drewniane schody biegnące wewnątrz, wzdłuż ścian, zbutwiały i nie nadawały się do postawienia na nich ani jednego kroku.
A dzwony i mechanizm nimi poruszający wymaga wszak konserwacji, więc wewnątrz wieży stanęło bezpieczne rusztowanie z metalowymi drabinkami.
Ale, żeby do nich dotrzeć, trzeba udać się do przejścia pod wieżą, pokonać maluśkie drzwi otwierane wielkim kluczem, utrudniające dostęp nie tylko swoją wielkością, ale i położeniem pół metra ponad ziemię i zaraz potem natychmiastowym skrętem na kamienne schodki.

Potem trzeba omieść tony pajęczyn, nie zauważyć tych, którzy dokończyli tu żywota i cieszyć się dotarciem do dzwonów.

Wszyscy zachwycaliśmy się nie tylko widokami z wieży, ale i pięknym wykończeniem samych dzwonów.

Zastanawialiśmy się nad osobowością ludzi, którzy ozdabiali metalowe kielichy wiedząc, że mało kto te ozdoby będzie oglądał.
Jeden z dzwonów ma nawet niezwykłe uchwyty w kształcie twarzy.
Krzysztof opowiedział nam o obracaniu dzwonu, gdy serce wybije już zbyt wiele metalu, pokazał skórzane mocowania, jedyne wytrzymujące ciągłe tarcie, wyjaśnił gościom użycie młoteczków bijących w zewnętrzną czaszę na odmierzanie godzin i na ogłaszanie pogrzebu.

Wykorzystaliśmy jeszcze obecność proboszcza i ruszyliśmy z nim na spacer po Montagnanie. Pomógł nam pokonać opory przed wchodzeniem w zaułki, na prywatne podwórka, które zna z wiosennej kolędy. Miejscowość stromo narosła na zboczu góry, w najwyższym jej punkcie zobaczyliśmy dzwonnicę z lotu ptaka.