POLSKIE ŚWIĘTOWANIE WE WŁOSZECH

Tuż przed Świętami moja przyjaciółka z Polski zapytała, co przygotowuję na Wigilię. Niczym jej nie zaskoczyłam, bo to niemal w każdym polskim domu pojawia się tego dnia na stole. Gdy w myślach robiłam szybki przegląd stołu i innych niezbędnych dla tradycji akcesoriów, zdałam sobie jednak sprawę, że przygotowanie takich samych, jak w kraju Świąt wymaga o wiele aktywniejszych zabiegów.

Choinka?

Nie jest tak popularna, jak w Polsce, rzadko na przykład wprowadza się ją do świątyń. A w tym roku zrobiło się dużo trudniej, bo w sieciówkach drzewka pojawiły się tak wcześnie, że nie wróżyłam im dobrej kondycji w odpowiednim czasie. Liczyłam więc na pewien punkt na skrzyżowaniu ulic. Zawsze stał tam człowiek i  sprzedawał pachnące lasem iglaki. W tym roku pusto! Co zrobić? Krzysztof zaczął dzwonić po szkółkarzach, dotarł w końcu do jednego sprzedającego świerki w donicach. W sam czas, załapał się na ostatnie drzewko! Nasz choinkowy donator w tym roku sprzedał wszystko, co miał. 

No to drzewko mamy.

Karp?

Oprócz pstrąga pływającego w bieżącej słodkiej wodzie, trudno tu o ryby słodkowodne ze stawów i jezior. Karp jest, i owszem, w stawach "sportowych". Są tu takie miejsca, do których ludzie jeżdżą dla relaksu, albo na zawody sportowe. I tam właśnie pływa sobie karp. Zamawiamy go zawsze w jednym rybnym sklepie, zbiorowo także dla innych Polaków. Lekkie przymrozki spowodowały, że zmniejszono nam zamówienie. Na szczęście wystarczyło nawet, by (oprócz opłatka) podzielić się rybą z koleżanką, która z powodu wypadku syna została we Włoszech.
Kompot z suszu? Świetnie nadaje się do tego suszona macedonia (do kupienia gotowa w torebkach).

Kapusta kiszona? Dobrze, że jest Lidl.

Buraki? W tym roku na wszelki wypadek sama wyhodowałam i przygotowałam w słoikach. 

Mak? Opłatki? Sprowadzone z Polski.

Kartki na szczęście są w sprzedaży, na własną produkcję już się nie porywam. Tym bardziej, że w tym roku   totalnie pochłonęło mnie przygotowanie dekoracji i jednego prezentu. 

A było to tak. Kiedyś namalowanego anioła postanowiłam sprezentować mojej siostrze. Krzysztofowi żal było się z nim rozstać, przywykł do obrazka. Jedynym sposobem na to, bym nie wydała swojej pracy, jest ją podarować. Tak więc zrobiłam z następnym aniołem, postanowiłam go namalować jako prezent pod choinkę. Zadanie utrudniało mi zachowanie niespodzianki. Polowałam na czas całkowicie pewnej nieobecności pryncypała w domu. Oznaczało to malowanie w dokładnie wyznaczonych godzinach. Do tego wymyśliłam, że spróbuję zrobić tak częstą w obrazach moich mistrzów przestrzenną aureolę. Zdążyłam! Został mi nawet jeden dzień zapasu. Dwa razy omal nie zostałam nakryta na machaniu pędzlami. Jakimś cudem Krzysztof nie zorientował się, co planuję. Był więc zaskoczony i bardzo zachwycony.

A gdy nie mogłam malować szykowałam świece.

Te do kościoła nie sprawiły problemu. Cylindryczne, pozłacane, z czerwonymi gerberami, zgodnie z zamówieniem osób szykujących tegoroczny wystrój.

Z domowymi też by nie było problemu, gdyby nie jedna świeca. Spędzała mi sen z powiek. I to dosłownie. Często witałam świt w pracowni.

Anioł to nie tylko temat mojego obrazu, to także miał być motyw przewodni domowej dekoracji. Ale nie znoszę, gdy aniołkom upalają się główki. Więc jaka świeca? Dopiero na dwa tygodnie przed Wigilią obudziłam się o 4 w nocy i olśniło mnie. Forma wymyślona, teraz "tylko" ją wykonać. Po żmudnych próbach, wielu odrzutach doszłam do efektu, który mogłam postawić na stole. Nie jest to szczyt doskonałości, wiem, co bym teraz zrobiła inaczej, ale czas już nie pozwolił na poprawki. Mam kilka zapasowych świec, gdy ta obecna już się wypali. A głowie anioła nic nie grozi :)

Figura jest wysoka na ok 70 cm, a skrzydła ma tak kruche, że prosiłam Krzysztofa, by mi go zniósł z pracowni. Ja jestem zbyt roztrzepana na taką operację. 

Resztą mogłam zająć się samodzielnie.

Na choince niewiele zmian, oprócz piórek.

Na szczęście pod choinką zmiany, nowe książki, smakołyki (w stanie stałym i płynnym), skórzana teczka na dokumenty, no i obrazy (jeden od kochanej Joasi z Wrocławia).
Idąc za włoskim przykładem przygotowałam żłóbek, tutaj to ważniejszy od choinki element wystroju. Nietypowe jest tylko jego osadzenie, część na kapitelu średniowiecznej kolumny (nie mamy pojęcia, skąd się wziął na plebanii, może to pozostałość po pierwszej budowli sakralnej w tym miejscu, wszak parafia jest dużo starsza niż jej obecne zabudowania). Druga część szopki została ustawiona na dużo młodszym gramofonie.

Większość wystroju przygotowałam na Wigilię, najwyżej przestawiałam świece, ucinałam im knoty, tylko krzesła dokładałam z każdym dniem. W niedzielę na obiedzie gościliśmy organistkę - Japonkę. Już drugi rok raczyła się polskimi specjałami. Najbardziej przypadł jej do gustu barszcz z uszkami oraz ... bigos!
W poniedziałek dołożyłam jeszcze 4 krzesła. Niestety mogło ich być więcej, ale choroba dopadła parę naszych potencjalnych gości. Pozdrawiam ich stąd serdecznie.
Obiad wypadł w skromniejszym gronie, więc nie musiałam go wyprowadzać do sali parafialnej. Dzięki temu atmosfera była o wiele bardziej przytulna i prawdziwie domowa.
Podjedliśmy, pokolędowaliśmy sobie. Andrea (jedyny Włoch w towarzystwie) nie znający polskich kolęd potańczył z młodszą córcią.

Aaaaa, jeszcze skromnie, ale udekorowałam też i inne fragmenty domu:
Klatkę schodową.

Korytarz.

Część ozdób to prezenty od niezastąpionej czytelniczki, Pani Marzeny. Dziękuję!
To były bardzo piękne Święta i w wyjątkowo łagodnej za oknem aurze.
Niestety nie dałam rady wysłać życzeń drogą elektroniczną. Proszę o wybaczenie. Kartki i prezenty poszły a internet leżał odłogiem i dopiero się do niego przyzwyczajam.
No i zapomniałabym o dwóch bohaterach, którzy ludzkim głosem narzekali o północy na zbyt małe porcje jedzenia.