Najmniej zmian w wystroju wprowadziłam w domu. I dobrze, bo nie mam pojęcia, jak bym się wyrobiła. Gdzieś to szaleństwo musi się skończyć. Dobrze, że pryncypał w zeszłym roku już mnie przystopował mówiąc, żebym zostawiła włóczkowe ozdoby i na ten rok. Tak też się stało.
Jedynie lampion z pomponami to nowość.
Pierwszy raz w tym roku w ogrodzie pojawiła się szopka. Z braku dużych figur, z braku czasu na ich wyprodukowanie, wykorzystałam uzbierane już w imponującą kolekcję gąsiory. Stały się podstawą każdej figurki. Najmniej pracy miałam z pasterzami, na stare oplecione butle nałożyłam tylko słomiane kapelusze. Trzej królowie już zmierzają do stajenki. Jeden (dzięki proboszczowi) zamienił wielbłąda na rower.
Przed kościołem i w kościele wykorzystałam jeden powtarzający się element. Niektóre parafianki pomagały mi produkować złote gwiazdki, choć ze względu na sytuacje losowe, musiałam znaczącą część wykonać sama. Brokat miałam nawet w gardle. Myśl, by wykorzystywać elementy z poprzednich lat naprowadziła mnie na to, by i to, co zostało powieszone w kościele, stało się początkiem. Ale to w przyszłości. W tym roku nad głowami parafian rozskrzyło się niebo.
Tak, jak przewidywałam, nie dałabym rady już nic więcej opublikować. Dni przed samymi Świętami płyną zbyt wartkim strumieniem. Powoli przekonuję się, że tutejszy pomysł z uruchamianiem dekoracji na Immacolatę. czyli 8 grudnia, ma sens. Jeszcze tylko trzeba pokonać polskie przyzwyczajenia.
Na kilka dni przed Wigilią wybrałam się do Pistoi, raz do spowiedzi, drugi raz na prezentację pewnej książki (o czym w przyszłości).
W katedrze udało mi się trafić na niewielkie obłożenie zarówno konfesjonału, jak i szopki.
O spowiedzi to raczej pomilczę, ale do szopki Was zapraszam, gdyż szczególnie mnie zauroczyła w tym roku. Pan Melani (pomysłodawca i wykonawca) od lat ma sposób na presepe (toskańska forma presepio - żłóbka) - obiera sobie jedną materię i z niej buduje całą kompozycję. Czasami bywa śmietnikowato, zwłaszcza gdy w ruch idą jakieś odpady, typu papierowe rolki, czasami widać że trudno nagiąć materię - bywała to kukurydza, sznurek. W tym roku jednak mistrz szopek stanął chyba na szczycie swoich możliwości. Nie napstrzył, nie udziwnił, a zastosował tak charakterystyczny dla Toskanii biały marmur, a raczej jego drobne kawałeczki, z których zbudował spójną wizualnie scenę. Biel marmuru przywiodła mnie też do wspomnień zaśnieżonych Świąt, stąd może moje oczarowanie. Do tego dodajcie zmieniające się oświetlenie i jedyny ruchomy element - przesuwająca się w tle kometa. Zaskakujące jest to, że jedna figurka nie powstała z marmuru - czyżby brak odwagi? Szacunek? Chyba nie muszę pisać, która?
Zaraz po wyjściu z Duomo pod dzwonnicą stoi ta sama, jak kazdego roku prosta konstrukcja szopkopodobna.
Wystarczy zajrzeć do Baptysterium, by na chwilę zatrzymać się przed pięknie rzeźbionym presepe z Senegalu.
Wystawiona na dziedzińcu Sądu szopka była ... już zamknięta. Dzięki temu zobaczyłam, że na olbrzymich drzwiach do Palazzo Tribunale jest gwiazdka z ogonem. Przy możliwościach aparatu nie do sfotografowania, bo albo widać gwiazdkę, a reszta tonie w ciemnościach, albo z kolei widać resztę, a gwiazda rozlewa się w jedną świetlistą plamę.
Spacer po Pistoi wyjątkowo dobrze mnie nastroił przed Bożym Narodzeniem. Delikatnie odczuwalne zabieganie za prezentami.
Ciągle widać, że wśród podarków duży udział mają produkty żywnościowe.
Z takim też głównie przychodzą parafianie do proboszcza. Do sklepów właściwie nie zaglądałam, co najwyżej w witryny :)
Kilka ulic rzęsiście oświetlają dekoracje, ale w zaułkach jest zwyczajnie, czasami poświata ze sklepu i rower oparty o mur wystarczą, by się zatrzymać.
W końcu też udało mi się upolować mało świąteczny element w Pistoi, chociaż ... te świecące oczka niedźwiedzi można by podciągnąć pod fragment dekoracji. Pierwszy raz trafiłam na nie, gdy byłam tu na wakacjach, potem nigdy się nie składało, bym znalazła się o odpowiedniej porze pod niedźwiedziami uderzającymi w glob. Filmik nędzny, ale nie byłam przygotowana na to, że uda mi się samej sobie udowodnić, że to mi się nie śniło i niedźwiedzie (symbol Pistoi) faktycznie pobłyskują oczkami.
Z powrotem zbliżam się ku Piazza Duomo, ale zanim Was tam zaprowadzę, zapraszam pod Ospedale del Ceppo. To preludium, do najciekawszej dekoracji w Pistoi. Loggia podświetlona na czerwono.
Wydawać by się mogło - dziwny kolor.
Ale ...
Przekonała mnie instalacja w podcieniach Palazzo Publico.
Obejrzałam je pod każdym kątem, z daleka, z bliska, z boku, z wewnątrz Palazzo. Jeszcze, gdy było jasno, potem, gdy już w tle niebo ciemne i jasne fragmenty budowli konkurowały z czerwienią o moją uwagę. W pewnym momencie zapomina się, że sklepienie wypełnia czerwień, to niebo, choć nie niebieskie :)
