PO DRODZE DO DOMU

Gdy wymyśliłam Manoppello i konsultowałam sprawę z Krzysztofem, padła kwestia noclegu, bo jednak to jazda niemal pięć godzin w jedną stronę. Zaczęłam rozglądać się po okolicy, co by jeszcze tam można zobaczyć, ale pryncypał głowę ma nie od parady, powiedział jedno krótkie słowo: Rzym!
Wszak to po drodze do domu. Tego się nie odmawia.
Od dziesięciu lat korzystam z niedrogiego noclegu w Sunshine Hostel. Zaczęło się od pierwszej samodzielnej wyprawy do Rzymu, właściwie po to, by wypróbować tanie linie lotnicze. Krzysztof wtedy studiował w Rzymie, więc wysyłałam go na przeszpiegi, by mi sprawdzał, co znalazłam w internecie. Zdecydowałam się na Sunshine Hostel, nie drenował mojego portfela, ale ważne było też, że to, co napisano na stronie, było zgodne z realiami. To duże mieszkanie, częściowo z pokojami hostelowymi, częściowo z hotelowymi. Czysto, bez luksusów, trochę egzotycznie ze względu na właścicielkę, mieszkającą w Rzymie od wielu lat Libankę - Florindę. Już chyba za drugim razem zaczęła mnie traktować jak stałą klientkę, nocowałam u niej w różnych konfiguracjach: z Rodzicami, ze znajomymi, siostrą i jej rodziną, itd. Gdzieś w te grupy, po skończeniu studiów, wpisał się i Krzysztof, który już zamieszkał w San Pantaleo. Florinda nigdy nie robiła problemu z faktu, że chcę przyjechać na jedną noc, dlatego nawet nie szukam niczego innego. Na początku porozumiewałam się z nią po angielsku, miło teraz rozmawiać po włosku. Jeśli ktoś z Was zdecydowałby się u niej zanocować, niech się na nas powołuje, że ma od nas adres, zawsze to innym okiem właścicielka spojrzy.
Tym razem Florinda nie mogła pojawić się o porze naszego przyjazdu z Manopello, więc z zaufaniem zostawiła nam klucze w umówionym miejscu.  A właśnie od pozostawienia bagaży zaczęliśmy pobyt w zapłakanym deszczem Rzymie.
Parasol, był bezcennym przedmiotem, nawet taki pokiereszowany wiatrem.

Popołudnie miało być spokojnie spacerowe, zakończone posiłkiem w specjalnym wspominkowym  miejscu.
O trasie przechadzki decydował Tata, a raczej to, co myśleliśmy, że chciałby zobaczyć, a nie widział na pewno, gdy był w Rzymie jeden dzień, wraz ze śp. Mamą, 9 lat temu. W tej sprawie zdał się całkowicie na nas.
Najpierw Panteon. Nawet i ja załapałam się na coś, co widziałam pierwszy raz. Nie, nie - Panteon widziałam, ale nigdy podczas deszczu, z zagrodzonym środkiem świątyni. Ciekawe wrażenie, ludzie stali wokół ogrodzenia i gapili się na mokry kawałek podłogi.

Blisko było do Caravaggio, więc zaszliśmy do San Luigi Francese i San Agostino.

Za każdym razem żal mi "Anny Samotrzeć" Andrei Sansovino,  mało kto się zatrzymuje przed grupą z Dzieciątkiem Jezus. Wszyscy pielgrzymują do "Madonny pielgrzymów" Caravaggio. A mnie jakoś wzruszają dwie kobiety, a właściwie rzymskie matrony. Choć, czy do Maryi pasuje słowo "matrona"?

Pokazaliśmy Tacie, gdzie studiował Krzysztof, wszak do Uniwersytetu Świętego Krzyża było kilka kroków.
Stamtąd z kolei chwilka i znaleźliśmy się na Piazza Navona.  Plac jakże znany, może więc potraktuję go okruszkami, detalami?

Szliśmy nieśpiesznie, bo do kolacji zostało jeszcze dużo czasu.
Zajrzeliśmy do Kościoła Św. Agnieszki. Ciekawe, nie można zrobić tam zdjęć, nie za bardzo rozumiem, dlaczego. No cóż, trzeba było pogodzić się z zakazem.
Powoli, ku Zatybrzu.

Mijamy Palazzo Farnese - straż pilnująca ambasady francuskiej ugania się za małymi chłopcami, którzy uparli się traktować mury palazzo jako wyłapywacz ich piłki.
Czekamy z Tatą na Krzysztofa, który, jak zwykle, nie mógł oprzeć się spotkaniu z psem. Pies, rzekłabym, odlotowy! Z dredami! Widzieliście kiedyś takiego?

Obchodzimy ambasadę, zaglądamy aparatem do ich ogrodów. Już mnie nie dziwi spotkany na Via Giulia, na tyłach budynku buldożek francuski - jak na zamówienie!

Tym razem ja zaczepiłam czworonoga, a gdy ten nie zareagował, usłyszałam z ust właścicielki: "pozdrów panią". Pogadaliśmy chwilę, pogłaskałam go w imieniu innej właścicielki buldożków - Kingo, z ledwością przypomniałam sobie, żeby strzelić fotkę dla Ciebie.
Via Giulia, okrzyknięta jedną z najpiękniejszych uliczek Rzymu, jeszcze nie przystroiła się w kwiaty. Deszcz nadawał jej raczej melancholijny charakter.

Doszliśmy do rzeki, nad którą królowały olbrzymie mewy. Oswojone z turystami pozwalały podejść dość blisko do siebie. Choć bez przesady!

Na brzegu wyspy dwóch mężczyzn niemal za każdym zanurzeniem wędki wyjmowało duże ryby. Patrzyliśmy jak urzeczeni, nigdy nie widziałam tak szybkich i owocnych połowów.

Tylko, czy te stworzenia nadawały się do zjedzenia? Tyb(e)r taki mętny.
Jeszcze mamy czas, idziemy Zatybrzem ku Santa Maria in Trastevere. Deszcz już nie nęka, można rozglądać się z aparatem, przyglądać ludziom.

W końcu z lekka zziębnięci, umęczeni wilgocią siadamy w wewnętrznej sali "La Fraschetta". Jest to nazwa restauracji i pizzerii, ale i słowo określające rodzaj lokalu gastronomicznego (obecnie już dość zapomnianego), funkcjonującego właśnie na terenie Lacjum. W tym wypadku chodzi tylko o nazwę.
Miejsce specjalne i sentymentalne dla Krzysztofa. Studiujący w Rzymie księża niczym skarb przekazywali sobie adres lokalu. Obecnie ja Wam powierzam informację o miejscu popularnie zwanym przez nas "czosnki", ze względu na wystrój miejsca, ten sam od lat.

Sala wewnętrzna wydaje się być ukryta, dlatego nieznający miejsca myślą, że mają do czynienia z małym lokalem, obawiają się przejść koło kuchni, myśląc, że wchodzą na teren zastrzeżony dla pracowników.
Od początku moich przyjazdów do Rzymu zawsze byłam zapraszana na kolację do "La Frasechetta". Była tam i moja siostra, by obchodzić rocznicę ślubu, byli i moi przyjaciele. Nikt nie wyszedł zawiedziony.  Nie jesteśmy przyzwyczajeni jeść późno kolacji, więc zazwyczaj przychodzimy, gdy jest pusto, ale gdy wychodzimy, przed drzwiami czeka tłumek chętnych biesiadowania "u czosnków". Dlatego warto zarezerwować stolik.
I to był pierwszy dzień w Rzymie. Deszczowy, ale i tak piękny :)