ŚWIĄTECZNY SPACER - NIEDZIELA WIELKANOCNA

Grzechem byłoby narzekanie na pogodę wobec tego, co dotyka rodaków, ale i tutaj nie jest ciekawie. Trudno zaplanować wyjazd, trzeba improwizować między jedną a drugą deszczową chmurą. Za to na pewno jest cieplej. Kiedy więc w niedzielę, wbrew prognozom pogody, zobaczyłam, że zanosi się na spacer, namówiłam wszystkich, łącznie z psami, na krótką wyprawę. Choć psów to nigdy nie trzeba namawiać, na słowo "spacer" w domu zaczyna się jatka :)
Właściwie zrobiliśmy taki objazd okolicy, zajrzenie tam, gdzie jeszcze nas nie było.
Pierwszy przystanek to plac, przez który często przejeżdżamy. Właściwie nie sam plac, a kościół w Monsummano Terme. Zawsze zachwycał mnie ciekawą bryłą, której lekkości dodają arkady portyku. Jest to budowla wykonana na polecenie Wielkiego Księcia Toskanii na początku XVII wieku. Niektóre źródła twierdzą, że wykonany jest w późnym manieryzmie, inne że mamy przed sobą barok toskański. Trudno mi samej określić, z czym mam do czynienia, gdyż barok w Toskanii nie ma tak "rozpasanych" przedstawicieli, jak Rzym, czy Neapol. Tak, czy siak, widać wyrafinowany gust Ferdynanda I i jego nadwornego architekta.

To nie tylko kościół parafialny, ale głównie Sanktuarium Matki Bożej od Nowego Źródła. Już w nazwie można domyślić się, że świątynię postawiono w miejscu słynącym z uzdrawiającego źródła. Pewnie to nie jest dziwne w miejscowości, która ma swoje termy i do dziś posiada uzdrowisko.
Monsummano jest położone na równinie, kiedyś bardzo bagnistej. W dawnych czasach nie było zamieszkane, leżało u stóp zamku, którego ruiny wynoszące się nad okolicę widać z autostrady Florencja-Piza, a które opisałam tutaj.
Legenda głosi, że młoda pastereczka, słodkiej i delikatnej urody, przyklęknęła, by się pomodlić przed wizerunkiem Madonny namalowanym na murze. Niestety, w tym czasie zniknęło jej stado. Zrozpaczonej dziewczynce ukazała się Maryja i wskazała miejsce, gdzie znajdzie zwierzęta. Oprócz tego nakazała pójść do księdza z kościoła będącego na terenie zamku i zasugerować mu budowę świątyni w miejscu ukazania się NMP. Od tego momentu wzrasta kult maryjny. Wybudowano kapliczkę pod wezwaniem Maryi Dziewicy na Równinie. Decyzja o budowie Sanktuarium zapada po następnym ważnym wydarzeniu. W 1602 po długotrwałej suszy, podczas celebracji Mszy św. wypływa ze źródła woda, zjawisko okoliczna ludność przypisuje wstawiennictwu Madonny i już nie nazywa ją Maryją Dziewicą na Równinie, a Matką Bożą od Nowego Źródła (Madonna della Fontenova). Eksplozja maryjnej pobożności wywołuje specyficzny rodzaj interwencji władcy - Fryderyka I Medyceusza, który już w tym samym roku, w grudniu położył pierwszy kamień pod budowę świątyni.
Ciekawostką architektoniczną jest postawienie zaraz obok oratorium, które miało poniekąd odciążać główny kościół w funkcjach, gdyż napływało tu wielu pielgrzymów.
Na bocznej ścianie oratorium San Carlo wypatruję olbrzymi krzyż, tak często w Toskanii spotykany - cały "ozdobiony" narzędziami i przedmiotami związanymi z Męką Pańską.
Ten jest największym dotąd przeze mnie widzianym. Lubię tę ich ludowość, prostą informację o wszystkim, co spotkało Jezusa Chrystusa. Poszperałam wśród swoich fotografii i znalazłam, tak naprędce, jeszcze cztery.

Drugim planowanym miejscem było Cerreto Guidi, które ma bajkowy wygląd z góry, ale już z poziomu pieszego wędrowca przedstawia się mniej atrakcyjnie, prawie wszystkie budynki to dość współczesne, zwyczajne kamienice.

http://volituristici.altervista.org/index.php?mod=01_luoghi/Cerreto_Guidi

Jednak sam środek wzgórza zajmuje willa medycejska i przyrośnięty do niej kościół. Z centrycznego układu ulic można się domyślić, że wcześniej musiał tu być zamek. I tak było faktycznie, w średniowieczy nad okolicą panowali hrabiowie Guidi, po których ślad pozostał nawet w nazwie miejscowości. Obecna willa miała być prostym budynkiem służącym Cosimo I jako baza wypadowa na polowania. Przeszła wiele transformacji, a zaczęły się one po śmierci Isabelli de'Medici. córki Cosimo I i Elenory z Toledo. Dom był świadkiem okrutnego jej morderstwa. Zginęła z ręki męża Paolo  Orsiniego, człowieka złego charakteru. Paolo często zostawiał żonę samą we Florencji, pod kontrolą swojego kuzyna. Kontrola przerodziła się w gorący afekt, o którym prawdopodobnie zdradzony małżonek dowiedział się od Francesco, brata żony, wtedy już władcy Toskanii. Paolo Orsini za punkt honoru postanowił wymierzyć karę samodzielnie, z dala od wścibskich oczu. Zabrał Izabellę do Cerreto Guidi. Jak było naprawdę? Nie wiadomo. Wieść niesie, że udusił Izabelę liną podczas mycia głowy, ale ponoć gdzieś się wypowiedział, że otrzymała chwilę, by mogła poprosić o przebaczenie za grzechy.
Jak się zapewne domyślacie, Paolo sam od siebie nie wymagał wierności.
My byliśmy pod willą, gdy wokół panowała cisza, lekki chłód, mieszczące się wewnątrz muzeum było zamknięte. W sam raz atmosfera dla morderczych opowieści.

Na koniec wyprawy była niespodzianka dla proboszcza. W tajemnicy wpisałam w mapach jeszcze jeden cel, nie tak daleki od Cerreto Guidi. Krzysztof bardzo się ucieszył, że mógł zobaczyć kościół pod wezwaniem San Pantaleo, położony 2 km od Vinci. To ten, do którego czasami zajeżdżają moi czytelnicy, wyprowadzeni niemal dosłownie w pole przez GPS.

I to już na pewno koniec. Słońce zaszło, psy kręciły się niespokojnie, czy aby na czas posiłku wrócimy do domu :)
Dobre chociaż to, bo na Poniedziałek Wielkanocny zapowiadano deszcze.