TYLKO DLA WIERZĄCYCH

Mój Tata na początku marca obchodzi i urodziny i imieniny. W tym roku nie wysłałam mu prezentu, lecz jedynie przekazałam telefonicznie, że prezent będzie do osobistego odbioru po Wielkanocy.
A że okazja podwójna, to i prezent podwójny, lecz pod jednym hasłem: pielgrzymki - wycieczki.
Zaraz po Świętach, we wtorek, ruszyliśmy do położonego niemal pięć godzin od nas Manoppello.
To miejsce, które przyciąga chyba jedynie osoby wierzące. Dodałabym podwójnie wierzące, bo jedna sprawa to wiara w Boga, a druga to wiara w to, że obiekt przyciągający pielgrzymów jest tym, czym jest.
Do Manoppello droga wiedzie przez wysokie góry Apeninu Centralnego, wysokie i czasami sprawiające bardzo surowe wrażenie, tym bardziej, że siny i intensywny deszcz chciał dorównać potędze szczytów.
O dziwo, gdy zajechaliśmy do Sanktuarium Boskiego Oblicza (Santuario del Volto Santo), deszcz wystraszył się parasoli. Te byłyby potrzebne, tylko na krótką chwilę dojścia do wnętrza, bo kościół był jedynym miejscem widzianym przez nas w Manoppello.

Sanktuarium prowadzone przez kapucynów położone jest na uboczu niewielkiej miejscowości. Nawet w ten mało przyjazny do podróżowania dzień stały przed nim dwa autobusy.
Weszliśmy, gdy w świątyni jakiś chór uczestniczył we Mszy św. Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że to chór, ale nad wyraz podejrzanie dobrze śpiewali, co nawet ja usłyszałam moim drewnianym uchem. Gdy po zakończeniu liturgii ksiądz zszedł do nich i zaczął dyrygować śpiewem, nie było już wątpliwości.

Wtedy też dopiero można było podejść do prezbiterium, z którego obydwóch stron niewielkie schody wiodą ku relikwiarzowi.
A co jest w relikwiarzu?
Kawałek tkaniny z wizerunkiem Chrystusa.

Potocznie zwie się go chustą Weroniki, choć przecież tak naprawdę Weronika jako postać nie istniała, imię powstało ze zlepku dwóch słów. Co ciekawe, rzeczywiste słowa źródłowe to phero (nieść) i nike (zwycięstwo), lecz średniowiecze nadało imieniu nowe znaczenie ze słów vera (prawda) i eikon (obraz).
Jeśli już, to jest to całun kładziony na samą twarz, jedna z tkanin, w którą owinięto Chrystusa przed złożeniem do grobu.  Coś podobnego do chusty, którą okryto twarz zmarłego bł. Jana Pawła II.
Gdy pierwszy raz zobaczyłam Oblicze z Manoppello, pomyślałam, że taki brzydki, taki nieatrakcyjny jest tu Chrystus. Inny nawet niż pozytyw wywołany z całunu turyńskiego. Choć okazuje się, że nie taki inny. Gdy się nakłada zdjęcia jedno na drugie, zgodność położenia charakterystycznych punktów jest pełna.
Co więc myśleć?
Tak jak wizerunek całunowy wydaje się być fotografią, tak ten z Manoppelo od razu sprawia wrażenie malowanego, choć zadziwiające jest to, że pod niektórym kątem i światłem padającym na tkaninę obraz  zupełnie znika, a z kolei z bardzo bliska nie widać śladu narzędzia. A co jeszcze dziwniejszego, tkaniną jest bisior zwany morskim jedwabiem, nieprzyjmujący barwników, tak jak zwykły jedwab. Im bardziej wnika się w widoczne aspekty relikwii, pojawia się tym więcej niezwykłości, jak chociażby inaczej widziany kosmyk włosów.
Nie będę rozpisywać się na ten temat, gdyż po polsku jest świetnie opracowana strona manoppello.eu, do której odwiedzenia zapraszam.  Tam dowiecie się o historii relikwii i jej ponownym odkryciu dla świata.
I tak, jak po wizycie w Turynie napisałam, kto chce wierzyć, niechaj wierzy.
Dodam, że wizerunek uważany jest za powstały w momencie zmartwychwstania, oktawa Wielkiej Nocy była więc dobrym czasem na zobaczenie chusty.
A my wyruszamy zrealizować drugą część prezentu. Wracamy w góry, które znowu zalewa deszcz i tak będzie już do końca dnia. Ale o tym w następnym wpisie.