TOSKAŃSKIE ZAPISKI

Bywają aspekty funkcjonowania facebooka, które uruchamiają niespodziewane pomysły, projekty. Kilka razy przewinęła się tu na blogu moja przyjaciółka Monika Zawadzka, ale mimo, że nazywam ją przyjaciółką, muszę się przyznać, iż nie miałam pojęcia o jej poetyckiej twórczości.
Fakt, trudno było mieć o tym pojęcie, gdyż ciągle ukrywała wiersze w szufladzie. W końcu odważyła się i przedstawiła osobom mającym z nią kontakt poprzez facebooka.
Wiersze bardzo mi się spodobały, a w głowie zakołatał pomysł.
Od dłuższego czasu chodziło za mną połączenie kaligrafii z obrazem, ale nie klasyczne, jak z malarstwem miniaturowym. Tylko skąd wziąć teksty? No, wiadomo, są ich całe biblioteki i księgarnie. Monika trafiła dokładnie w moment poszukiwania przeze mnie tekstów.
Aż się prosiło o artystyczną rozmowę.
Poprosiłam, by napisała wiersze o toskańskiej tematyce.
Ba! Wiadomo! Tytuł bloga zobowiązuje.
Monika podjęła rzucone wyzwanie i od pewnego czasu prezentuje na facebooku swoje poetyckie toskańskie zapiski, a ja je zapisuję, lecz już na papierze.
Nie ze wszystkich dotychczasowych prac jestem zadowolona w równym stopniu, lecz przyznam sama, że to wielce interesujące obserwować proces i móc go zachować. Monika pisze sięgając do co raz głębszych toskańskosci, a ja staram się co raz mniej dosłownie to ilustrować. Będę czasami myśleć nad kilkoma projektami bazującymi wokół jednego wiersza. Uczę się też przy okazji pisać nowymi krojami pisma.
Projekt na razie nie ma żadnego innego celu, poza wspólnym działaniem.
Nie mamy pojęcia, kiedy się skończy i, czy się skończy.
To czysta radość porozumienia, rozmowy na odległość, działania, wzajemnej inspiracji, głębokie pokłady życzliwości.
Nie będę tu za każdym razem opisywać nowych prac, wszystkie zgromadzę w górnej zakładce PROJEKT, jeśli komuś z Was się spodoba, zapraszamy do czytania i oglądania.
Tam będą też zbliżenia.
A oto początki, w kolejności powstawania:

Toskania jest w każdej kropli

oliwy spadającej na chleb

i w każdym jego okruchu

w czerwieni pomidorów

w rdzawej posadzce

zapomnianego klasztoru

Toskania jest w każdym kawałku

pieczonego kasztana

wytrawnego wina, 

które plami serce

i w każdym zakamarku

mojej pamięci

Toskania jest w każdym

zachwycie nad wschodem

i zachodem słońca

i w każdym centymetrze

moich ulubionych lodów

na Piazza del Campo

druga wersja:

Zamykam oczy
i znów jestem
na polu słoneczników...
Toskania... 
smaki zaklęte w obrazach
stukot obcasów
na terakotowych posadzkach
Toskania...
wirujące w słońcu
okruchy wspomnień
ciepło na mojej twarzy
Toskania...
aromat truflowej oliwy
suszonych w słońcu
pomidorów
Czyste piękno zamknięte
w butelkach czerwonego wina
i w prostocie grobu
Brunelleschiego
...
Taka jest moja Toskania.

druga wersja:

Mieszkam w starym sadzie
w smutku wiatrów 
i wichrów zimnej jesieni,
gdzie myśl ucieka
do radości słońca
do zniszczonych fresków
parzących w stopy cegieł 
do gwaru rozmów
z pobliskich kawiarni...
Marzenia biegną za 
wspomnieniem aromatu
świeżo zaparzonej kawy
za lepkosłodkim
smakiem Limoncello
powoli spływającym
po kieliszku...
Uciekam do krainy
gdzie smak, kolor
i zapach malują
najpiękniejszy obraz.
Toskania-czysta radość życia...
Kraina ucieczki.

druga wersja:

W korytarzu zieleni
przemyka -tajemnica
In vino veritas...
Jak wyjaśnić
ową transformację
soczystej zieleni winorośli
w krwistą prawdę w kroplach?
Ile z tajemnic zielonych tuneli
zamieni się w wieczornym
gwarze rozmów
w szaleństwo, pożądanie,
upadek lub wzlot ?
Purpurowa transformacja
to jedna
z najpiękniejszych toskańskich zagadek…

W zielonym gąszczu 
ukrył się wróbel
szukając cienia...
Słodkie cytryny
dojrzewają w słońcu.
Cisza sączy się jak
lemoniada w slomce
a kwiaty akantu 
przykucnęły nieśmiało...
Ogród zastygł.
Cisza czeka na wieczór
gdy w blasku
rozjarzonym migotaniem
kryształowych korali
stanie filiżanka kawy.
Tajemniczy ogród przy
Via San Pantaleo numero due
Gdzie św. Franciszek
wizytuje w tajemnicy
mniejszych braci.