KOMENTARZOWISKO

Może tym razem uda mi się uniknąć długiego wpisu, bo odpowiadam po krótszym, niż poprzednio, okresie.

Zaczynamy od biednej cytrynki. No może już nie taka biedna. Staram się co drugi dzień zajrzeć do niej i przecierać mieszaniną złożoną z wody, denaturatu i płynu do mycia naczyń. Dwie osoby potwierdziły mi, że to wełnowce i przy roślinie spożywczej owa mikstura stanowi jedyny na dziś środek pomagający ją uratować. Na wiosnę rozejrzę się za biedronką australijską, już mi nawet podano namiary na firmę sprzedającą te pożyteczne owady.

Niebieska "czepia się" spodni. Proszę o wybaczenie, nie wypracowałam sobie jeszcze eleganckiego stroju roboczego :)

Olbrzymie wzrok masz absolutnie doskonały. To stojak. Mamy jeszcze dwa takie. Na początku mojego pobytu tutaj zostały wylicytowane za śmieszną kwotę i czekają na remont. Jeden stojak ma nawet specjalny pręt do przewieszenia ręcznika.

Za wszystkie komplementy wobec bombek dziękuję. Jeszcze z nimi nie dotarłam do galerii. Jakoś mi nie po drodze, a może żal się z nimi rozstać. Jedna powędrowała do Polski, ciekawe czy dojdzie cała?

Teraz może wyjść chaos myślowy a może uda mi się uporządkować wiele refleksji, które nasunęły mi się po komentarzu Kingi pod postem o obcokrajowcach.
Jakoś inaczej patrzę na problem obcokrajowców w jakimkolwiek kraju.
Najpierw zaznaczę, że przeprowadzając się tutaj wyszłam z założenia, iż jestem gościem i nie mogę oczekiwać, by mieszkańcy zmienili się, bo nie radzę sobie z pewnymi ich odmiennościami i wadami. Z grubsza, i niestety uogólniając, emigrantów podzieliłabym na trzy grupy. One często się przenikają, ale to co poniżej napiszę pewnie się ciut zrobi jaśniejsze. Pierwsza i chyba najliczniejsza grupa, to ci, którzy przyjechali tu dla zarobku. Druga grupa to Ci, którzy mieszkają tu w wyniku wejścia w bliskie relacje ludzkie (typu małżeństwo). Trzecia grupa to Ci, którzy zafascynowani Italią, postanowili w niej zamieszkać. 
Nie jestem przekonana, że mieszanka kultur może być pozytywnym zjawiskiem. Nie spostrzegałam tego problemu mieszkając w Polsce, ale tutaj mam wrażenie, że mocno ekspansywne nacje mogą zagrozić tożsamości danego kraju. I najczęściej one nie przyjeżdżają tu dla piękna tego kraju czy dla piękna danej osoby. Nie mają potrzeby zrozumienia tego kraju, często tworzą enklawy. Widziałam dzielnice, w których budynki zaczynają przypominać pagody i jest więcej napisów w języku chińskim niż we włoskim. Tak jest np. w Prato i pewnych dzielnicach Florencji. A tutaj przecież jest miejsce dla średniowiecza i renesansu, a nie dla tamtej architektury. Oczywiście nie chciałabym oglądać gotyckiej katedry w Chinach. Podejrzewam, że nawet zamki szkockie przeniesione do USA kamień po kamieniu tracą na swojej urodzie, bo zostały wyrwane z kontekstu.  
Przyjezdni pochodzą czasami z tak odmiennych kultur, że nie mają pojęcia, czym jest dziedzictwo kulturowe Włoch. Chyba już kiedyś pisałam o tym, jak pewna muzułmanka na kursie włoskiego zapytała, czym jest średniowiecze? I ja nie mam jej za złe, że nie wie. Ale jak może docenić, co jest wkoło niej, jeśli nie ma pojęcia, czym to jest? Znam tu pewnego księdza z Afryki, który jest chrześcijaninem w pierwszym pokoleniu. Wywodzi się z rodziny poligamicznej. Dla niego wspaniałe stare cotto na podłodze to brzydkie płytki, które najlepiej zedrzeć i zalać to betonem. Może czytaliście tu na blogu, że inny ksiądz, też z tego samego kontynentu z chęcią pozbył się kamieni zalegających na jego podwórzu, prawdopodobnie resztek po poprzednim kościele. Dwa ustawiliśmy przed wejściem na plebanię. O tym , że te kamienie musiały być cenne, świadczy chociażby to, że je skradziono. A ksiądz Murzyn i tak raczej wybiega ponad przeciętną z wykształceniem i obyciem w porównaniu do swoich współplemieńców. I nie pomyślcie, że użyłam określenia "współplemieniec" w zabarwieniu pejoratywnym. Ależ nie! U nich bardzo silnie zakorzeniona jest plemienność. I ja to przyjmuję za fakt.
W krajach muzułmańskich, zwłaszcza tych ortodoksyjnie podchodzących do Islamu, nie ma miejsca na moje widzimisię. Oczekuje się od przybysza respektowania ich zasad. I nie piszę tego, by się tym zachwycać, ale rozumiem tę postawę. Tylko, że podobnej oczekiwałabym od mieszkańców tamtych krajów tutaj i nie chciałabym, by wprowadzili tu swój system wartości.
Może skończę ten wywód, że ja wolę różnorodność krajów niż swoistą homogenizację, bo tak rozumiem mieszanie się kultur. Oczywiście jest to mało "trendy" patrzenie, ale i tak chyba jestem łagodniejsza w porównaniu ze zmarłą Orianą Fallaci? Napisałam tu tylko o swoich obawach.  Bo Kinga zasiała we mnie wątpliwości, czy aby na pewno mieszanie się kultur jest pozytywnym zjawiskiem?
A o Albańczykach faktycznie wiedza moja też była i nadal jest niewielka. Przed zrobieniem tego wpisu grzebałam po internecie polskojęzycznym i zadziwiłam się np. jak malutka jest notka na wikipedii. Trafiłam też na forum dyskusyjne poświęcone Albanii i kilka Polek związanych w jakiś sposób z Albanią potwierdziło słowa Ledy o pozycji kobiet.  

Wypad do Prato. Teraz znowu odpowiadam niebieskiej a przy okazji i Was bardzo proszę o nietraktowanie mnie jako autorytetu i znawcy. Ja się dzielę swoimi obserwacjami i doświadczeniami i one, jak widać, mają różny odcień. Rzecz pewnie zależy nie tylko od miejsca, ale i mojego nastroju, stanu pogody, godziny zwiedzania itp, itd.

Osobie mieszkającej 9 lat w Pizie chciałam zwrócić grzecznie uwagę, że ja nigdzie nie napisałam, że Piza jest nieatrakcyjna, chodziło tylko o jej nowe dzielnice. Wszak w samym starym mieście można się bezpamiętnie rozspacerować :) Jak dotąd najgorsze wrażenia mam z niedalekiego Livorno. Ale może i na nie przyjdzie kiedyś lepsza pora?

Eugenio ja już tu parę razy zaliczyłam wielkie i niesmaczne wpadki i podejrzewam, że jeszcze dużo ich przede mną, zwłaszcza gdy się jest zmęczonym i już się nie chce iść szukać bardziej "smacznych" knajpek. W Pizie to była moja druga, kiedyś idąc uliczką od "Spiny" nad Arno weszłam wraz z Krzysztofem do czegoś "po drodze". Nie dość, że niesmacznie to jeszcze nas oszukać chcieli na rachunku. Potem nagle bez problemu zwrócili niesłusznie zabraną kwotę, ale nawet nie przeprosili. Wszędzie zdarzają się gnioty :)

wildrose jeśli jeszcze nie wiłaś wianków z ostrokrzewu, to uczulam Cię, pracuj w rękawiczkach!

Agnieszko tak to są drzwi w moim wykonaniu. Kiedyś była tylko krata, i przechodzący dołem do zakrystii mogli zaglądać do mieszkania. Drugim powodem jej zakrycia było wychładzanie mieszkania. Ciągnęło z dołu jak diabli! Link do posta z malunkami jest tutaj. 

Co do trufli, to chciałam zaznaczyć, że czarną lubię, białej chyba nie pokocham :)

A teraz wyjaśnienie dla Was, a nie dla osoby, która napisała nieszczęsny komentarz. Otóż po jego ukazaniu się zastanawiałam się, co począć z tym fantem. Jak najbardziej chciałabym unikać cenzurowania, to pewnie jakieś urazy po komunie (Mam jeszcze listy z pieczątką "ocenzurowane"). Krzysztof podpowiadał mi usunięcie, jako i niektórzy z Was, ale byłam ciekawa reakcji, a poza tym niech ta osoba widzi, że nie jestem sama. Szkoda mi tylko, że zostaliście i Wy obrażeni. No bo słowo "plebs" raczej dotyczy w typie charakterologicznym osoby, która napisała komentarz, w żadnym wypadku Was. Niebieska pytała się, jak sobie radzę. A ja mam wypróbowany sposób na osoby wzbudzające moją niechęć. Mieszkając w Polsce nie mogłam sobie poradzić z uczuciami odrazy i niechęci do pewnego człowieka, byłam bliska nienawiści. Źle się z tym czułam i poradziłam się swojego spowiednika. Podał mi prosty sposób, bym się za tego człowieka modliła. I wiecie co? Nie, nie, on się nie zmienił. Za to ja zaczęłam w nim bardziej widzieć istotę ludzką i chodzącą kupę nieszczęścia. Jeśli ktoś ma w sobie tyle agresji słownej, co pisząca ten komentarz, to znaczy, że ma jakiś problem. Na dodatek masochistycznie czyta mojego bloga. Należy jej tylko współczuć. Ja się przed nią bronić nie mam potrzeby, o czym dobitnie świadczą Wasze reakcje. 
Przyszła mi wtedy też inna myśl do głowy. Z czyimś doświadczeniem się nie dyskutuje. Albo zawierzamy tej osobie, że tego doświadczyła, albo nie, jeśli nie byliśmy świadkami danego wydarzenia. I ja Wam muszę podziękować za zaufanie, jakim mnie obdarzyliście i np. to że widziałam znaki prowadzące do tej samej miejscowości w dwie różne strony. Wam nie muszę udowadniać tego zdjęciem :) 
Acha! I teraz obiecuję solennie tego typu komentarze wycinać. Że tak zacytuję "Chamstwu należy się przeciwstawiać siłom i godnościom osobistom" :)

Kobiety kochane, wieszaczkiem do torebki się nie przejmujcie, też do niedawna nie miałam pojęcia o jego istnieniu, tym bardziej, że większość swojego zawodowego życia posługiwałam się plecakami, w których było wszystko. Jeszcze gdy uczyłam plastyki w szkole jedna uczennica powiedziała mi, że przypominam jej mamusię Muminka i jej torebkę. Teraz przynajmniej wiedziałam, co mi podarowano i Wy już też będziecie wiedziały, co to jest :) Po głowie chodzi mi własne ozdobienie tego wieszaczka, ale na to musi przyjść czas.

Wigo myślę, że to nie jest sosjerka, za pękata i nieporęczna by była w użytku. Ale faktycznie ma i dzióbek i rączkę, a ja jak widzisz stosuję to jako wazonik.

Wszyscy macie pozdrowienia od Bogusia, cieszy się że Was rozśmieszył. Teraz obydwa psy leżą w pracowni zwinięte w kłębek, a ja czekam na gości. 

No i miało być krócej! O ja pepla!

PS. Do wrażliwego anonima. Nikt nie jest doskonały, tym bardziej ja się za taką nie uważam, więc mam nadzieję że Ty w swojej wrodzonej delikatności i pełnym wyczuciu sytuacji zrozumiesz moje intencje, których  nie umiem ubrać w słowa :)