AROMATYCZNE DOBREGO ZAKOŃCZENIE

Muszę zdążyć zapisać dokończenie ostatniej wyprawy, bo się niedziele na siebie nałożą i już się z żadnej chronologii nie wywinę. 

Pisaliście w komentarzach o smrodzie siarkowych źródeł. Otóż te w Bagni di Petriolo były zupełnie znośne i to do tego stopnia, że po wysuszeniu ponoć nie zalatywało ode mnie zbukami. Tak twierdził Krzysztof, który jako i ja miał ochotę przedłużyć czas poza domem. Rozejrzeliśmy się po mapie, żadnego przewodnika nie wzięliśmy i wybór nasz padł na :

Chyba po raz pierwszy zajechaliśmy do niej zjazdem południowym więc mogłam zachwycić się sielską okolicą niemal do samej bramy (Porta Tufi) towarzyszącą przyjezdnym. 

 

Parking o nazwie "Il Campo" od razu wskazał kierunek spaceru. Właściwie nie trzeba mnie już przekonywać do sieneńskich uliczek. Oczywiście do spaceru nimi. Bo z zamieszkaniem tam miałabym chyba nadal klaustrofobiczno-socjalny problem. Ale tak na niedzielne popołudnie? Ależ owszem, ależ tak :)

Jak olbrzymi drogowskaz prowadziła nad Torre del Mangia.

Pomyślałby człowiek, że o tej porze roku na placu nikt nie siedzi. I pomyliłby się niecnota! Otóż nie tylko zmęczeni turyści upodobali sobie muszlę Il Campo.  To po prostu idealny amfiteatr, w którym spektakl rozgrywa się całymi dniami  nocami. Jakoś nie chciało mi się przysiąść, dość się wysiedziałam w gorących źródłach, teraz chwyciłam za aparat i myszkowałam po detalach. Krzysztof w tym czasie zaczął się snuć za aromatem kawy. 

Zaczęłam od marmurowego tabernakulum zwanego  Capella di Piazza (czyli placową kaplicą). Ta niezwykła budowla spoczywa u stóp wieży i rozpoczęto stawiać ją w 1352 roku ku czci Maryi Dziewicy jako wotum za ocalenie przed zarazą z 1348 roku. Oczywiście nie wszystkie elementy konstrukcji powstały w tym czasie. Prosty dach zastąpiło sklepienie już o renesansowym charakterze, wybudowane wiek później.
Jak magnes przyciągały mnie do kaplicy jej gotyckie dekoracje rzeźbiarskie: rwące się do lotu maski ludzkie i zwierzęce, postacie wtopione w gąszcz akantu zdobiącego kapitele, czy, niegdyś z pewnym powodzeniem przeze mnie uprawiane, Arytmetyka i Geometria, teraz i u mnie skamieniałe jako i te na przednich płaszczyznach kaplicy.

Równie interesujące były te mało posągowe, ale jakże sympatyczne sylwetki sieneńskich obywateli, którzy przysiedli tu w trakcie obowiązkowej passeggiaty. Moim ulubieńcem z miejsca stał się pan w białym płaszczu i obłędnych pastelowo-niebieskich skarpetkach. 

 

Młodsi, jeśli nie na samym placu, to zasiadali na balkonach.

I tak zupełnie bez określonego porządku rozglądałam się po Il Campo. W końcu bez problemu można było podejść i obfotografować szczegół po szczególe Fonte Gaia. Wodę do tej niezwykłej fontanny sprowadzono z odległych od Sieny o 20 km wzgórz, prace przy tym przedsięwzięciu trwały ponoć osiem lat! Pierwsze  zdobienia nie zachowały się do dziś, w 1419 roku zastąpiło je dzieło Jacopo della Quercia. Jak wiele tak cennych rzeźb, tak i te oryginalne przechowywane są w Muzeum Ospedale Santa Maria della Scala. Co oczywiście nie zabiera uroku pozostawionym na placu kopiom. Nie będę się rozpisywać nad programem ikonograficznym Fontanny, bo i nie robiłam tego na miejscu, delektując się tak swobodnym do niej dostępem.

W końcu wrócił z baru mój chlebodawca i razem zajrzeliśmy na dziedziniec Palazzo Publico. Nawet tutaj wieża dumnie wyznaczała patrzącym kierunek.

A potem śladami aromatu kawy Krzysztof zaciągnął mnie na kawę do baru. Tak, tak! Właściwie to nie musiał mnie zaciągać, bo już od kilu dni w końcu uległam i dałam się skusić wspaniale pachnącemu napojowi, okazało się też że i wspaniale smakującemu. Nie piszę tu o cappuccino czasami dotąd pijanemu, ale o espresso, bywa, że z lekka przybrudzonym mlekiem. Dzięki opilstwu kawowemu Krzysztofa mogę z czystym sumieniem polecić Bar Palio, w którym pyszna kawa była o 40 centów tańsza od trunku w barze obok. Oczywiście na stojąco, przy ladzie. 

I to nie koniec aromatycznego spaceru. Ruszyliśmy uliczkami Sieny, a a nie tłumnie wyszli z domów pachnący dobrymi kosmetykami Włosi. Należałam do zupełnej mniejszości lawirując w tłumie z aparatem fotograficznym.

 

 

Na kogo więc liczyła skrzypaczka czy złoty mim-filmowiec? 

 

 

Pozaglądaliśmy do niepozornych i z większym rozmachem zbudowanych świątyń. Tym razem zupełnie ominąwszy katedrę i Kościół San Domenico. Zaczęliśmy od niewielkiego kościołka, do którego przyciągnął nas patron świątyni - św. Krzysztof. Jest to jedna z najstarszych świątyń w Sienie, ale po silnym trzęsieniu ziemi nieszczęśliwie zyskał neoklasyczny wystrój fasady i unowocześnienia wewnątrz. I tu nawet kilka perełek  zatrzymało oko:

    

Naprzeciw kościoła stoi oryginalny, wbrew przeciwnościom losu i katastrofom żywiołowym, Palazzo Tolomei z 1270 roku. Ach! Te okna!

 

Chwilę zadumałam się przed najstarszym bodajże bankiem na świecie - Monte dei Paschi di Siena, założonym w 1472 i funkcjonującym nieprzerwanie po dziś dzień. Nie piszę o efektownym z gotykizującą fasadą budynku mieszczącym się na Piazza Salimbeni, ale o instytucji zajmującej się tak długo finansami. Co za ciągłość dziejowa! 

  

A potem wróciliśmy do uliczki wiodącej ku kościołowi San Franceso. A że nie idzie tak spokojnie przejść? No przecież trzeba zajrzeć to tu, to tam.

Na piękną klatkę schodową. 

Do kościoła Św. Elżbiety kryjącego zwłoki błogosławionej Saviny Petrilli.

 
W końcu niespodziewanie za łukiem łączącym budynki otwiera się duży plac z bardzo dużym kościołem.

 

Fasada neogotycka kryje dosyć pustą i ponurą przestrzeń.

 

Dopiero po powrocie do domu zrozumiałam skąd taki a nie inny wystrój, a raczej jego brak. Otóż wyczytałam, że w XVII wieku pożar strawił niemal doszczętnie wnętrze tej XV wiecznej świątyni, a jej nieliczne zachowane skarby przeniesiono do Pinakoteki Sieneńskiej zostawiając na pocieszenie dwa freski Lorenzettiego. Trudno jednak wyłowić je z mroków bocznych kaplic. 

A jeśli już o mrokach mowa, tonie mogło zabraknąć spojrzenia na lampy. Oto następne do mojej kolekcji:

Zupełnie zapomniałabym o zwierzu sieneńskim przypominającym o założycielach miasta - Rzymianach.

Siena tego dnia to jeszcze jeden, trudno uchwytny zapach wiosny. Mimo wielkich oporów aury i flora i ludzie starają się przywołać tę cudowną porę roku. Cudem ocalała przed mrozami mimoza cieszyła słodkim miodowym zapachem, stokrotka tylko cieszyła oko. Bratki nic sobie nie robiły z braku słońca, własny żółty strój im wystarczył. Sztuczne tulipany zdały się być krzykiem rozpaczy. Sama nie wiem, jak określić czyn panów jedzących lody (niestety zdjęcie nie należy do najostrzejszych) - bohaterstwo? Wystawy sklepowe kusiły wiosnę swoim wystrojem. Kiedyż, ach kiedyż?

Jeszcze trzeba poczekać pocieszając się ciepłymi wieczornymi barwami Il Campo.