odc. 2 - VESUVIO

Dwa pełne dni pod Neapolem trzeba było jakoś rozsądnie zagospodarować. Świadomie zrezygnowaliśmy z samego miasta, bo byłoby to zbyt pobieżne na zapoznanie się z jego specyfiką. Wykorzystaliśmy za to niedaleki wulkan oraz ruiny, do powstania których się przyczynił.

Przyznam się, że pierwszy raz miałam do czynienia z tego typu tworem geologicznym. Nie jest to miejsce do częstych spacerów, ale na pewno warte jest wspięcia się, jakby nie było na dość wysoką górę (1281 m n.p.m.). Żeby nie było, żem taka dzielna i tę wysokość pokonałam od stóp po sam krater. Otóż dosyć daleko podjeżdża się autem i dopiero ostatni odcinek - tak około 30 minut samego marszu - pokonuje się pieszo. Drodze samochodowej towarzyszą wątpliwej urody rzeźby umieszczone tam jako plenerowa wystawa ciągła zwana Creator Vesevo. Ledwie omiotłam ją wzrokiem.

 

Za to z chęcią przyjrzałam się śmieciom, a właściwie jednej rzeczy tam ulokowanej. Otóż przytargaliśmy z wyprawy następnego gąsiora. To ci dopiero pamiątka turystyczna! 

Lekko przymglone powietrze niechętnie ujawniało widoki na Zatokę Neapolitańską.

Przymgleniu wtórowały chmury, które obsiadły jedynie Wezuwiusza. Do tego dołączyły się opary z krateru i atmosfera wyraźnie się zagęszczała. Dobrze, że nie wiedziałam, iż 79 rok nie był wcale datą ostatniego i najsilniejszego wybuchu wulkanu. Jego najbardziej wzmożona działalność przypada na lata 1631-1872 i nikt nie zapewnia, że to już wszystko, co ten słynny wulkan miał do powiedzenia. Z lęków i tak wystarczył mi ten przed wysokością. Całe szczęście wejście jest obecnie bardzo zadbane i barierki z drewnianych bali sprawiają solidne wrażenie na takim cykorze, jak ja. 

Po lekturze wypowiedzi turystów przezornie ubrałam się w wygodne i łatwe do wyprania buty oraz spodnie. Nie pomyślałam, że doświadczenia tamtych osób są związane z bardziej upalnymi dniami, kiedy to pył faktycznie mocno potrafi ubrudzić obuwie i nogi. Nas Wezuwiusz przywitał ciężkim i zmoczonym pyłem dopiero wyłaniającym się spod śniegu. Za to polecam wszystkim kijki trekingowe. Bardzo mi dopomogły, bo ja mało wytrzymała kondycyjnie jestem, tym bardziej, że musiałam zrezygnować z uczęszczania na salę gimnastyczną ze względu na problemy z kręgosłupem. Na miejscu można za jakąś niewielką opłatą skorzystać z kijków leszczynowych oferowanych przez sympatycznego dziadka.

Na samym końcu turystycznego szlaku jest miejsce, z którego ponoć widać Pompeje. Ale ja musiałam uwierzyć na słowo. Hania z Mirkiem podczas kliku wizyt na górze także nie wypatrzyli starożytnych ruin, co mnie pocieszyło, że jeszcze nie tak  źle z moim wzrokiem.