MIESZACZ CZASU

To ja, we własnej osobie. Nie dość, że ostatnią notką już zdołałam niektórych wprowadzić w błąd, że wpis dotyczył niedzieli, a chodziło o sobotę, to teraz jeszcze bardziej namieszam. Napiszę najpierw o dzisiejszym dniu a dopiero potem zabiorę się za wielowarstwowy wpis o niedzieli.

Dzisiaj rankiem wysłałam pliki z II książką (tekst i rysunki), potem miałam się wziąć za transparent informujący o rekolekcjach wielkopostnych, ale niespodziewanie musieliśmy zaopiekować się nietypowym gościem. Po ulicy biegał bezpański cudny piesiu, machał radośnie do obszczekujących go psów sąsiada. Zwabiliśmy biedulę do ogrodu, a Krzysztof zadzwonił na policję municypalną, z pytaniem, co ma zrobić. Zwierzak wyglądał na zadbanego, więc chyba wymsknął się z domu i zabłądził. Niestety u nas nie mógł zamieszkać, ze względu na mało towarzyskiego wobec swoich pobratymców Bogusia. Policja przysłała człowieka ze schroniska. Podobało mi się, że ów pan z czułością zajął się czarnym pieszczochem. A że pieszczoch, to można przekonać się ze zdjęć. Podczas oczekiwania na pracownika z canile czarna słodycz owinęła sobie proboszcza wokół palca, a raczej łapy. A na psie ciasteczko nie rzucał się jak nasze dwa smoki, tylko czym prędzej postanowił je zakopać. Żal się było ze ślicznotą rozstać. Tak grzecznie szedł do samochodu.