W POSZUKIWANIU STRACONEJ WIOSNY - powieść w odcinkach, odc. 1

Zakończenie poprzedniej, florenckiej, wyprawy niebawem, ale póki pamięć świeża, zapisuję w odcinkach ostatnie cztery dni. 

Wyruszyliśmy jeszcze bardziej na południe. Dostaliśmy zaproszenie od jednej z moich czytelniczek. W końcu udało się zgrać wszystkie opcje: zastępstwo za Krzysztofa, opieka nad psami, naprawione usterki w aucie, brak gości u naszych gospodarzy oraz nieodstraszająca prognoza pogody. I  tak oto po pięciu godzinach jazdy w przemile grzejącym słońcu dojechaliśmy pod Neapol. Po drodze zewsząd straszyły ośnieżone szczyty gór. No co za okrutna barwa z tej bieli! Nawet na kilkadziesiąt kilometrów przed Neapolem.

Po zjechaniu z autostrady zostaliśmy porażeni ilością dwupasmowych zaniedbanych dróg, niedokończonych budynków straszących betonowymi szkieletami oraz śmieciami zalegającymi w każdej zatoczce drogi. Miny nam zrzedły. Jakże odmienna od Toskanii kraina! Mieliśmy jeszcze chwilę czasu do umówionej godziny przyjazdu, więc podjechaliśmy zobaczyć tutejsze wybrzeże. Wzdłuż ulicy tłumy prostytutek, smętne, opuszczone i brudne plaże (ciekawe, czy zmienią charakter latem?). Kontrasty za kontrastami. Architektura hoteli kiczowata, nadmiernie rozświetlona, tylko dla kogo, a zaraz po drugiej stronie ziejące pustką budynki. Osiedla, lub pojedyncze domy, odgrodzone murami albo płotami od świata, a raczej od złodziei. 

Nie zachęciłam?

Nie można ulegać pierwszym wrażeniom. Potem było już tylko piękniej, a wszystko zaczęło się jeszcze tego samego wieczoru wspaniałym przyjęciem przez Hanię i Mirka, ucztą dla podniebienia i pogaduchami jak ze starymi znajomymi.