ŚMIERDZĄCE DOBREGO POCZĄTKI

Wdepnęłam w przerwie między jajkami dekupaż, które muszę jak najszybciej wysłać do Polski, by zdążyły dojść przed Wielkanocą a paschałem, który reż musi zdążyć dojechać do Sinalungi, do polskich franciszkanów.

Teraz znowu mieszam, bo wracam do niedzieli, o której jeszcze nie pisałam. Otóż marzyło mi się już od zeszłego roku zażyć kąpieli w ciepłych wodach. Po problemach z kręgosłupem i wspaniałej poradzie jednej z moich czytelniczek odkryłam błogosławieństwo gorących kąpieli. A że ta część mojego kośćca była wykończona, to nie muszę pisać. No i w końcu zebrało się w jednym dniu kilka sprzyjających czynników, typu pogoda, wolny czas itp., by pojechać. Ale dokąd? Termalnych źródeł w Toskanii jest pokaźna liczba. Nas interesowały te na otwartym powietrzu oraz z nieograniczonym dostępem. Najbardziej znane w Saturnii są ciut za daleko, jak na popołudniową wycieczkę. Ze strony internetowej o ogólnodostępnych termach w Italii wybraliśmy Bagni di Petriolo. Pierwsze wzmianki o tym ujęciu pochodzą z 1230 roku. W 1404 przeprowadzono fortyfikację term, ale nie wiem dlaczego. Resztki murów zachowały się do dzisiaj. Miejsce to zaszczycali swoją obecnością Medyceusze i Gonzagowie, kardynałowie, książęta. Najsłynniejszym chyba kuracjuszem był papież Pius II, ten który zlecił powstanie renesansowej Pienzy. Obecnie towarzystwo korzystające z dóbr Bagni di Petriolo wydaje się być o wiele mniej szlachetne, a na pewno mniej szlacheckie. Okazałą grupę zażywających kąpieli stanowili Pankabbestia (młodzi ludzie bez stałego miejsca zamieszkania) oraz rodziny muzułmańskie. Paru śmiałków rozbijało w pobliżu obozowisko. 
Wody ujęcia mają temperaturę bliską 45 stopni Celsjusza, co pozwala na korzystanie ze źródeł właściwie przez cały rok. Już z daleka czuć, co stanowi ich składnik. Zapach siarki wiedzie bezbłędnie ku celowi. 
Łatwo do nich dotrzeć, gdyż leżą nieopodal drogi ze Sieny na Grosseto. Korzystając ze źródeł można podziwiać ludzką myśl techniczną w postaci olbrzymiego wiaduktu, którym wiedzie ta trasa. Ja już nic innego nie mogłam podziwiać, bo bezmyślnie najpierw weszłam do źródeł a potem z  mokrą głową już nie chciałam chodzić po okolicy. Ale nadrobię to następnym razem. Zdjęcia więc robił Krzysztof, który nie wziął ze sobą odpowiedniego "sprzętu", mnie coś tknęło i załadowałam na siebie strój kąpielowy.

Zapach siarki nie jest mocno dokuczliwy, więc można dość długo wygrzewać obolałe ciało. Przy samym ujęciu nie idzie zbyt długo wytrzymać, wszyscy po chwili wyglądają jak prosiaczki. Za to woda u stóp jest już okrutnie lodowata. Spodobała mi się ta forma rekreacji. Mojemu kręgosłupowi także. Zresztą po zażytej kiedyś kąpieli w saunie a potem w przerębli, w Finlandii, żadne takie niezwyczajne moczenia ciała nie są mi niestraszne. Potem wsiedliśmy do samochodu, którego nawiew posłużył mi za suszarkę do włosów. Dzięki temu mogliśmy przedłużyć wycieczkę o jeszcze jeden niespodziewany punkt programu, ale o tym w następnym wpisie. Ja wracam, do prac wszelakich.