NOGI MI WESZŁY

Nie napiszę, gdzie, ale się zapewne domyślacie. Nie dość, że weszły nie tam, gdzie trzeba, to stopy tak bolą, że ustać nie mogę, więc siadłam i piszę, co następuje:
Dzień zaczął się wcześnie. Przyszłam do pracowni spokojnie pisać dalszy ciąg o wyprawie na południe Italii, ale przerwałam, bo dzisiaj środa i być może ostatni taki sprzyjający zakupom na ryneczku dzień, więc czmychnęłam po buty. Wielkanoc tuż tuż, a moje obuwie w opłakanym stanie. Po kilkukrotnym obejściu kramów, po wielu przymiarkach, po nauczeniu się że łyżka do butów to calzante, stałam się szczęśliwszą kobietą. No dobra, może nie należy tego mieszać ze szczęściem, ale na pewno z poprawianiem i tak dobrego humoru. Po powrocie do domu czas przyśpieszył i niespodziewanie mnie zaskakiwał. Nawet nie mogłam sobie poprzymierzać nabytków. Nieoczekiwany gość pojawił się na kawie, więc trzeba było tuż przed jego wizytą poukładać zdjęte i zostawione w soggiorno pranie, równolegle zabrałam się za drożdżówki, bo ... o tym za chwilę. Potem niespodziewanie zadzwonił mój kolega, z wieścią że może przyjechać po odbiór paschału, więc po jego telefonie szybko wraz z Krzysztofem montowałam grana, reszta na szczęście była już gotowa. A że zaprosiłam go na obiad w postaci zupy ogórkowej to poczekaliśmy z posiłkiem. Potem więc w ekspresowym tempie pakowaliśmy paschał  do auta, ja kończyłam drożdżówki i szykowałam się na warsztaty. Krzysztof wybył na błogosławieństwo domów w drugiej parafii. Dowiedziałam się, że mają tam ciekawy zwyczaj dzwonienia w kościelne dzwony, gdy ksiądz wyrusza z "Acqua Santa".
A ja dzwoniłam na alarm, że mi ktoś ukradł cenne minuty. Zapomniałam podgrzać parafinę na czas, za długo trzymałam bułki w piekarniku, ale koniec końcem wszystko pięknie się udało. Drożdżówki znalazły chętnych a warsztaty jak zwykle przebiegły w wyśmienitej atmosferze. Nie wszyscy w nich uczestniczyli, ale za to wspaniale nam umilali czas rozmowami. A była to mama koleżanki oraz  pierwszy raz spotkana osobiście, wcześniej znana mi tylko z internetu Polka - Emilka z jej synkiem Leonardo. Od kilku dni szykowałam egzemplarze pokazowe, by natchnąć kobietki do pracy. Coś z tych pomysłów zapewne sama wykorzystam na wielkanocny stół.

Głównym zadaniem moich "uczennic" było stworzenie bazy czyli świecy jaja, a reszta leżała już w gestii każdej lepiącej. Powstało sześć świec o kształcie jaja, część już nawet zyskała zdobienia. Im bliżej oczekiwanego kształtu, tym szersze uśmiechy na twarzach, co podkręciłam degustacją crema al limone z naszych biednych zmarzniętych cytryn. Trunek wcale nie wskazywał na tragiczne mroźne przejścia, smakowicie przygotował do zakończenia spotkania.

A ja znowu muszę się kajać za to, że niewiele teraz na bieżąco piszę, ale żeby mi było mało to tuż przed wyjazdem pod Neapol wykonałam zamówienie, które po powrocie musiałam wysłać.

No i potem "dziergałam" właśnie paschał. Trudno mi przychodzi napisanie wprost, że coś, co zrobiłam bardzo mi się podoba, ale nie mogę inaczej napisać o paschale. Jestem z niego dumna, pierwszy raz robiłam tak gigantyczną świecę (wys. 96 cm, średnica 13 cm).

Nie starałam się specjalnie o proste linie, bo chciałam, by było widać absolutnie ręczną pracę, a nie fabrycznego gotowca.
No i to tyle o dzisiejszym dniu, a zaległe wpisy tylko się mnożą, wolałabym je zsunąć za monitor i nie myśleć, ile mi się nazbierało. Tym bardziej, że do końca marca muszę dokonać ostatnich szlifów książki i równolegle przygotować dom na święta. Kartki nie wiem kiedy wypiszę, a może ktoś ma pomysł na samopiszące się życzenia?
A żeby zaległości mnie nie przybiły to jeszcze wrzucę tu kolaż z niedzielnego spaceru z psami, tytuł jedyny możliwy: wiosna! Oprócz rosnącej dawki optymizmu i nadziei na słońce przytargałam do domu kleszcza wpitego w mój brzuch. Obserwuję więc sobie miejsce ukąszenia i na razie śpię spokojnie.

Nie chcę kończyć wpisu krwiopijcą, więc zupełnie z innej beczki napiszę, że merlin z okazji 11 urodzin sklepu znowu ma moją książkę w promocji.