KONKURS

Tym razem nie ogłaszam konkursu, bo to ja sama w nim wzięłam udział. Doświadczenie nad wyraz ciekawe. Otóż z okazji diecezjalnego spotkania na Zesłanie Ducha Świętego ogłoszono konkurs pod tytułem: "Chodzenie po wodzie. W kierunku brzegu, gdzie Pan nas wysyła i nas wyprzedza." Technika dowolna.
Do wzięcia udziału namówił mnie oczywiście pryncypał, bo ja jestem cienki Bolek marketingowy, trudno mi się samej promować. W tym przypadku pomyślałam, że nagroda mniej istotna (choć nikt by chyba nie pogardził 1000 euro?), ale nadarzała się darmowa okazja do wystawy swojej pracy i promocji działalności. Zazwyczaj, żeby wziąć udział w organizowanych wystawach, trzeba za to zapłacić. Zachęcające było też miejsce wystawy pokonkursowej, ale o tym później.
Po przemyśleniach, przypuszczeniach, że zapewne najwięcej będzie obrazów, wybrałam mozaikę na świecy, jako technikę, z którą raczej nie podejrzewałam, żeby się ktoś jeszcze pojawił. Wiele dni pracowałam nad metrową świecą. Przygotowałam kafeleczki, mozolnie lepiłam własne zamierzenie. Zdołałam się uwinąć i pracę oddałam pod osąd komisji. Wszystko w tym czasie poszło w odstawkę, i książka i dom. Krzysztof z psami jakoś przeżyli, bo o posiłki dbałam jako tako :)

I teraz zacznie się opowieść o tym, jak nie należy organizować konkursów. Sama pracowałam w ośrodku kultury, w którym wiele razy były przeprowadzanie różnego rodzaju konkursy. Często też byłam jurorką, ale przez myśl by mi nie przyszło skonstruowanie protokołu bez nazwisk osób oceniających, protokołu, który właściwie wymyśla nowy regulamin. Otóż każdy uczestnik otrzymał decyzję na piśmie, mówiącą, że nie przyznano nagrody,  ... ponieważ prace nie były na temat i niewłaściwie pod względem stylu, koloru i interpretacji. nie wiem, jakie mogłyby być właściwe, bo o tych warunkach nie było mowy w regulaminie. Podano tylko temat oraz rozmiary prac w danej technice, dając możliwość pełnej swobody, można było wyrazić temat w rzeźbie, malarstwie, instalacji. Ja tam mogłabym pomyśleć, że źle zrozumiałam regulamin, bo wiecie, moja znajomość włoskiego... Ale pozostali uczestnicy, sądząc po nazwiskach, mieli raczej z włoskim do czynienia od urodzenia. Ponieważ jednak nagroda była mi drugorzędnym motywem do wzięcia udziału w konkursie, zmartwiłam się inną uwagą w decyzji, że wystawione zostaną tylko niektóre prace, a przecież ja chciałam głównie wystawy i to w nie byle jakim miejscu, czyli na dziedzińcu Palazzo Tribunale. Obecna jego XIX wieczna fasada kryje niezwykły średniowieczny dziedziniec, pełen herbów. Po lewej stronie od wejścia zachował się tam nawet fragment ław sądowych oraz wielki stół, przy którym przeprowadzano procesy. No powiedzcie, czyż nie piękne miejsce na wystawę?

Jak przystało na egocentryka, nie przepadam za odrzuceniem, więc nie chciałam jechać i sprawdzić, czy moja świeca stanęła na wystawie. Oddelegowałam Krzysztofa. I bardzo dobrze! Świeca, i owszem, była. Ale zostawiono ją na podłodze, pani pilnująca tłumaczyła, że nie ma siły postawić jej na przygotowanym do tego stoliku, fakt - 15 kg trudno dźwignąć. Krzysztof ustawił moje ciężkie wypociny, zabezpieczył stolik przed kolebaniem się, a dla pani pilnującej załatwił krzesło, bo bidula przestępowała z nogi na nogę. 

Na wystawę raczej nie dacie rady dotrzeć (można ją obejrzeć w necie), ale jeśli kiedyś zajrzycie do Pistoi, nie omijajcie budynku stojącego na Piazza Duomo po prawej stronie baptysterium.