W GRUPIE TANIEJ

Dzięki Maciejowi z forum toskańskiego dowiedziałam się o zakupach grupowych przez internet. Rzecz polega na zorganizowaniu jakiejś oferty, która dochodzi  do realizacji, gdy zbierze się odpowiednia liczba osób. Skorzystałam już kiedyś z Groupon wraz koleżankami udając się do salonu na masaże, saunę i inne przyjemności w cenie barszczu :)
Kilka miesięcy temu zakupiłam wraz z Krzysztofem obiad w enotece I Lecci w Montespertoli. Trudność w realizacji vouchera polegała na ograniczeniu do niedzielnego obiadu, gdyż do wyboru był sobotni obiad, kolacja, albo niedzielny obiad. Tylko wtedy mają otwarte. A skoro już jechać na obrzeża Chianti, to przecież trzeba uskutecznić jakąś wycieczkę, a więc mieć pewną pogodę i wolne całe niedzielne popołudnie, o co ostatnio u Krzysztofa trudno. Aaaa i jeszcze rezerwacja musi przebiec pomyślnie.
Wszystko się udało zebrać w jedno ostatniej niedzieli. Zaraz po Mszy św. wyruszyliśmy w kierunku Montespertoli.
Pogoda była tak przyjemna, że zostaliśmy na dworze, nie korzystając z dobrodziejstwa klimatyzacji. Czasami tylko silniejszy poryw wiatru usiłował zabrać nam serwetki.

Kelnerka na przywitanie powiedziała, że nie mają karty dań - hurra! - a niedzielne menu ułożono na życzenie biesiadującej we wnętrzu rodziny pierwszokomunijnego dziecka. Tak, tak w czerwcu Pierwsza Komunia św. Kiedyś była ściśle powiązana z Bożym Ciałem, ale chyba ludzie nie mogli się doczekać i teraz często spotyka się tę uroczystość w maju.
Wróćmy jednak do menu:
Przystawki:
wspaniała prosciutto
schiacciata
bakłażan w oleju
sałatka kaszowa (tak mogę nazwać?), na ciepło kasza, surowe pomidory, ser, chyba mozarella rozpływająca się lekko od ciepłej kaszy, suto posiekana bazylia i świeżo zmielony pieprz, oliwa - ach!
Przebojem jednak okazała się inna potrawa, co dziwne podana jako przystawka, choć najczęściej trafiam na nią jako na deser, a mianowicie ser z marmoladą. Ser - pecorino - ale marmolada - trzy podejścia robiłam, aż  zgadłam, za co zostałam nagrodzona przez kelnerkę brawami. Otóż marmolada była z ... bakłażanu! Produkcji teściowej owej kelnerki.
Pierwsze:
Lasagna
Drugie:
schab ze śliwką i cebulą oraz pieczone ziemniaki
Deser:
kruche ciasto z owocami i wyborne vinsanto
Krzysztof zakończył podwójną kawą, ja - podwójnym żalem, że kawy nie pijam :)
W wszystko to w cudnie ścielącej się okolicy.

Właściwie to można by zakończyć wyprawę, ale słońce, ale niedaleko do wyszukanego kiedyś przeze mnie obiektu.
Najpierw jednak niezwykle malownicze szlaki bocznymi trasami. Błogo się robi w oczach.

Tuż przed dotarciem do celu spotkał swój swego:

W końcu zaparkowaliśmy pod Badia a Passigano. Jej nazwa przemknęła mi przy okazji Antinorich i widzianego dziedzińca ich palazzo we Florencji. W pobliżu Passignano mają 215 hektarów winnic.
Samo opactwo jest ponoć ciągle w użyciu mnichów vallombrozjańskich, niedostępne zwykłym śmiertelnikom.

Pomyślałam jednak, żeby sobie pędzlem pooglądać widoczki i "zewnętrze" klasztoru. Miałam ochotę właśnie nie na ołówek, a pędzel. Ławeczka pod jedną z wież czekała wybitnie na mnie, czyż nie? Przyjemności siedzenia pod wiekowymi cyprysami nie zepsuł mi brak możliwości zwiedzenia obiektu.

Dawno już nie posługiwałam się tą techniką, więc pierwszego szkicu w ogóle nie pokażę, a drugi z lekką dozą nieśmiałości :)

Machałam pędzlami, Krzysztof czytał, gdy na dole alei prowadzącej na plac z moją ławeczką zaczęła zbierać się jakaś grupka ludzi. W końcu pojawił się wśród nich krzyż i z Różańcem ruszyli w naszym kierunku.

W oczekiwaniu na ich przyjście zgrzytnęły drzwi zamkniętego dotąd kościoła, co czym prędzej wykorzystał Krzysztof i aparatem fotograficznym wyprzedził idących .

Wystrój niestety nie sięga korzeni powstania opactwa (XI wieku), za to wypełniają go zgrabne XVI wieczne freski. Niewiele czasu było na obejrzenie kościoła klasztornego pod patronatem św. Michała Archanioła, bo aleja wszak długa nie była. Jednak i ja zdążyłam zajrzeć.
I co robić z tak pięknie trwającym dniem? Może by tak dalej przed siebie? No to ruszyliśmy drogą, która bez wyraźnego drogowskazu prowadziła gdzieś przed siebie.

Asfalt się skończył, przed nami szutrowa strada bianca. Jedziemy, a jakże! Gdzieś nawet pojawił się drogowskaz, że do Greve in Chianti pozostało 8 km. To może by tak zamiast kolacji zakończyć dzień lodami na placu? Ale droga się mocno skomplikowała, przy kapliczce już nie było drogowskazów, więc wybraliśmy tak jakoś naturalnie prawą drogę. No i się wpakowaliśmy. Chyba nawet terenowym autem nie dałoby rady przejechać. Droga zamieniła się w wyschnięte koryto górskiego potoku. Pokornie włączyliśmy GPS, ale twardo jako cel podaliśmy Greve. Okazało się, że kapliczka była dobrym punktem, tylko należało skręcić w lewo.
Dotarliśmy do porządnego asfaltu, jedziemy, jedziemy. Właściwie powinniśmy być już w Greve, gdy zatrzymało nas inne miasteczko. Ja tam nie potrzebowałam nawet tego podwójnego czerwonego, bo już mi kubki wzrokowe podrażnił widok domów przyrośniętych do siebie, wciśniętych wysoko na wzgórze.

To było Montefioralle, frazione Greve in Chianti. Małe borgo, na którym swoją pieczęć odcisnęło średniowiecze. Zwarte, obronne, urocze, na mały spacer.

Nawet jakiś wyszynk się znalazł, ale lodziarni  nie było, więc koniec końców ... Greve in Chianti i pyszne malinowe lody polane brzoskwiniowym likierem (to ja łasuch, bo Krzysztof jakieś skromne śmietankowe bez dodatków, dziwny jakiś, hi hi hi).

To była doskonała niedziela!

trasa wycieczki