PLEBANIJNE PLOTECZKI

Wczoraj znowu podglądałam wnętrze kościoła przez okienko z mieszkania. Bardzo byłam ciekawa ludzi, którzy przyszli kiedyś z chęcią ochrzczenia bliźniąt, a namówieni przez proboszcza postanowili się pobrać.  Mały sukces duszpasterski :) Mali chłopcy oczywiście zostali ochrzczeni, podczas tej samej Mszy św., stąd delikatne niebieskości hortensji w kompozycjach. Krzysztof chcąc uspokoić pannę młodą, powiedział jej, że nawet jeśli się spóźnią, to nie ma problemu, bo nie ma potem Mszy św. Ona powiedziała, że absolutnie się nie spóźni, no i przybyła 20 minut po terminie, hi hi hi. 

Ostatnio zadano mi  w wywiadzie (który jeszcze się nie ukazał, dam znać, gdy to nastąpi) pytanie o różnice między życiem sąsiadów a moim, na plebani. Pomyślałam, że mogłabym do tamtej odpowiedzi dodać następny obrazek. Otóż w piątek wieczorem byliśmy na kolacji u Ani i Francesco, podczas przemiłego posiłku zadzwoniła do Krzysztofa panna młoda z takim problemem, że zostawiła w kościele podczas jego strojenia swój bukiet. Poprosiła, by przechować go w lodówce. Nigdy nie przechowywałam bukietu ślubnego, musiałam zrobić przemeblowanie na półkach, jedną wyjąć, by kwiaty spokojnie stały i się nie pogniotły. Nie można ich było włożyć do wody, gdyż rączka była owinięta atłasową wstążką.

Ciekawe, co jeszcze mi się przytrafi z racji wykonywanej pracy ?

Wrócę jeszcze do ciekawości i podglądania: zwróćcie uwagę, że hrabiuńcio Boguś także bardzo był ciekaw całej uroczystości. Nie dałam mu podglądać przez wewnętrzne okienko, musiał się zadowolić tym w jadalni.

Na dzisiaj miałam zaplanowaną "rysunkową" niedzielę, ale.. Druso od wczorajszego wieczoru zachowywał się dość niepokojąco, miał problemy z poruszaniem się, a raczej z wchodzeniem po schodach i wskakiwaniem chociażby na parapet okienny, czy na kolana swojej pani. Postanowiłam więc go poobserwować. Znosiłam po schodach, pomagałam dostawać się na poziomy powyżej podłogi, typu kanapa, dlatego siedziałam w domu i obmyślałam różne zajęcia na najbliższe tygodnie. 

Przydaje się taka spokojna niedziela, Druso ma się lepiej, jako i ja.
Przyjemnie w domu, gdy za oknem słońce, ale bez szalonych upałów.

Dzięki takiej pogodzie wszystko rośnie w tempie zwariowanym. Jeszcze ogarniam to, co posadziłam i posiałam, całe szaleństwo zbiorów przede mną. Na razie pożądliwym wzrokiem wypatruję ogórków, jak dotąd poczyniłam raz mizerię z dwóch. Sałata w sklepie już nie ma u mnie szans, główki dojrzały, a rukola rozkrzewiła się tak, że garściami ją można rwać. Świeży koperek na młodych ziemniakach i kefir wypatrzony w Penny Market - czysty smak dzieciństwa. Nie, nie - ziemniaków nie uprawiam, koperek tak. Powoli zaczynam myśleć nad nowymi potrawami z cukinii. Dokładnie według wskazówek tubylców podwiązałam pomidory, w tym roku nie wybieramy się w sierpniu do Polski, więc mogłam zdecydować się na ich uprawę. Jeszcze parę grządek wytyczymy i ścieżki wysypiemy żwirem i orto (ogród warzywny) zyska mniej więcej ostateczny kształt.

Upały mi niestraszne, na szczęście całość objęta jest systemem nawadniającym.

Giardino ciągle nie do pokazania, to główne zadanie na wakacje.

Niewiele w nim roślin cieszy obecnie wzrok, trudno jednak nie zauważyć majestatycznego akantu, zwiewnej lawendy i drobnego jaśminu.

A na koniec mały drobiazg wypatrzony przez Krzysztofa u handlarza starzyzną. Naczynie  (ok. 25 cm szerokości) wydaje się być dziwne, acz wielofunkcyjne. Były już w nim owoce, teraz są kwiaty, zostawienie w nim cukierków jest niemożliwe, bo bym od razu je podjadała.