ZADUSZKI Z MISTRZEM

Rok, niemal dokładnie rok minął, gdy Igor Mitoraj, a raczej jego prochy, doczekały się pochówku na cmentarzu w Pietrasanta. Prawie przegapiłabym tę informację, ale proboszcz czuwał. Na rocznicę śmierci, przypadającą 6 października, nie zdążyłam, i nie dałabym nawet rady, się wybrać. Zostawiłam wyprawę na Dzień Zaduszny.
Pani w przycmentarnej kwiaciarni zapytana, czy zna położenie grobu mistrza, powiedziała "oczywiście" i wskazała drogę.
Nie ma żadnego problemu ze znalezieniem. Najlepiej wejść na cmentarz głównym wejściem i niemal zaraz po prawej stronie, wśród ziemnych pochówków wypatrzycie charakterystyczny styl Igora Mitoraja.
Ciekawa jestem, czy określił, co chciałby mieć jako nagrobek? Że z własną rzeźbą - to niemal oczywiste, ale czy ją zaplanował w tym celu? Idealnie wpisuje mi się w postać artysty.
Prosto, acz wyraźnie odmiennie od innych grobów.
Akurat, gdy podchodziliśmy do miejsca, inny pan podszedł z gałązkami orchidei, jedną położył, przeżegnał się i poszedł odwiedzać innych zmarłych.
Ja to bardziej po polsku z białymi chryzantemami. Wiedziałam  z opisu, że biel pojawia się w nagrobku, więc chciałam tym kolorem podziękować Mitorajowi za wszelkie estetyczne doznania dane mi w obcowaniu z jego sztuką.

R.I.P.