ZŁOTY PODZIAŁ - z cyklu "Galeria jednej fotografii"

Zdjęcie będzie jedno, zgodnie z założeniem galerii, ale słów padnie dużo więcej, niż zazwyczaj.
Pod Palazzo Vecchio postawiono rzeźbę amerykańskiego artysty Jeffa Koonsa.
I nastąpił złoty podział, dosłownie złoty. Złota rzeźba podzieliła ludzi na jej zwolenników i przeciwników.
Spróbujmy się jej przyjrzeć.
Z daleka jest nieczytelna, jawi się jak jakaś olbrzymia pomięta złota folia. Zdumiewa swoją odmiennością, brakiem stonowania, niemożnością odczytania.
Kształty wyłaniają się, im bliżej niej jesteśmy.
I co widzimy?
Artysta nadał rzeźbie tytuł "Pluto i Prozerpina". Tablica objaśniająca, z czym mamy do czynienia, dostarcza nam informację, jakoby twórca inspirował się Berninim. Okazuje się, że może trochę tematyką i formą, ale dosłownie nie przyłożył do swojego "dzieła" ręki. To - powiększona w jego rzeźbiarskiej fabryce (tak, tak, pracuje dla niego 128 osób!) - XVIII wieczna mała porcelanowa figurka pochodząca z Francji. Ta duża jest wykonana z nierdzewnej stali, pozłocona na lustrzany połysk. Do tego wszystkiego dodane są żywe kwiaty, tu cyklameny w doniczkach.
Amerykanin jest bardzo poruszony możliwością wystawienia się w tak nobliwym miejscu - no! kto by nie był?
Przyznam się, że największym plusem tej pracy jest to, że zmusiła mnie do myślenia, że musiałam znaleźć własny stosunek do niej, przejść ponad parsknięcie śmiechem i zastanowić się. I tak myślę i myślę i jednak pozostanę przy parsknięciu.
Oczywiście, że marzy mi się konfrontacja sztuki współczesnej z dawną. Chciałabym zobaczyć coś tak genialnego, co by mnie wyrwało z przytulenia do renesansu. Na Piazza Signoria ostatnią rzeźbę postawiono ponad 500 lat temu!
Lubię udany melanż współczesności z historią.
Zaznaczę jednak słowo "udany".
Nie wiem, na ile Jeff Koons zabezpiecza się użytym tworzywem i kwiatami przed ogłoszeniem jego sztuki kiczowatą. Nie wiem, na jakie meta poziomy myślowe mam wejść, żeby zrozumieć wielkość jego myślenia? Czy są w ogóle takie?
Jak ja mam myśleć poważnie o artyście, którego rzeźba w metalu przypominająca balonowego pieska została sprzedana  przez Dom Aukcyjny Christies za 55 milionów dolarów?  (kliknij, by zobaczyć)
Przychodzą mi na myśl słowa włoskiego dziennikarza Angelo Crespiego:

L’opera vale perché costa; non costa perché vale 

(Dzieło sztuki jest cenione bo kosztuje, 

a nie kosztuje, bo jest cenione).  

Może mi wiele osób miłujących sztukę współczesną mówić o nowym kierunku pop-art, mogę czytać o głębokich przemyśleniach samego tfu!-rcy. Mogę być ciemna i zacofana. No, nie da rady - nie zachwyca.

I jedyna nadzieja w tym, że pokraczne złotko ma tam stać do 28 grudnia. Na Święta i całą ukochaną przeze mnie złotą choinkowość, jak znalazł. 

A teraz w końcu zdjęcie. Wybrałam kadr, do którego już nie trzeba wielu słów. Wystarczy spojrzeć na "Dawida" Michała Anioła i przeczytać słowa już tu przywoływanego Angelo Crespiego:

L’arte un tempo era difficile da fare, facile da capire. Oggi, al contrario, è facile da fare, difficile da capire. 

Kiedyś bardzo trudno było zajmować się sztuką, ale łatwo było ją zrozumieć. 
Dzisiaj jest odwrotnie, łatwo jest robić sztukę, trudno ją pojąć.