BABSKA CIEKAWOŚĆ

Czasami zaglądam na forum turystyczne gazety.pl i ostatnio zauważyłam tam wątek z pytaniem o Montecarlo. Nie, nie - nie chodzi o słynne z rajdu samochodowego miejsce. To malutkie miasteczko położone kilkanaście minut drogi od domu, już w powiecie Lucca. Wrodzona i nabyta ciekawość wskazała więc kierunek niedzielnego spaceru, tym razem nie wycieczki.
Bardzo się ucieszyliśmy z odkrycia tego miejsca, blisko domu, będzie gdzie wyciągać gości. Zazwyczaj proponowałam Montecatini Alto, teraz mam wybór. 

Montecarlo przyjęło swoją nazwę od imienia księcia Carlo IV, który przyczynił się do wyzwolenia Lukki i ziem położonych wkoło niej spod okupacji Pizy.

Dojazd z autostrady wiedzie przez nie za ładne współczesne okolice, nagle jednak czas zatrzymuje się, a nawet cofa i poprzez gaje oliwne i winnice docieramy do miasteczka. Dziwne, ale stało pod nim dużo aut. Czyżby jakaś impreza? Krzysztof usiłuje wyplątać auto z ulicy, w którą wjechaliśmy, ale okazuje się, że trzeba brnąć do przodu, jednak jednokierunkowa to jednokierunkowa. Wjechaliśmy do centrum i okazało się, że karnawał dotarł także do tego malutkiego borgo. Przejechaliśmy przez bramę, wjechaliśmy w boczną drogę wśród drzew oliwnych i zaparkowaliśmy w pobliżu ciekawej kapliczki.

Naszym oczom ukazała się XVI wieczna Brama Florencka z zachowanymi drewnianymi fragmentami skrzydeł z XVIII wieku, budowla ciekawie kolorami wciągnięta w sąsiednie mury. 

 

Swoistym kolorytem zdało się wiszące w bramie pranie!

Jeśli już wspomniałam mury, to imponująca jest ich zachowana długość. Część z nich zrosła się z nowszymi od nich domami, tworząc jeden architektoniczny organizm. 

Wchodzimy do miasteczka. Sprawia na mnie bardzo sympatyczne wrażenie. Naturalne, domy zadbane mieszają się z niemal ruinami.

Urocze szczegóły same wskakują do obiektywu. 

Mijamy XVIII wieczny teatr, ale nie zaglądamy do środka. Detaliczne myszkowanie zostawiamy sobie na cieplejsze dni. Teraz ścigamy się z zachodem słońca.
Nie da rady nie zauważyć ogromnego zamczyska górującego nad Montecarlo.

 

 

Usiłujemy przyjrzeć mu się tak blisko, jak się da. Ale mury bronią się przed wzrokiem ciekawskich. Widzimy drzwi z typowym dzwonkiem i podpisanym nazwiskiem. Ktoś tu mieszka? W murach zamku? Auć!

Trudno, nie da się zwiedzić zamku. A jednak się da. Ale nie o tej porze roku. Nieopodal widzimy tablicę z ogłoszeniami a tam spłowiałą informację o możliwości zwiedzania.

Idąc główną ulicą wiodącą do do Bramy Nowej trudno nie zatrzymać się przy olbrzymim jasnym budynku dawnym klasztorze Klarysek. Obecnie służy różnym instytucjom takim jak biblioteka, archiwum czy lokalnym stowarzyszeniom na czele z Pro Loco. 

Drugim wysokim punktem miasta konkurującym z basztami zamku jest wieża kolegiaty Świętego Andrzeja.

Na przeciw wejścia do kościoła "rozłożył się" karnawał. I to chyba dosłownie się rozłożył, bo powietrze było lekko mroźnawe a nieliczne przebrane dzieciaczki szalały w nadmuchiwanych zabawkach. Osamotniona scena przywoływała dźwiękami odtwarzanej z płyt muzyki.

To nie dla nas.

Wchodzimy do kościoła.

Ponuro, ciemno, wzrok szaleńczo szuka czegoś zatrzymującego duszę. I jest! Piękny obraz Matki Bożej Wspomożycielki. Z daleka mam wrażenie, że Madonna zamierza się jakimś kijkiem na dziecko.

Złuda! Za plecami dziecka wyziera diablisko. A tuś mi bratku! Zaraz za wnęką z pięknym obrazem jest wejście do byłego baptysterium. O przeznaczeniu pomieszczenia przypomina stojąca za kratami chrzcielnica. Jestem zachwycona tym miejscem. Okazuje się, że to malutkie, zadbane muzeum sakralne. 

Niewiele obiektów pozwala smakować niemal każdy z osobna, każdy zauważyć. Tutaj nie rażą relikwiarze, pozostały w świątyni, nikt nie kupuje biletów, by je oglądać. Na jednej ze ścian "Ostatnia wieczerza" - fresk przeniesiony z krypty. Ale gdzie ta krypta? Wychodzimy z muzeum i podchodzimy do głównego ołtarza. Całe prezbiterium jest wyniesione ponad poziom kościoła, wiodą do niego schody, których balustrady strzegą urocze leżące aniołki. Jeden bardziej przodem do ludu, ale drugi ewidentnie nań się wypiął. 

 

Środkiem w dól biegną schody ku ciemnemu otworowi. wiedziona ciekawością schodzę w dół i uruchamiam fotokomórkę włączającą oświetlenie. Jest i krypta! Taka jakaś bidulka opuszczona z resztkami dawnej świetności, z resztkami fresków, ławek mebli.

Porozglądaliśmy się i wychodzimy. Jeszcze nie stanęliśmy na najwyższym stopniu schodów, gdy podeszła do nas starsza pani i się pyta, czy ktoś jest na dole. Przyszła zamknąć kryptę. Ech! Jak zawsze Anioł Stróż zadziałał.

Jeszcze chwila pozaglądania to tu to tam, słońce odmówiło współpracy, a ja odmówiłam dalszego spaceru. Zbyt naiwnie się ubrałam zwiedziona ciepłem promieni. Wieczór wygonił nas więc z miasteczka ale nie zabronił powrotu. Co na pewno zrobimy.