SZALONY PONIEDZIAŁEK

Nie przystrajałam na niedzielę kościoła, gdyż wczoraj mieliśmy odpust i wolałam poczekać ze świeżą dekoracją na ten dzień. Myślałam też, że może zostaną jakieś kwiaty po pogrzebie. Tak, tak, w niedzielę mieliśmy pogrzeb. Okazało się, że tutaj to nic nadzwyczajnego, mimo wszystko trudno mi dopuszczać w myśli niedzielę na pochówek.
Poranek poniedziałkowy miał być prosty, pojechać po kwiaty, ułożyć i spokojnie zabrać się za gotowanie kolacji, na którą w ramach spotkania po odpuście zostali zaproszeni księża. Już na początku zaczęły się schody. Nie było rynku z kwiatami. Dobrze zaopatrzona kwiaciarnia zamknięta w poniedziałki, owtarta - źle zaopatrzona. Wymyśliłam więc sklep ogrodniczy, ale i w nim jakieś marne resztki w doniczkach. Więc niedzielny pogrzeb mnie olśnił, jedźmy na cmentarz! Taaa... Ludzi chowają codziennie, ale kwiatów nie sprzedają każego dnia tygodnia, byliśmy pod dwoma dużymi nekropoliami, wszystko pozamykane. No to do następnego ogrodniczego, gdzie jest też dział z kwiatami ciętymi. Jest, ale w poniedziałki zamknięty. Pozostały doniczki. Już nawet nie liczyłam, że kupię czerwone, San Pantaleo wszak był męczennikiem. Tylko co zrobić z kilkoma doniczkami różowych astrów i białych dzwoneczków? Chyba mam osobnego anioła stróża, bo znikąd wpadłam na pomysł amfor kiedyś zakupionych przez Krzysztofa, z ogrodu wzięłam margaretki, bluszcz i liście i przyznam się nieskromnie, że efekt końcowy mnie zadowolił.

Czas na przygotowanie kwiatów wydłużył się niespodziewanie a miałam jeszcze w plamach upiec szarlotkę, zrobić ponowni cukienie z miętą, ugotować pomidorową ze świeżych pomidorów oraz upitrasić gołąbki. Koniec końców wszystko zrealizowałam i nawet udało mi się wziąć udział we Mszy.
A wszystko z okazji 1704 rocznicy śmierci patrona parafii. Zginął po przybiciu jego rąk do własnej głowy. A uczyniono to na żądanie medyków, którzy widzieli w nim konkurencję nie do pokonania. Otóż nie dość, że leczył z sukcesem, jako dar od Boga, a więc cudownie, to jeszcze robił to bezpłatnie. W dawnych czasach tereny, na których mieszkam były podmokłe i chorobotwórcze, więc mieszkańcy obrali San Pantaleo jako opiekuna. Od wielu lat nie było tu żadnych obchodów w celu uczczenia patrona. Głównym parafialnym świętem jest Święto Matki Bożej Różańcowej. Krzysztof nie chce tego zmieniać, ale chciał jakoś uhonorować Świętego. Na początek więc odbyła się uroczysta Msza Święta wraz z Sakramentem Namaszczenia Chorych. Przybyło sporo osób, jak na tutejsze warunki. Ponieważ siedziałam w przedniej części kościoła myślałam, że byłam jedyną, która nie przystąpiła do Namaszczenia (nie spełniałam warunków ani wieku, ani poczucia bycia chorą), okazało się, że jednak więcej osób przybyłych na Mszę czuło się zdrowymi.
Po Mszy jeszcze podgrzać i podać kolację dla czterech księży, biegając w tę i z powrotem po schodach i mogłam zapomnieć, jak się nazywam. W nocy odpoczęłam a dzisiaj od rana przemiła wizyta jednej z kobiet z mojej byłej pracowni dla dorosłych. Ależ miło! W sierpniu spotkam się z większym gronem, ale w Polsce :)
Aaa! Jeszcze zapomniane zdjęcia amfor nabytych w piątek: