UCHYLAM RĄBKA

Jestem zmęczona, ale i mocno zadowolona. Niedziela najpierw dała wytchnienie a potem wpędziła mnie w sen. O tym jednak później. Wróćmy do soboty. Do popołudnia kończyłam następny obrazek z serii „Klasyczna Toskania”. Tym razem cel był wyrazisty, ciekawa tylko jestem skutków. Otóż wspominałam parę razy, że pracuję nad dużym projektem. Mogę już chyba uchylić rąbka tajemnicy. Od paru miesięcy pracowałam nad przetworzeniem zapisków z pierwszego roku pobytu w postać książki. Praca czasami żmudna i nudna a czasami bardzo nerwowa. Ten drugi stan pojawił się, gdy odkryłam, że straciłam wszystkie zdjęcia z pierwszego roku. Na szczęście dużą ich część udało mi się własnym kosztem odzyskać i wybrane przesłać do wydawnictwa „Feeria”, które w styczniu zgłosiło się do mnie z propozycją wydania książki. Przygoda ciekawa, nowe doświadczenia i duża niewiadoma. Czekam właśnie na próbny wydruk (do autorskiej korekty) i decyzję wydawnictwa co do okładki. To był chyba najtrudniejszy punkt pertraktacji. Z trudem przyjęłam racje co do ich projektu, chciałabym tylko, żeby zamienili zdjęcie na obrazek. Ale czy tak się stanie? Na razie pokażę Wam obrazek.

A jutro wysyłam w końcu dopieszczoną i podpisaną umowę.

Potem miałam jeszcze bardziej fascynujące popołudnie. Otóż nowo poznany w środę Krzysztof tego zabrał mnie do pewnej galerii w Pistoi prowadzonej przez jego znajomych. Byli bardzo zainteresowani moją sztuką użytkową. Otrzymałam solidną porcję „głasków” i zapowiedź współpracy. W związku z tym na wrzesień mam przygotować propozycję handlową. Niby termin wydaje się odległy, ale mam kilka przeszkód. Najpierw przygotowanie gotowych obiektów. Biorąc pod uwagę, że w sierpniu na niemal trzy tygodnie wyjeżdżam do Polski, to czas wykonania kurczy się do czterech tygodni. Mało, jeśli wziąć pod uwagę przygotowanie przedmiotów, projekty i ich realizację i często długi czas wykończenia (np. lakierowanie). Tu jeszcze i tak panuję nad sytuacją, ale ustalenie cen to dla mnie koszmar. W Polsce już trochę czułam rynek i wiedziałam, ile mogę zażądać za swoją pracę a i tak nie przychodziło mi to łatwo. Ale tutaj?
Po wizycie w galerii pospacerowaliśmy z Krzysztofem (określmy go „bis” dla rozróżnienia) i synem właścicieli galerii. Przysiedliśmy na cappuccino i gadaliśmy, gadaliśmy, gadaliśmy. Wróciłam do domu pełna wrażeń i bólu głowy. A jeszcze nie czas było zakończyć dzień, bo czekał na mnie sztandar sąsiedniej parafii anonsujący festę. Miałam pomóc im poprawić literki, no to poprawiłam i ledwie żywa zaległam w łóżku.

Niedziela bardzo spokojna, w kontraście do mocno wietrznej soboty. Wichura przewróciła nam altankę ogrodową, ale przegnała nużące upały. W oczekiwaniu na Krzysztofa, który o 18.00 miał ochrzcić dzieciątko robiłam nie wiem co. Chyba przebąblowałam ten czas, bo nie mogę sobie przypomnieć ani skrawka czynności oprócz obiadu i sjesty. Za to potem zabraliśmy Tatę na obiecane lody w Cutigliano. Przezornie zjadam tabletkę zapobiegającą chorobie lokomocyjnej, budzącej się u mnie podczas solidnej dawki zakrętów. Tata tylko się dziwił po co informacja, że np. przez najbliższe 3 km będą zakręty, nie lepiej to było napisać „ciągle zakręty?”. Dotarliśmy do Cutigliano w porze włoskiej kolacji, więc niewielu przechodniów można było spotkać na ulicy.

Przynajmniej spokojnie porozglądałam się po miasteczku robiąc między innymi zaległe zdjęcia loggi .

Pogapiłam się na wystawy "kupując" część przedmiotów za szybą.

W ramach kolacji uraczyliśmy się kanapką z mortadelą zakupioną w sklepie spożywczym i przyrządzoną przez nieszczęśliwą ekspedientkę, która musiała opóźnić swoją kolację. Popiliśmy herbatą i kawą (to tylko Krzysztof) w barze na drugim krańcu miasteczka. Zapomniałam dodać, że tym razem wzięliśmy na spacer osiem łap, niech i one miały coś z niedzieli.

Tabletka na nudności okazała się tak skuteczną, że niewiele więcej pamiętam, ogarnęła mnie senność. Wróciliśmy do domu, jakoś trafiłam do łóżka i zasnęłam o 22.00. Nie pamiętam tak wczesnej godziny zaśnięcia. Chyba więcej nie posłużę się tym środkiem, muszę poszukać czegoś innego na chorobę lokomocyjną, inaczej góry będę musiała skreślić z turystycznej listy. Że też mnie dopadło!

A dzisiejszy dzień był bardzo pracowitym dniem dla wszystkich obecnych mieszkańców plebanii chodzących na dwóch nogach. Tata z Krzysztofem walczyli w ogrodzie a ja w pracowni. Jestem na początku procesu, więc nie mam co pokazywać. Trzeba pomyśleć nad jakąś wycieczką, bo przecież nie można tylko pracować, nieprawdaż?