KOLACJA MIESZANA

Wczoraj byliśmy zaproszeni na kolację do mojej koleżanki Ani. Już więc z tego powodu kolacja była mieszana, bo jej mąż jest Włochem. Do tego dodajcie syna oraz jeszcze jedno małżeństwo polsko-włoskie oraz mnie i Krzysztofa i mamy pierwszą mieszankę. Druga to menu, przystaweczki w postaci śledzika obudziły kubki smakowe. Ech! Kiedyś w "Lidlu" można było kupić choć rolmopsy ale od paru miesięcy nie ma. A smak pozostał. Potem była pyszna lazania cukiniowa, po której wjechały na stół płaty mięsa z pieczarkami. Na deser ciasta przywiezione z Polski. No nie dałam rady wszystkiego spróbować. Zazwyczaj unikam kolacji, więc te ilości były dla mnie porażające. 

Dodatkową atrakcją dla mnie, że się tak wyrażę, była imienniczka naszej gospodyni - licencjonowany przewodnik po Florencji. Ach! Nie chciałam nachalnie zagarnąć jej całej dla siebie, ale trudno było. Oczywiście nie wypytywałam o Florencję. Może kiedyś uda się skorzystać z wyczuwalnej każdym porem pasji i wiedzy Ani. Więcej rozmawiałyśmy o blaskach i cieniach samego zawodu. Tak jak już kiedyś podejrzewałam tu na blogu, to trudna profesja ale i pełna niezwykłych wydarzeń. Mnie to najbardziej oszołomiła próba wyobrażenia sobie takiego zwiedzania zleconego przez biuro podróży organizujące objazdówkę. Półtorej godziny na Florencję! Boli! A wyobraźcie sobie jak musi boleć przewodnika, który spośród 1000 kandydatów znalazł się w 20 tych, co zdali egzamin i otrzymali licencję? Ania oprowadza zazwyczaj grupy polskie i francuskie, ale zdarzają się też indywidualni turyści. To dopiero musi być frajda. Muszę nad tym pomyśleć, tak kiedyś ją wynająć. Marzenie! A przecież pomarzyć wolno i trzeba. I na pewno nie będę należała do turystów, którzy chichoczą niezdrowo na widok gołego Dawida.

Czas zleciał tak szybko, że wróciliśmy do domu o północy. Trudno było zasnąć z taką mieszanką wrażeń i kulinarnych i towarzyskich. A na dziś potrzebne były siły, bo ...

O tym w następnym wpisie :)