ROZWIĄZANIE I OPIS ZAGADKI

Przyznam się, że ubawiłam się serdecznie i niezłośliwie czytając Wasze pomysły. Po pierwsze macie o mnie dobre mniemanie i szliście po ciekawym kluczu toskańskości. Jesteście też uważnymi czytelnikami, bo kino nie przyszło Wam do głowy, gdyż to był mój pierwszy w Toskanii wypad do kina. Krążyliście wokół książek, brawo, brawo. Ale wielkie ukłony biję przed toją, która jest bardzo wierną czytelniczką, więc dodatkowo pokonała dotychczasowe szlaki myślowe i potrafiła wykryć podstęp. Zauważcie że okulary są strasznie brzydkie, nie mam jeszcze zdjęć z samego kina, a będę miała, gdy Krzysztof wróci z pięciodniowych diecezjalnych rekolekcji dla kleru.

Wrócił, więc:

 

Zagadka okazała się trudna, ale rozwiązywalna. Szkoda tylko, że nie padł tytuł filmu, na który się wybraliśmy. Oczywiście, jeśli 3D to "Avatar", o którym nie chce mi się pisać. Jakiś taki nachalny i w treści i w neonowej estetyce. Nie moja bajka. Okulary okazały się być wydane widzom na własność, w przeciwieństwie do kina w Polsce, w którym chadzałam na pokazy 3D.  A Boguś w zagadce ma być erzacem smukłych mieszkańców planety oraz natury, która była bohaterką filmu.

Nie byłabym sobą, gdybym nie czyniła obserwacji nazwijmy to obyczajowych, czy socjologicznych. Opowiem Wam więc historię kupowania biletów. Zostały zarezerwowane przez internet, czego Krzysztof trochę się obawiał, bo już miał dziwaczne doświadczenia z uznaniem tej formy zakupu na miejscu. Tym razem nie było żadnego kodu paskowego do wydrukowania, uwaga przy rezerwacji online kierowała nas do automatów w kinie. No to idziemy. Pierwsza trudność to znaleźć te automaty i być przekonanym, że to one wydadzą nam bilety. Znalezione! Druga trudność to uruchomienie procesu. Okazało się, że potrzebna jest jakaś karta, ale jaka? Pytamy się naburmuszonego młodzieńca z obsługi, na którego nieszczęście akurat się tam pojawił, a on coś tam burczy pod nosem w końcu twierdzi, że jeśli karty nie mamy to pozostaje nam wyjście iść do kas. A tam ogromne kolejki! Krzysztof bezradnie patrzy się na automaty ale spostrzega, że ludzie wkładają jakiekolwiek karty z paskiem magnetycznym. Idzie ich śladem i napotyka następną trudność w postaci innego nazewnictwa kodów dostępu na wydruku a innych w automacie. W końcu wspólnymi siłami pokonujemy ten problem i pozostaje kliknąć końcowe polecenie. Bilety wyskakują z maszyny w ilości 4, a miało być 6, bo  w tyle osób wybraliśmy się do kina. Krzysztof ponowne usiłuje przekonać maszynę, by wydała nam brakujące bilety, lecz ona uparcie twierdzi, ze już to zrobiła. Akurat na linii horyzontu pojawił się nasz ulubieniec. Po usłyszeniu problemu, bez słowa podszedł do maszyny wcisnął dłoń dużo głębiej w otwór i wyjął przyblokowane 2  bilety i bez odrobiny cienia uśmiechu wręczył je Krzysztofowi.

To było w ogóle moje drugie spotkanie z włoskim kinem, jako miejscem wyświetlania filmów. Pierwszy raz był podczas pewnego wakacyjnego pobytu w Rzymie. Wtedy zadziwiły mnie przerwy na reklamy podczas filmów, teraz na nie po cichu liczyłam, ale chyba już się wycofano z tego procederu.

Toja skontaktuj się ze mną, proszę, co do wyboru deseczki. Gratuluję!!!